Χρήστος Αποστολίδης
Όταν ήμουνα μικρός, άκουγα πολλές φορές γύρω μου να λένε «τη γάτα πρέπει να τη σκίζεις από την πρώτη στιγμή». Λόγω αγάπης στο συγκεκριμένο αιλουροειδές ένιωθα άσχημα, ώσπου, το 1963, το άκουσα κι από τον πατέρα μου κι έγινα έξαλλος. «Πώς το λες αυτό;», αγρίεψα. «Τότε γιατί φέρνεις κάθε μεσημέρι μισό κιλό σαρδέλες;» (ήταν η τροφή για τα γατάκια της αυλής, που τα φώναζε η γιαγιά μου με το όνομά τους και τα τάιζε τα friskies της εποχής). Μου εξήγησε ο άνθρωπος, ηρέμησα κι εγώ, ο υπερφίαλος έφηβος.
Γάτα ήταν τότε το παλάτι με το παρακράτος του και ο αναμενόμενος ως Μεσσίας θηριοδαμαστής ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου ο Α’, ο και παπατζής αποκαλούμενος.
Ο Γ. Παπανδρέου δεν έσκισε τη γάτα. Αντίθετα με όσα -με γοητευτική ρητορεία και όχι σαν κάποιους επίγονους- έλεγε τα προ του ’64 χρόνια, μια από τις πρώτες πράξεις του ήταν η τοποθέτηση ένα σωρό αυλόδουλων στην κυβέρνηση του και -αυτό δεν το άντεξαν (αρχικά) ούτε οι νεολαίοι του- η αύξηση της χορηγίας στη βασίλισσα-μητέρα. Τη Φρειδερίκη, ή Φρίκα (για το γερμανικό σόι της) ή απλώς φρίκη για το λαό.
Ο απαραίτητος Μητσοτάκης
Το παιχνίδι χάθηκε τότε. Σε ενάμιση χρόνο ο κανακάρης της κυράτσας που στα νιάτα της ήταν και στη νεολαία του Χίτλερ, έδιωξε σαν σκυλί τον πρωθυπουργό του 53% και -με την αμέριστη συμπαράσταση του αγωνιστή της δημοκρατίας Μητσοτάκη- σαλαμοποίησε την Ένωση Κέντρου, παρέδωσε την εξουσία αρχικά στη δεξιά του 32% και στη συνέχεια στους αμερικανόδουλους συνταγματάρχες.
Όλα τα επίθετα που χρησιμοποιώ αποδεικνύονται (για όσους προτιμούν τους «καλούς τρόπους»). Δε βρίζω, περιγράφω. Για παράδειγμα, ο πραξικοπηματίας Παπαδόπουλος, εκλεκτός του εθνάρχη Καραμανλή και επικεφαλής της επιτροπής που είχε συστήσει το ’58 ο τότε πρωθυπουργός για να υλοποιούν προβοκάτσιες που τις απέδιδαν μετά στην αριστερά (μαζικό έγκλημα στο Γοργοπόταμο το 1964, ζάχαρη στις μηχανές των τανκ στον Έβρο το 1966 κ.λπ.), ήταν στο μισθολόγιο της CIA. Τι καλά, ε;
Ο Γ. Παπανδρέου έκανε κι άλλα αχρείαστα, όσο είχε ένα ατέλειωτο λαϊκό ποτάμι να τον ακολουθεί και την αριστερά να τον στηρίζει.
Να θυμίσω μόνο την εγκύκλιο 1010 με την οποία αποβάλλονταν από τα σχολεία όσοι μαθητές ήταν Λαμπράκηδες. Θα μου πείτε ότι ήθελε να βγάλει τον κομματισμό από τα σχολεία. Ναι, αλλά δεν αφορούσε η εγκύκλιος ούτε την ΕΔΗΝ (νεολαία του Κέντρου), ούτε την ΕΡΕΝ (νεολαία της Δεξιάς), ούτε τη φασιστική 4η Αυγούστου του μπαμπά Πλεύρη. Οι Λαμπράκηδες τον πείραζαν. Και μου έλαχε η αποβολή να μου απονεμηθεί από γυμνασιάρχη που ο γιος του ήταν επίλεκτο στέλεχος της ΕΚΟΦ (φοιτητική παράταξη της δεξιάς με παρακλάδια και στα σχολεία).
Και τον τάχα μου πολιτισμένο δεξιό Παναγιώτη Κανελλόπουλο (αυτόν που χάρισε τον ελληνικό στρατό στο Βαν Φλιτ και αποκάλεσε τη Μακρόνησο σύγχρονο Παρθενώνα), τον ενοχλούσαν οι Λαμπράκισσες. Διότι -το είπε μέσα στη Βουλή χωρίς να συναισθάνεται το μέγεθος της ανοησίας του- «οι Λαμπράκισσες φορούσαν μαύρες κάλτσες και παρέσυραν με τα ερωτικά τους τερτίπια τους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού για να τους προσηλυτίσουν».
Όταν τον έδεναν οι έντιμοι και παρθένοι αξιωματικοί, τη νύχτα της 21ης Απριλίου, έκανε έστω από μέσα του την αυτοκριτική του; Διότι για τα παραπάνω ουδέποτε ζήτησε δημοσίως συγνώμη.
