Ο απόλυτος θρίαμβος του καναπέ

Ας μην κοροϊδευόμαστε πλέον.

Ο θρίαμβος του καναπέ είναι ολοκληρωτικός. Και μαζί του, ο θρίαμβος της κυβέρνησης, των συμμάχων της (ΛΑΟΣ και ΝΔ) και των προϊσταμένων της (ΔΝΤ και Ε.Ε.). Χωρίς το παραμικρό περιθώριο παρερμηνείας. Τα μέτρα -όλα τα μέτρα- και τα νομοσχέδια -όλα τα νομοσχέδια που στηρίζονται στο Μνημόνιο- περνούν "χωρίς να ανοίξει μύτη".

Ναι, ας μην κοροϊδευόμαστε, οι κινητοποιήσεις των οπαδών του "Ηρακλή" ήσαν μακράν πολυπληθέστερες, δυναμικότερες και, εν τέλει, αποτελεσματικότερες από τις χθεσινές διαδηλώσεις. Και αύριο μεθαύριο, η προσέλευση του Τέρα Βάϊμπ για το Ροκ Γουέιβ Φέστιβαλ θα είναι απείρως μαζικότερη.

Οσοι έβλεπαν να "καίγονται οι δρόμοι" και την "απάντηση να τη δίνουν οι εργαζόμενοι" μάλλον θα πρέπει να ανοίξουν λαγούμι να κρυφτούν ολόκληροι και όχι μόνο να διατηρήσουν κρυμμένο το κεφάλι τους, όπως κάνουν χρόνια τώρα.

Οι χθεσινές, άνευρες, υποτονικές, "βόλτες" στο κέντρο της Αθήνας δείχνουν την πλήρη και άνευ όρων παράδοσή μας.

Παράδοση που ούτε στα πιο τρελά όνειρά της δεν περίμενε η "Τρόικα", ο Παπακωνσταντίνου και ο Λοβέρδος.

Ποια "οργή" και ποιος "θυμός" και κουραφέξαλα!

Κανείς δεν αντιδρά ούτε καν από μέσα του. Ούτε κατάρα δεν ρίχνουμε..

Ακόμη και τα λαλίστατα blogs, το twitter και τα άλλα social media, ελάχιστα ασχολούνται. Οι χρήστες προτιμούν να ασχολούνται με το Μουντιάλ, τη Google, την Τζούλια και τον Ζαγορίτη, το που θα πάνε διακοπές (κι εγώ μέσα!), το μαλλί τους. Αφιερώνουν τραγουδάκια, επεκτείνουν τα περιβόλια του Farm Ville, κατακτούν τις γειτονιές της Μόσχας Και του Τόκιο στο Mafia Wars. Διασκεδάζουν την ακεφιά τους και τις βροχερές ημέρες του Ιουνίου, του 2010. Αντε το πολύ πολύ να ασχοληθούν και με το αγγελιόσημο στις διαφημίσεις στο διαδίκτυο...

Ποιος νόμος Γιαννίτση και ποιο άρθρο 16;;;

Αυτά κάποτε. Κάπου αλλού. Από κάποιους άλλους. Μακρινές αναμνήσεις...

Το άδικο γκολ της Αργεντινής ξεσήκωσε περισσότερη οργή από το πάγωμα των μισθών για τα επόμενα τρία χρόνια.

Και σίγουρα το θέμα των συμβασιούχων της ΕΡΤ παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη σύνταξη στα 65 για τις γυναίκες... Καλώς; Κακώς; Ποιος θα απαντήσει όταν κανέναν δεν δείχνει να αφορά το θέμα;

Ολα καλώς καμωμένα!

Διότι "εμείς φταίμε, εμείς θα πληρώσουμε!". Το έχουμε αποδεχτεί πλήρως αυτό. Πιστεύοντας ίσως πως τις εναλλακτικές "καβάντζες" μας δεν πρόκειται να τις πειράξει κανείς.

Το παιχνίδι έχει λήξει.

Στο γήπεδο κατέβηκε μόνο η μία ομάδα. Και νίκησε. Ηδη κάνει το γύρο του θριάμβου και ετοιμάζεται για τον επόμενο γύρο.

...όσο κάποιοι -κι αυτοί ελάχιστοι- θα αναρωτιούνται αν θα πρέπει να υπερασπιστούν αυτά που χάνονται ή να διεκδικήσουν αυτά που πρέπει... Ή και τα δύο. Ή τίποτα. Ή δεν βαριέσαι τώρα!

