Η "κρίση" δεν αντέχει στο Open

Χθες το απόγευμα βρέθηκα Αλλού. Αλλού γι αλλού όμως! Σε ένα παράλληλο σύμπαν που ήξερα μεν ότι υπάρχει, το παρακολουθούσα με το "τηλεσκόπιο" αλλά ποτέ πριν δεν είχα επισκεφθεί.
Η "πύλη" ήταν το νέο Μουσείο Μπενάκη, στην Πειραιώς. Διαστημόπλοιο δεν ήταν απαραίτητο. Τη "γλώσσα" την ξέρω -τσάτρα πάτρα- αλλά επαρκώς. Οι natives πολλοί. Πάρα πολλοί. Γεμάτο το αμφιθέατρο. Αρκετοί γνωστοί. Περισσότεροι γνώριμοι. Νέα παιδιά οι περισσότεροι και μάλλον εγώ και καμιά δεκαριά άλλοι, μόνο, ανεβάζαμε δραματικά τον μέσο όρο ηλικίας.
Το τι παρουσιάστηκε το βλέπετε στο αμέσως προηγούμενο ποστ.
Κάποιες εφαρμογές ήταν καλούτσικες. Κάποιες αδιάφορες (για μένα). Κάποιες εξαιρετικές. Δεν έχει σημασία ποιες και πως και γιατί. Σημασία είχε ότι όλες είχαν από πίσω εκατοντάδες ώρες δουλειάς και δημιουργικότητας. Οι παρουσιάσεις τους -παρ' όλα τα μικρά τεχνικά προβλήματα- τρίλεπτες, ουσιαστικές, ακαριαίες. Ηθελες κι άλλο. Δεν βαριόσουν. Ισα-ίσα. Ηθελες να ρωτήσεις κι άλλα: "που βρήκατε τα ντάτα;", "πως τα αναβαθμίζετε;", "θα το βγάλετε και σε άλλες γλώσσες;", "πως θα βγάλετε να λεφτά σας;" και άλλα πολύ πιο ειδικά...
Εμαθα πράγματα που θα χρειαζόντουσαν ώρες, εβδομάδες, μήνες ψαξίματος για να τα μάθω. Και αν...
Χαμογέλασα με το κέφι και την ορμή τους...
Καμάρωσα όταν άκουγα ιστορίες επιτυχίας στο παγκόσμιο χωριουδάκι μας...
Ανάσανα όταν ένιωσα πως, ναι, υπάρχει ένας άλλος κόσμος, καλύτερος από την περιρρέουσα χλαπάτσα που παρουσιάζουν τα τηλεοπτικά ΜΜΕ...

"Παρατήρησες κάτι;" μου είπε ξάδελφός μου, φεύγοντας. "Πολλά! Πιο από όλα;" των ρώτησα.
"Πως ούτε μια φορά δεν ακούστηκε η λέξη 'κρίση'!"

Οντως!
Αυτό ήταν το καλύτερο του χθεσινού απογεύματος!
Και αξίζει σε όλους ένα μεγάλο "Μπράβο" και μόνο γι αυτό!

Θα τα ξαναπούμε σύντομα...