Lost Post

HERE I AM (this is not peyote, LSD or booze)

VISION I/ the toilet bowl has an aura

the aura is blue

the toilet bowl is the buddha

Vision II/ the bathroom is yellow light

a scarab is walking under the sink

blue-green rays emanating from his back—

—The North American Book of the Dead

Το Lost, η πιο μακρόβια σειρά της παγκοσμιοποιημένης τηλεόρασης έλαβε τέλος μετά από 120 επεισόδια.

Το παγκόσμιο "Ρετιρέ" ολοκληρώθηκε με ένα διφορούμενο τέλος το οποίο παρακολούθησαν 14.000.000 άνθρωποι.

Διότι αυτό ήταν η σειρά. Ενα παγκόσμιο "Ρετιρέ" με πολλά σπέσιαλ εφέ, λίγο παραπάνω μυστήριο και ένα ελαφρώς (άντε, αρκετά) καλύτερο καστ ηθοποιών.

Το σενάριο απελπιστικά ίδιο: μια ομάδα ανθρώπων ζει απομονωμένη. Οι μεν σε ένα διαμέρισμα, οι δε σε ένα νησί. Μπαίνουν και βγαίνουν σε ένα χώρο που άλλες φορές μοιάζει με ου-τοπία και άλλες με δυστοπία.

Είναι ζωντανοί;

Είναι νεκροί;

Υπάρχουν;

Δεν υπάρχουν;

Η απάντηση είναι διφορούμενη: Ναι! Υπάρχουν! Οχι! Δεν ζουν!

Ή μάλλον ζουν μέσα σε μια ανοησία όπου η ζωή μοιάζει με ζωή αλλά δεν είναι. Δεν μοιάζει με θάνατο αλλά είναι θάνατος.

Ζουν μέσα στην ανοησία που ζούμε όλοι μας προσπαθώντας να επιβιώσουμε.

Αυτό είναι ένα πλαίσιο ζωής δίχως καμιά επιλογή, όπου όμως όλα τα απίθανα είναι πιθανά και όλα τα πιθανά (π.χ. το να θυμάσαι το παρελθόν σου ή και να ζεις σε αυτό) μοιάζουν απίθανα.

Η αφοπλιστική (άρα και αφόρητη) κοινοτοπία πως όλα εμπεριέχουν και το καλό και το κακό (άσπρες πέτρες, μαύρες πέτρες, γιν-γιανγκ κτλ) και πως επιστρέφοντας στη φύση (δηλαδή στο φυσικό μας περιβάλλον) μπορούμε εξίσου να σωθούμε ή να χαθούμε, είναι ο καμβάς που πάνω του κεντήθηκε το Λοστ.

Σαφώς πιο ειλικρινές το σενάριο του Ρετιρέ και η σκηνοθεσία του Δαλιανίδη το οποίο περιγράφει με κωμικό (ο θεός να τον κάνει) τρόπο τον ενταφιασμό μια ομάδας ανθρώπων σε ένα διαμέρισμα μαζί με την ...Τασσώ Καββαδία. Εναν ενταφιασμό τον οποίο παρακολουθούν ΚΑΘΕ καλοκαίρι, ξανά και ξανά, χιλιάδες ενταφιασμένοι τηλεθεατές.

Σαν προβολή μέσω κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης της ίδιας τους της ζωής.

Τα ινδικά χοιρίδια-τηλεθεατές παρακολουθούν ένα κλουβί με άλλα πειραματόζωα και έχουν θαμάξει από το δράμα (ή την κωμωδία) έχοντας την ψευδαίσθηση, για κάποια λεπτά της ώρας, πως οι ίδιοι έχουν βρεθεί εκτός κλουβιού.

Στο μεν Ρετιρέ τα πράγματα είναι χαριτωμένα και κατατονικά.

Στο Λοστ τα πράγματα είναι πιο δραματικά και έντονα.

Και στις δύο σειρές (όπως και σε όλες τις σειρές) κανείς δεν κατουράει, κανείς δεν χέζει, κανείς δεν σιδερώνει, κανείς δεν πληρώνει ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ και κάρτες και παρ' όλα αυτά όλοι φορούν διαφορετικά ατσαλάκωτα μπλουζάκια σε κάθε επεισόδιο, πράγμα που σημαίνει οτι ο καθένας είχε μαζί του στο αεροπλάνο (ή στις ντουλάπες του Ρετιρέ) τουλάχιστον 120 πλήρης αλλαξιές.