Το πως και το γιατί δεν θα το ξαναγράψω. Τα γράφει καλύτερα ο Κώστας σε σχόλιό του, στο προηγούμενο ποστ:

Ο νεοέλληνας και η γοητεία του καναπέ.

Ποιοι είμαστε τελικά οι νεοέλληνες; Η Ελληνική κοινωνία, στην πλειοψηφία της, μερικές δεκαετίες τώρα (ο κάθε ένας με τον τρόπο του), έζησε μέσα σε ένα όνειρο καλοπέρασης, σπατάλης, ωχαδελφισμού, ατομικισμού και πολιτιστικής αποχαύνωσης.
Δεν θα αναφερθώ, για αυτονόητους λόγους, στους φτωχούς καταραμένους των άθλιων μισθών και συντάξεων, που αρκετοί συμπολίτες μας έχουν την ατυχία να παίρνουν.
Πολλοί Δημόσιοι Υπάλληλοι των Υπουργείων, της Εφορίας, των Πολεοδομιών, των ΔΕΚΟ, των Δήμων, των Νοσοκομείων κλπ δεν ζούνε μόνο από τον μισθό τους, αλλά και από επί πλέον αμοιβές (μίζες, φακελάκια, πλαστές υπερωρίες, αργομισθίες, υπέρογκους μισθούς, συμμετοχές σε επιτροπές μαϊμού και άλλα ανάλογα τυχερά του επαγγέλματος).
Πολλοί από τους δημοσίους υπαλλήλους ποτέ δεν έζησαν πραγματικά από τον τυπικό μισθό τους, αλλά δημιουργήσανε κομποδέματα ασφαλείας από παράπλευρες δραστηριότητες (π.χ. υπάλληλος της πολεοδομίας σε νησί με καταθέσεις 1,5 εκατομμύριο ευρώ).
Στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών πολλοί κέρδισαν παράνομα πολλά χρήματα. (να είναι τυχαίο ότι στη χώρα μας έχουμε τα περισσότερα σε αναλογία πληθυσμού Τζιπ σε όλη την Ευρώπη;).
Σε τι θίγει αυτούς τους νεόπλουτους με τις μεγάλες καταθέσεις η αφαίρεση από τον μισθό τους ή αργότερα από την σύνταξή τους 400 ή 600 ευρώ;
Θα πρέπει να προσθέσει κανείς και την αγκύλωση του συνδικαλιστικού κινήματος, που από την μία μεριά έχει καταλήξει να είναι ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων των συντεχνιών και από την άλλη να εξυπηρετεί κομματικές σκοπιμότητες.
Αλλά και οι ίδιοι οι ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος υπηρετούν προσωπικές επιδιώξεις όταν π.χ. λαμβάνουν από τα κόμματα εξουσίας τη διαβεβαίωση ότι θα τους κάνουν βουλευτές (και έχουμε αρκετά τέτοια παραδείγματα).
Έπειτα είναι και το γεγονός ότι κανείς πλέον δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνει κάτι. Συμπολίτευση και σύσσωμη η αντιπολίτευση βράζουν στο ζουμί της παρακμής των ιδεολογιών και κατά συνέπεια και των πολιτικών τους.
Δεν θα παραλείψω να προσθέσω και τον ρόλο των ΜΜΕ, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου πλύση εγκεφάλου των εργαζομένων για τον μονόδρομο των μέτρων της κυβέρνησης.
Έτσι έχουμε το περίεργο φαινόμενο να καταδικάζουν όλοι, σε μεγάλα ποσοστά, τα μέτρα και ταυτόχρονα να κινητοποιούνται ελάχιστοι για να αντιδράσουν. Πολλοί πάλι φαίνονται να έχουν δεχθεί τη μοίρα τους και αντιμετωπίζουν την κατάσταση με πεσμένο ηθικό.
Προ ημερών είχα συνομιλία με φίλο που εργάζεται σε Γερμανική Τράπεζα και μου έλεγε ότι σε συζητήσεις στελεχών της τράπεζας εκφράζεται η μεγάλη έκπληξη για τις λίγες και χλιαρές αντιδράσεις των Ελλήνων εργαζομένων. Πιστεύαμε, λένε, πως θα καιγότανε ο τόπος με πολυήμερες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις.
Μήπως οι παραπάνω συλλογισμοί δίνουν μία απάντηση για το παράδοξο αυτό;

