Λίγες λέξεις για τη χρονιά που έφυγε...

«Ονειρεύομαι πράγματα που δεν έχουν ποτέ υπάρξει - και μετά λέω στον εαυτό μου: Γιατί όχι;»

George Bernard Shaw

Δεν ήταν εύκολο τα ταξίδι... Μάλλον από τα πιο δύσκολα. Είχε βράχια πολλά και ξέρες και υφάλους ύπουλους και κάτι μπουνάτσες που δεν κουνιόταν φύλλο. Κι ύστερα τρικυμίες και Κύκλωπες και Κίρκες και γουρούνια πολλά. Είχε σκληρές αποφάσεις, είχε εγωισμούς πολλούς, είχε πισωγυρίσματα. Λυγμούς που πνιγόντουσαν στο μαξιλάρι. Μάτια που στέγνωναν. Δόντια σφιγμένα. Είχε βίαιες αλλαγές πορείας και αποχωρισμούς. Αμείλικτους αποχωρισμούς με τρένα και αεροπλάνα που με τραβούσαν μακριά απ' ό,τι έχω αγαπήσει περισσότερο. Είχε μέρες που τις άφηνα να φύγουν από δίπλα μου, να μην με αγγίζουν. Νύχτες που με τύλιγαν σαν οχιές. Είδα φίλους να κρεμιούνται από το μεσιανό κατάρτι και άλλους να πετιούνται στη θάλασσα. Είδα γνωστούς να χάνουν τη δουλειά τους. Εζησα την αγωνία του να πορεύεσαι με χαλασμένη πυξίδα. Κι ύστερα έλεγα πως αν δεν σωθώ δεν θα μπορέσω να σώσω κανέναν.
Τέλειωσε καλά! Τέλειωσε σχεδόν ένδοξα!
Και κυρίως χωρίς θύματα! Χωρίς πραγματικές απώλειες...
Πληγές και γρατζουνιές και αιμορραγίες, ναι. Πέρασαν όλα όμως. Εμειναν ουλές-παράσημα.
Γονατίσαμε και ξανασηκωθήκαμε...

Ηταν μάθημα η χρονιά που πέρασε. Μεγάλο.
Δοκιμασία στην δοκιμασία. Πόνος στον πόνο. Φωτιά στη φωτιά. Παγωμάρα...
Ομως έτσι είναι τα μαθήματα...

Το πλοίο συνεχίζει το ταξίδι του.
Μπορεί να γίνει ακόμη πιο δύσκολο.
Ομως τώρα ξέρουμε!
Οτι μπορούμε!
Μπορούμε να πάμε πιο μακριά κι από τη μοίρα μας!

Θα κρατηθούμε!

Οπως τότε...
Πριν από 6 ακριβώς χρόνια. Οταν ο Anemos άνοιγε τα πανιά του!