Τόσο καιρό αγωνιζόμασταν να διασώσουμε τις θέσεις εργασίας μας (τις δουλίτσες μας)...
...και κανείς δεν σκέφτηκε...
...πως έπρεπε να αγωνιζόμαστε για να σώσουμε τη δουλειά μας!
Γιατί η δουλειά μας δεν έχει να κάνει με καμιά θέση εργασίας!
Γιατί η δουλειά μας δεν είναι "άλλη μια δουλειά"!
Γιατί η δουλειά μας δεν είναι για να ζήσουμε εμείς καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!
Γιατί μια θέση εργασίας χωρίς δεοντολογία, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς έλεγχο της εξουσίας, χωρίς να στηρίζει τον αναγνώστη, χωρίς να παλεύει για τη δημοκρατία και το δίκιο...
...δεν είναι δουλειά!
Είναι μια δουλίτσα!
Είναι δουλικότητα!
Ακόμη χειρότερα: είναι μια επικίνδυνη δουλειά!
Τώρα λοιπόν που τα αφεντικά απολύουν ακόμη και τους δούλους τους...
...είναι καιρός εμείς οι δούλοι να ανακαλύψουμε και πάλι την ουσία της δουλειάς μας!
Για μια Δημοσιογραφία που δεν θα σκύβει το κεφάλι. Που δεν θα είναι συντεχνία. Που δεν θα παράγει προϊόντα...
...αλλά Ενημέρωση!
Υ.Γ. Αλήθεια, συνάδελφοι και σύντροφοι και φίλοι, έχετε παρατηρήσει πόσο παγερά αδιάφορο είναι το κοινό για τις πρόσφατες περιπέτειές μας, τις απολύσεις μας και τα λουκέτα στα ΜΜΕ; Δεν σας (μας) προβληματίζει αυτό;
...και κανείς δεν σκέφτηκε...
...πως έπρεπε να αγωνιζόμαστε για να σώσουμε τη δουλειά μας!
Γιατί η δουλειά μας δεν έχει να κάνει με καμιά θέση εργασίας!
Γιατί η δουλειά μας δεν είναι "άλλη μια δουλειά"!
Γιατί η δουλειά μας δεν είναι για να ζήσουμε εμείς καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!
Γιατί μια θέση εργασίας χωρίς δεοντολογία, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς έλεγχο της εξουσίας, χωρίς να στηρίζει τον αναγνώστη, χωρίς να παλεύει για τη δημοκρατία και το δίκιο...
...δεν είναι δουλειά!
Είναι μια δουλίτσα!
Είναι δουλικότητα!
Ακόμη χειρότερα: είναι μια επικίνδυνη δουλειά!
Τώρα λοιπόν που τα αφεντικά απολύουν ακόμη και τους δούλους τους...
...είναι καιρός εμείς οι δούλοι να ανακαλύψουμε και πάλι την ουσία της δουλειάς μας!
Για μια Δημοσιογραφία που δεν θα σκύβει το κεφάλι. Που δεν θα είναι συντεχνία. Που δεν θα παράγει προϊόντα...
...αλλά Ενημέρωση!
Υ.Γ. Αλήθεια, συνάδελφοι και σύντροφοι και φίλοι, έχετε παρατηρήσει πόσο παγερά αδιάφορο είναι το κοινό για τις πρόσφατες περιπέτειές μας, τις απολύσεις μας και τα λουκέτα στα ΜΜΕ; Δεν σας (μας) προβληματίζει αυτό;
Χμ! Εχεις πολύ δίκιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το υστερόγραφό σας: αναρωτιέμαι μήπως τα τελευταία 20 περίπου χρόνια,συμβάλατε λίγο και εσείς έτσι ώστε το κοινό να μένει "παγερά αδιάφορο" στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος σας; Τρομερή εντύπωση μου έκανε όταν διάβασα τα πρωτοσέλιδα του αστικού τύπου της Ιρλανδίας πριν λίγες ημέρες. Διαμετρικά αντίθετα πρωτοσέλιδα αν τα συγκρίνω με όλα τα δικά μας πριν 6 μόλις μήνες. Το τόσο δημοφιλές σύνθημα στους τοίχους νομίζω ότι έχει κάνει δουλειά αν και η μπάλα σας παίρνει όλους δυστυχώς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει λέει ένα είδος μύκητα που ζει σε τροπικά δάση και όταν δεν υπάρχει τροφή κάνουν μία στήλη και περιμένουν πότε θα φυσήξει ο άνεμος να πάρει την κορυφή της στήλης να την μεταφέρει παραπέρα που υπάρχει τροφή. Τα υπόλοιπα μέλη που αποτελούν τη βάση της στήλης πεθαίνουν για χάρη της επιβίωσης του είδους. Ποιος δημοσιογράφος θα δεχόταν "να πεθάνει" μεταφορικά ή κυριολεκτικά για χάρη της επιβίωσης του κλάδου του; Ωστόσο οι συνθήκες στη φύση είναι φυσικές, ενώ οι συνθήκες στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι εξανθρωπισμένες, οπότε η έννοια της "θυσίας" που ισχύει στη φύση δεν ξέρω εάν έχει ίδια λειτουργία και αξία. Αλλά κάποια στιγμή μας αναγκάζει η ίδια η ζωή όπως λες κι εσύ να αλλάξουμε θέλουμε δεν θέλουμε. Η επιλογή είναι ανάμεσα στο να το κάνουμε προβλεπτικά -εθελοντικά ή αναγκαστικά. Τελικά κατά κανόνα συμβαίνει το δεύτερο, διότι ακόμα απέχουμε πολύ από τόσο συνειδητοποιημένους ανθρώπους που να έχουν ανακαλύψει εκ νέου τη φύση μέσα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήOxi μόνο δεν φροντίσατε να σώσετε αυτή την υπέροχη δουλειά απο την οποία ολος ο κοσμος περίμενε τα πάντα αλλα εξωστρακίσατέ όλους εκείνους που πίστευαν κι αντιστέκονταν και τους καταδικάσατε στον δια της ανεργίας θάνατον
ΑπάντησηΔιαγραφή