Sleuth: η απόλυτη παρτίδα

Andrew: Εσύ τώρα γαμάς τη γυναίκα μου

Μίλο: Σωστά!

Andrew: Σωστά... Βέβαια, "σωστά"! Αυτό το έχουμε ξεκαθαρίσει.

Μίλο: Το έχουμε!

Andrew: Πίστευα οτι θα το αρνηθείς.

Μίλο: Γιατί να το αρνηθώ;

Andrew: Γιατί είναι γυναίκα μου!

Μίλο: Ναι αλλά με πηδάει.

Andrew: Αααα! Σε πηδάει κιόλας. Είσαι αδελφή. Το φαντάστηκα!... Συγγνώμη!

Μίλο: Είναι αμοιβαίο. Πηδιόμαστε.

Andrew: Εναλλάξ;

Μίλο: Εννοώ ο καθένας μας πηδάει.

Andrew: Α! Κάποια στιγμή να συναντηθείτε κιόλας μεταξύ σας.

Μίλο: Πηδιόμαστε μεταξύ μας.

Andrew: Κατάλαβα! Κατάλαβα!

Η παρτίδα έχει ξεκινήσει.

Εκείνος μεγάλος. Ο άλλος νεώτερος. Και οι δύο ηθοποιοί.

Ο ένας φτασμένος. Ο άλλος άφταστος.

Και οι δύο ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα.

Ο ένας υπερασπίζεται. Ο άλλος διεκδικεί. Και τούμπαλιν. Ο ένας διεκδικεί. Ο άλλος υπερασπίζεται.

"Ο πιο γρήγορος τρόπος, αγοράκι μου, να γνωρίσεις έναν άντρα είναι να το εξευτελίσεις!"

Το "αγοράκι" εξευτελίζεται για να μάθει να εξευτελίζει.

(Σαν τους αρσενικούς γάτους: αν δεν τον "φάνε" δεν μαθαίνουν να τον "ρίχνουν".)

Μαθαίνει να πεθαίνει για να μπορεί να σκοτώσει.

Αν δεν παιχτεί ΑΥΤΗ η παρτίδα ο άνδρας δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως άνδρας. Αν δεν παίζεται πάντα ΑΥΤΗ η παρτίδα, ο άνδρας μπορεί και να ξεχάσει οτι είναι άνδρας.

Πως το λέει ο Γιώργος Χειμωνάς;

"Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μη έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημά της ούτε καν έξοδο αίματος, όπως εκείνη, παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστο· κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ, ούτε κατά την ερωτική του δράση, οπότε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτη δική του σιωπή, που είναι η ηδονή. Αντίθετα, το σώμα της γυναίκας, προτού κι αυτό απουσιάσει από την ερωτική ένωση, είναι ένα σώμα πάντα ανοιχτό ο υπέροχος αυτός κάλυκας που είναι φτιαγμένος για να υποδέχεται και για να περιβάλλει."

Πρέπει να χυθεί αίμα.

Ομως τι νόημα έχει να χύσεις το αίμα του άλλου αν πρώτα δεν τον έχεις γνωρίσει;

Μπαμ και κάτω; Παρά είναι εύκολο!

Οχι βέβαια. Πρέπει να παίξεις και πρέπει να παίξει κι αυτός;

Εξευτελίζοντάς τον... Ή εκτεθειμένος ο ίδιος στο εξευτελισμό.

Και η γυναίκα;

Ηταν απλώς η αφορμή;

Ναι.

Η μόνη, όμως, δυνατή αφορμή. Χωρίς αυτήν το παιχνίδι δεν θα άρχιζε ποτέ.

Μιλάει ξανά ο Γιώργος Χειμωνάς:

"αριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το ανεκτίμητο (και κατ' εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της, που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της. Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε, ακόμα θα περιπλανιόταν, θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες των επικών του φαντασιώσεων ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει, μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο ανδροκτόνο εργαλείο αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το, όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες, που χάρη σ' αυτές και αποκλειστικά μ' αυτές ο άντρας επιβιώνει."

Η πρώτη φορά που αποτυπώνεται αυτή η ΥΠΕΡΤΑΤΗ παρτίδα είναι στην Ιλιάδα του Ομήρου.

Αγαμέμνων και Αχιλλέας πλακώνονται για μια γυναίκα.

Κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μία μάχη.

Αλλά για έναν ολόκληρο πόλεμο που κινδυνεύει να χαθεί.

Αιώνες μετά η ίδια παρτίδα γραμμένη από τον Αντονι Σάφφερ.

Εργο, παρτίδα, μάχη, πόλεμος για σπουδαίους παίκτες.

Αν είσαι κάτι λιγότερο από σπουδαίος συντρίβεσαι από τις πρώτες δύο, άντε τρεις κινήσεις.

Αν είσαι κάτι λιγότερο που από δυνατός απλώς δεν μπορείς να παίξεις. Δεν μπορείς καν να εμπλακείς.

Ρωτάς "από που μπαίνω";

"Στο θέατρο, αγόρι μου, δεν ρωτάς 'από που μπαίνω', ρωτάς 'ΠΩΣ μπαίνω'"

Και στη ζωή το ίδιο.

Πολύ περισσότερο στον έρωτα.

Αν δεν ξέρεις από που μπαίνεις καλύτερα μην μπεις καθόλου.

Εχεις χάσει από τα αποδυτήρια.

Το έπαιξαν ο Σερ Λόρενς Ολίβιε και ο Μάικλ Κέιν. Το έπαιξαν ο Μάικλ Κέιν και ο Τζουντ Λο.

Το έπαιξαν, στην Ελλάδα, ο Δημήτρης Χορν και ο Αλέκος Αλεξανδράκης.

Το είδα χθες με τον Γιώργο Κιμούλη και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη.

Αν ήταν καλό;

Αν δεν ήταν, δεν θα έγραφα ούτε μισή αράδα.

Ηταν καθηλωτικό.

Δεν είμαι κριτικός για να γράψω για την παράσταση και τις ερμηνείες. Κι ούτε υπάρχει ανάγκη να γράψω κάτι τέτοιο. Δεν θα μπορούσα άλλωστε. Δεν με ενδιαφέρει. Αλλωστε...

Θα πω όμως ότι χάρη σε αυτή την παράσταση εικονογράφησα, επιτέλους, το εγκώμιο του Χειμωνά για τον άνδρα:

"Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο. Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής, εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός, πολύ τελειότερα απ' ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα: χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου, δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος. Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσία· ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού. Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λορραίνης ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλείες. Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του εύθραυστος και χωρίς σε αντίθεση με τη γυναίκα να επιζεί του θρυμματισμού του· ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους· από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος. Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών. Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν. Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε."

Την έχετε δει την παράσταση;

Οχι;

Μα εσείς είστε "τάμπουλα ράζα". Δεν έχετε δει τίποτα.

Και παρ' όλα αυτά (και εξ΄αιτίας αυτών) η ζωή είναι ΕΚΕΙ ΕΞΩ!

Οπως και όλες οι παρτίδες που οφείλεις να παίξεις. Είτε χάσεις είτε κερδίσεις...

Η μόνη της ζωής του παρτίδα...

Οπως: Το μόνον της ζωής σου ταξίδιον.