Το "σκυλάδικο" ως πλαίσιο αναφοράς ενός ψύλλου

Διαβάζω ένα από τα πάντα καλογραμμένα, συγκροτημένα, με αρχή, μέση και τέλος, εύστοχα μέσα στην δική τους στοχοθέτηση, κείμενα του Τάκη Θεοδωρόπουλου.
Παρομοιάζει την κοινωνική κρίση που ζούμε με τη ζωή της νύχτας που τελειώνει "κι έρχεται ο λογαριασμός".
Εξυπνο! Πολύ έξυπνο! Τόσο έξυπνο που σχεδόν συμφωνείς...
Σχεδόν...
...διότι μετά παίρνει ανάποδες στροφές ο εγκέφαλος... Τραβάει λοξά... τραβάει ζαβά... Και λες:
Ωστε αυτό είναι το πλαίσιο αναφοράς του διανοητή δημοσιογράφου συγγραφέα-δημοσιοσχετίστα ο οποίος κατονομάζεται στο άρθρο;
Το "Σκυλάδικο";
Και με αυτό το πλαίσιο αναφοράς ερμηνεύουν, διανοητές σαν τον Θεοδωρόπουλο τον κόσμο και προφητεύουν τα μελλούμενα;
Κι αν ακόμη όλα αυτά που λένε είναι σωστά (πες ότι είναι! Που ΔΕΝ είναι! Χάνουν από παντού!) η παρομοίωση φανερώνει τη δική τους βιωματική πραγματικότητα.
Πως, δηλαδή, είναι προφανές ότι οι εν λόγω εξαίρετοι διανοητές δεν έχουν ΠΟΤΕ τους κατέβει στον "Σιδηροδρομικό Σταθμό Θηβών" ή στο Λιανοκλάδι... Δεν έχουν ποτέ διασχίσει ένα δρομάκι στο Κερατσίνι... Πως δεν έχουν βρεθεί ποτέ χειμώνα στη Σάμο, στη Λέσβο, στη Σαμοθράκη. Χειμώνα, όχι καλοκαίρια ως σύνεδροι ή ομιλητές ή τουρίστες... Χειμώνα μαύρο!
Είναι προφανές πως την Αχαρνών την ξέρουν από περιγραφές...
Το ίδιο και την Σταυρούπολη ή την Νεάπολη, στη Θεσσαλονίκη...
Σε όλα αυτά τα μέρη, τα άγνωστα γι' αυτούς, υπάρχουν ΚΑΙ σκυλάδικα...
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δεν το διανοούνται... Γιατί αν το είχαν έστω και μια φορά, από το φιμέ παράθυρο ενός αυτοκινήτου, αντικρίσει, θα βουτούσαν ξανά και ξανά την πένα τους στα κρυστάλλινα μελανοδοχεία τους...
Είναι φανερό, πως στην κοντή, ελάχιστη βόλτα της καθημερινής τους ζωής (Φάληρο-Μιχαλακοπούλου- Πατριάρχου Ιωακείμ- Κηφισιά) δεν μπορούν να προμηθευτούν πιο πλούσια υλικά για να φιλοτεχνήσουν τους κοινωνικούς πίνακες της Ελλάδας...
Αρκούνται στα ελάχιστα χρώματα που μπορούν να ελέγχουν (ή να τους ελέγχουν) καλύτερα!
Σκιτσάρουν...
Ισοπεδώνοντας σκιές και κρυφές πηγές φωτός...
Αποτυπώνουν σε δύο διαστάσεις αυτό τελικά παραμένει απερίγραπτο από τα κείμενά τους...
Γράφουν για τους "συνδικαλιστές ναυτεργάτες" χωρίς να διανοούνται το πως είναι να σαρώνει ο κομμένος κάβος και να σε αφήνει χωρίς ποδάρια (όπως πριν κάτι λίγες ημέρες)... Κούτσουρο ξερό για πάντα...
Γράφουν για τα "συνδικάτα" που "νεκρώνουν τη χώρα" χωρίς να έχουν την παραμικρή αίσθηση πως είναι να σε λούζει το πυρακτωμένο μετάλλευμα (όπως πριν κάτι λίγους μήνες...)...
Γράφουν για "αυτά τα ζώα της ΔΕΗ που απειλούν να βυθίσουν την Ελλάδα στο σκοτάδι" χωρίς να τους περνάει από το μυαλό πως είναι να περνάς τη μισή σου ζωή "σταυρωμένος" πάνω σε μια κολόνα...

Που να τα δουν όλα αυτά;
Πως να τα γνωρίζουν;
Στα αφηρημένα σχήματα της κανέλας πάνω στο αφρόγαλα του καπουτσίνο τους;

Κι όποιος τα βλέπει όλα αυτά;
Μα αυτός δεν είναι παρά "ο καρατερίστας Έλληνα που είναι ατίθασος, αδούλωτος"!

Κοινωνικά παράσιτα οι ίδιοι, όπως και όλο το συνάφι τους (μας) των ΜΜΕ, των βιβλιοεκδόσεων, των λογοτεχνικών και πολιτικών "καφέ", μπορούν να δουν μονάχα τον μικρό βιότοπο των άλλων παρασίτων, την πανίδα των σκυλάδικων και τη χλωρίδα των επιδοτούμενων διανοητών.
Παραγνωρίζοντας πως κάτω από τα πόδια τους είναι το δέρμα του σκύλου, πάνω στον οποίο παρασιτούν...
Ζουν ανάμεσα σε τρίχες και τρίχες περιγράφουν.
Ανυποψίαστοι (;;;) για το αίμα που κυλάει λίγα χιλιοστά πιο κάτω...

Επόμενο λοιπόν, όταν δεν αναγνωρίζεις τον Σκύλο να γράφεις με περισσή ευκολία για την κοινωνία-Σκυλάδικο!







(Εκ παραδρομής έγραψα αρχικά οτι το κείμενο είναι του Π.Μανδραβέλη... Είναι του Τ.Θ. συν-συγγραφέα του Π.Μ.)