Ο Κόκκινος στρατηγός
Δυο ακόμη παραδείγματα, απείρως πιο τραγικά: στις 30 Οκτωβρίου του 1944, ο συνταγματάρχης του τακτικού στρατού Ευριπίδης Μπακιρτζής, ο «Κόκκινος στρατηγός» όπως ήταν γνωστός, απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς, επικεφαλής των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στη Μακεδονία.
Το κόμμα, το ΚΚΕ, τον μάλωσε και τον διέταξε να αποσύρει τις δυνάμεις του, για να μην ενοχληθούν περαιτέρω οι Άγγλοι και οι συνεργάτες των Γερμανών που ήδη αναλάμβαναν πόστα. Και σε ένα μήνα, με τα Δεκεμβριανά, άρχιζε το μαρτύριο των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.
Ο αρχικαπετάνιος Άρης Βελουχιώτης, πιο πειθήνιος στις εντολές του κόμματος, δεν μπήκε στην Αθήνα. Έτσι χάθηκε η ευκαιρία να παίξει η αριστερά από ισχυρές θέσεις (το ήθελε άραγε η ηγεσία).
Το κεφάλι του Άρη σε λίγους μήνες, τον Ιούνιο του ’45, κρεμόταν σε ένα φανοστάτη των Τρικάλων.
Ο Ευριπίδης Μπακιρτζής («πράκτορας» για τους συντρόφους του) αυτοκτόνησε το 1947 στην Ικαρία, όπου ήταν εξόριστος από τους δεξιούς και τους κουίσλινγκ, σαν εαμοβούλγαρος,. Αυτός που είχε χάσει δυο αδερφούς: ο ένας έπεσε στο Μακεδονικό Αγώνα και τον άλλο τον εκτέλεσαν οι …Βούλγαροι.
Ηθικό δίδαγμα: «Ποτέ μην εμπιστεύεσαι Άγγλους και Δεξιούς», μου έλεγε ο πατέρας μου. Είχε δίκαιο (αν και ξεχνούσε το Ζαχαριάδη).
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Διότι όσοι δεν προχωρούν σε τολμηρές λύσεις μόλις ο λαός τους δώσει την εντολή αλλά κοιτούν να έχουν και την πίτα σωστή και το σκύλο χορτάτο, στο τέλος και την πίτα καίνε στο φούρνο και ο σκύλος μπουχτίζει και αυτονομείται ως αδέσποτος (κοπρίτης δηλαδή).
Φαντάζομαι όλοι έχετε κάτι παρόμοιο να αναφέρετε. Και ο νέος μας δήμαρχος. Που λίγες μέρες πριν, κυριολεκτικά, καταδίκαζε σε υψηλούς τόνους τις πιέσεις που δεχόταν από τη φαμίλια Καραμανλή και την μπαγιατίλα της Θεσσαλονίκης, κραυγάζοντας ότι ο Παπαγεωργόπουλος κακώς το έστησε το άγαλμα του «εθνάρχη» στην παραλία λίγο προτού μας αφήσει το 2010.
Τα ίδια με Γκιουλέκα
Τώρα κάνει αυτό που θα έκανε ο Παπαγεωργόπουλος ή ο Γκιουλέκας αν κέρδιζαν αυτοί. Τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα που μας γυρίζει και …την πλάτη.
Και ανέχεται να μιλήσει για τον εθνάρχη ο αντιπρόεδρος της Συμβουλευτικής Επιτροπής της χούντας του Παπαδόπουλου. Ένα μεγάλο εύγε!
Τι μεσολάβησε; Τον έπεισε ο όψιμος φίλος του Άνθιμος; Όχι βέβαια. Αλλά κι αυτά που ακούγονται από την «αριστερή πτέρυγα» για προσωρινή λύση, καλύτερα να μην τα χαρακτηρίσω.
Ο δήμαρχος Μπουτάρης δεν έσκισε τη γάτα. Διότι με πράξεις γίνεται αυτό, όχι με λόγους ανεπίσημους. Και τη σκίζεις τη γάτα αν όχι χτες, τουλάχιστο σήμερα. Όχι αύριο, όπως υπόσχονται οι ταχύτατα προσαρμοζόμενοι στα τερτίπια της εξουσίας συνεργάτες του δημάρχου.
Και αν νομίζει ο δήμαρχος Μπουτάρης ότι οι δεξιοί θα του χρωστάνε, γελιέται. Θα τον ξεσκίσουν με την πρώτη ευκαιρία. Αφού τον αποξενώσουν από τη φυσική του βάση: τους δημοκρατικούς πολίτες.
Μακάρι να διαψεύσει και μένα και την Ιστορία.
Πάντως έχει να φάει γκράφιτι… Αλλά η θέση του αρμόζει. Αυτός είναι που επέτρεψε να χτιστεί το ξενοδοχειακό έκτρωμα πάνω στην παραλία =για να θησαυρίσουν κάποιοι. Αυτός είναι που έκανε ξηρά το Λευκό Πύργο και γέμισε με την αντιπαροχή τόσο τσιμέντο την πόλη. Αυτός είναι που έπαυσε το τραμ για να πλουτίσουν οι λεωφορειούχοι. Μόνο γκράφιτι θα φάει;
ΑπάντησηΔιαγραφή