Τα γράφει και η Αλεξάνδρα, σε δικό της σχόλιο:

Ο καναπές ειναι δεύτερη φύση μας. Και δεν ειναι μια πρόχειρη διαπίστωση αυτή, αλλά αποτέλεσμα συμπεριφοράς, χαρακτήρα και ακρατης εγωπάθειας του λαού μας, εδω και πάρα πολλά χρόνια. Φυσικά και η πλειοψηφία ασχολείται με βιζιτούδες, φυσικά και η
πλειοψηφία ξελαρυγγιάζεται υστερικά βγάζοντας κορώνες πατριωτισμού οταν κάποιοι χορεύουν καρσιλαμάδες πάνω σε θωρηκτά (ασχετα αν η καθημερινότητά τους αντανακλά μη πατριωτικές πράξεις...) Εξάλλου η δραματοποιηση της ανυπαρξίας , ειναι το πλεόν εύκολο, γιατι δε θέλει κόπο για να το κάνεις. Αλλα πράγματα θέλουν κόπο, οπως το να αποτάξεις την προχειρότητα απο πανω σου, να κλεισεις την τηλεόραση, να σκεφτείς παραπάνω, να ανοιξεις τα μάτια σου ως εκ τουτου και το μυαλό σου, να παλέψεις για το καλύτερο και κυρίως...να τα κάνεις ολα αυτα προς οφελος του συνόλου πρωτίστως, έτσι ώστε να καρπωθείς κι εσυ μετα απο το σύνολο. Η κοινωνία μας σκέφτεται αντίθετα, βάζοντας πρώτα το 'εγω' μπροστά. Απορώ πώς περιμένουμε αλλαγες όταν καθημερινά τρέφουμε εμεις οι ιδιοι λοιπον αυτήν την ανυπαρξία. Μού μιλάς για την υποτονική χθεσινή πορεία, όταν καθημερινά εμεις οι ιδιοι δεν μπουκοτάρουμε προιόντα, δεν αντιδρούμε σε απλα καθημερινά πράγματα, δεν απαιτουμε το καλύτερο και ολα αυτα γιατι δε θέλουμε να αλλάξουμε τη συνήθεια καθώς απαιτεί μεγαλο κάματο... Πώς ξαφνικά απο την ανυπαρξία, θα βρεθούμε στην πορεία λοιπον? Οταν καθημερινά βλέπουμε μια ανακύκλωση απο πτώματα ιδεολογίας, πτωματα κομματικοποίησης, πτωματα δημοσιότητας, πτώματα τσαπατσουλιάς και αμορφωσιάς, πτωματα ακρατης λύσσας για εξουσία και το δεχομαστε? Τα ονόματα αλλάζουν, η ουσία παραμένει ομως η ίδια. Απο τα πτώματα δε θα βγάλεις νεο αιμα. Απο τα πτώματα, το πολύ πολύ να βγάλεις κανένα χρυσό δόντι να πουλήσεις τα δυσκολα χρόνια που έρχονται. Κατι άλλο δε θα βγάλεις...

Τα είπε και ο Μαζάουερ, προχθές, στο ΒΗΜΑ:

«Οι απόψεις που διατυπώνονται, στα διεθνή ΜΜΕ κυρίως, αντικατοπτρίζουν τα στερεότυπα τα οποία υπάρχουν σχετικά με την Ελλάδα και δεν νομίζω ότι εκφράζουν την κοινή γνώμη της χώρας. Εχω την αίσθηση ότι πρόκειται για σφάλμα. Νομίζω όμως ότι η κρίση αυτή προσφέρει και μια ευκαιρία που πρέπει η Ελλάδα να την εκμεταλλευθεί και να αναδιοργανώσει τις δομές της, τώρα που τα μέτρα μοιάζουν αποδεκτά. Θεωρώ το γεγονός εντυπωσιακό. Δεν ξέρω όμως πόσο θα διαρκέσει η αποδοχή αυτή. Φαντάζομαι όχι για πολύ»

Διαφωνώ!

Η αποδοχή θα διαρκέσει για πάντα και τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα που να μπορεί να την αλλάξει!

Τελειώσαμε!

Υ.Γ. Με αυτό το κλίμα, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μια δικτατορία και την αποδοχή της. Ολες εκτός από μία: Ποιος θα κατεβάσει τα τανκς στους δρόμους. Δεν θα αργήσει να φανεί κάποιοι ήδη τους δίνουν το πρόσχημα...