Σαν ένα τραγούδι που δεν τέλειωσε...

Κάπως έτσι, σαν ένα ατέλειωτο τραγούδι, όχι όμως και σαν ένας λυγμός, ήλθε το τέλος.
Η ψυχή της, όση της είχε απομείνει, επέστρεψε για να πει ότι αυτό που ήθελε να πει, το πιο όμορφο απ' όλα, δεν το έχει πει ακόμη. Κι ο κόσμος την πήρε στο χέρι κι από το χέρι της συνόδευσε "απέναντι".
Η ζωή της, ένα ταξίδι που κράτησε 37 χρόνια. Υπέροχο, όπως όλα τα ταξίδια. Κι ας μπήκε πολλές φορές στα λάθος λιμάνια κι ας έχασε άνδρες πολλούς και πληρώματα κι ας καραβοτσακίστηκε σε βράχια και σε ξέρες. Κατάφερνε πάντα να επιζεί, να γίνεται σχολείο για όσους ήθελαν να ασχοληθούν με τη θάλασσα της ενημέρωσης και της δημοκρατίας. Κι ας είχε, στα στερνά της, καπεταναίους που δεν της άξιζαν γιατί ούτε μαούνα δεν είχαν πιλοτάρει ποτέ τους.
Το ποιοι και πως την έριξαν φουνταριστή στα τελευταία βράχια και την τσάκισαν θα το γράψει κάποτε το νηολογιο του ελληνικού Τύπου και κάποια ημερολόγια καταστρώματος που θα βρεθούν στις αμμουδιές.
Είναι και οι δικαστές που μένει να αποφασίσουν αν θα πάει προς το διαλυτήριο ή θα κλειστεί σε κανένα μουσείο για "να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι".
Οπως και να 'χει, για τον κόσμο, η εφημερίδα αυτή θα μείνει σαν ένα τραγούδι που δεν τέλειωσε...

Χαίρε εφημερίδα!

21 Ιουλίου 1975 - Το Πρώτο φύλλο

15 Φεβρουαρίου 2012 - Το τελευταίο (;)