Σωστός Παράδεισος λοιπόν για τα ινδικά χοιρίδια!!!

Με άλλα λόγια, είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ από το πρώτο κιόλας επεισόδιο πως ΟΛΟΙ τους είναι πεθαμένοι. Δεν έχουν καμία σχέση με την κατάσταση που ονομάζεται ζωή. Ή μάλλον την κατάσταση που ονομαζόταν κάποτε ζωή και μια μακρυνή της ανάμνηση διαθέτουμε όλοι έστω κι αν την μπερδεύουμε καμιά φορά με μαύρους καπνούς, πολικές αρκούδες σε τροπικά δάση και κούνελους που πετάγονται από τον φράχτη, με ένα μεγάλο ρολόι στα χέρια, για να μας οδηγήσουν στους Αλλους.

Οπου "Αλλοι" είμαστε όλοι οι υπόλοιποι που παρακολουθούμε προσποιούμενοι ειλικρινά (!!!)πως δεν γνωρίζουμε το Τέλος.

Κι εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης και του σεναρίου.

Περιμένουμε να μάθουμε ένα τέλος που όλοι γνωρίζουμε (ή θα έπρεπε να γνωρίζουμε) αλλά έχουμε ξεχάσει. Την μόνη βεβαιότητα που έχουμε. Το Θάνατο.

14.000.000 άνθρωποι κάθισαν χθες μπροστά τους δέκτες τους για να μάθουν αυτό που γνωρίζουν κι όταν κάποιοι έμαθαν και είπαν το τέλος του τελευταίου επεισοδίου ως spoilers, κάποιοι αγανάχτησαν!

Με την αγανάχτηση εκείνου που πάει κάποιος και του λέει: "Ε, ψιτ, κύριος, το ξέρεις οτι στο τέλος θα πεθάνεις;"

Κανείς βεβαίως από αυτούς δεν αναρωτιέται αν, στο μεταξύ, έχει ζήσει. Με όλα τα πραγματικά μυστήρια της ζωής. Και όλα τα ερωτηματικά που αυτή αφήνει.

Ισως γιατί είναι κι εκείνοι, από καιρό, χαμένοι στη νησίδα, ανάμεσα καναπέ και τηλεόραση, σε κάποιο Ρετιρέ αυτού του Χαμένου Πλανήτη!

Να είναι άραγε τυχαίο που μία-δύο ημέρες πριν από το τελευταίο επεισόδιο του Lost κάποιοι δημιούργησαν τεχνητή ζωή στο εργαστήριο;

Και να είναι τυχαίο (φαντάζομαι οτι οι σεναριογράφοι θα πουν οτι τίποτα δεν είναι τυχαίο) τέτοιου είδους σειρές έχουν καθαρά εκπαιδευτικό χαρακτήρα: αφού μας έμαθαν να επιβιώνουμε χωρίς στην πραγματικότητα να ζούμε, αφού μας έμαθαν να λιποτακτούμε από τοην πραγματικότητα, τώρα μας εκπαιδεύουν να μην μπορούμε καν να πεθάνουμε. Δηλαδή να μην έχουμε καμιά απολύτως βεβαιότητα.

Τέλος κακό, όλα καλά!

Αυτή άλλωστε είναι και η εφιαλτική διαφορά της τηλεοπτικής πραγματικότητα των 120 επεισοδίων από την ατόφια ποίηση των ελάχιστων στίχων. Λένε το ίδιο πράγμα, μόνο που στην πρώτη περίπτωση επικρατεί ο θάνατος, ενώ στη δεύτερη η αγάπη:

Δίχως τη δική σου αγάπη γρήγορα περνά ο καιρός

Δίχως τη δική σου αγάπη είναι ο κόσμος πιο μικρός

Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά

Αν με πίστευες λιγάκι, θα ’ταν όλα αληθινά

Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά

Αν με πίστευες λιγάκι, θα ’ταν όλα αληθινά

Death will come to take us away,

There’s no escape he comes every day

He comes to everybody, near and far

He comes to everybody, no matter who you are

>Σε τι παράξενη κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί!