Το ένα της μυρίζει, το άλλο της ξινίζει της κοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Δεύτερη μετεκλογική εβδομάδα και παραμένει «κολλημένη», το ΚΚΕ στη δυσαρέσκεια και ο ΣΥΡΙΖΑ στην ικανοποίηση από το εκλογικό αποτέλεσμα. Χρόνια τώρα τα πολιτικά ανακλαστικά της Αριστεράς είναι βραδύκαυστα: ακολουθεί εξελίξεις που άλλοι καθορίζουν, και όσο πιο σύνθετες είναι οι εξελίξεις, τόσο πιο δύσκαμπτη γίνεται η σκέψη της.
Ετσι και τώρα. Αντί να παραμερίσει μια «συναισθηματική» στάση απέναντι στο εκλογικό αποτέλεσμα και να προχωρήσει σε αβίαστες πολιτικές αναλύσεις για τα αίτια της δικής της αριθμητικής της πτώσης (σε «συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης»!), το εύρος διαφοράς πρώτης-δεύτερης θέσης που αιφνιδίασε ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, τις ίσως όχι μόνο αρxηγικές εντάσεις που μαίνονται στη συντηρητική παράταξη, το, ενδεχομένως, νέο πολιτικό «σκηνικό» που ανέδειξαν οι κάλπες της 4ης Οκτωβρίου, αλλά και τον δυνητικό στο εξής ρόλο της. Αντί να τα εκτιμήσει όλα αυτά με την επίπονη μέθοδο της συγκριτικής («διαλεκτική» την έλεγαν παλιά) ερμηνείας, βγάζει από οξειδωμένα «ερμάρια» κιτρινισμένες «συνταγές». Αφού, κατά την κρίση της, από τα αριστερά/επαναστατικά κινήματα του 19ου αιώνα, την ίδρυση της Α' Σοσιαλιστικής Διεθνούς και τις, έκτοτε, «κυκλικές κρίσεις» του καπιταλισμού, «τίποτα δεν άλλαξε» μέχρι τώρα, και ό,τι εμφανίζεται ως αλλαγή είναι απλώς παραπειστικές μεταμορφώσεις.
Και με τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι πάει κι έρχεται. Διαθέτει ακόμα πρόσωπα και πολιτικές τάσεις με εμπνεύσεις ότι η ενδοσκοπική «αυταρέσκεια» μιας Αριστεράς «του χωριού» μπορεί να σπάσει τον φόβο «της πόλης». Εκεί που τα πράγματα γίνονται ανεκδιήγητα είναι με το ΚΚΕ. Ο περισσότερος κόσμος -άλλοι με ευχές, άλλοι με επιφυλάξεις- περιμένει τη συνέχεια στο, τουλάχιστον εντυπωσιακό, ξεκίνημα του ΠΑΣΟΚ, και η ηγεσία του ΚΚΕ το έχει ήδη «διαγράψει»!
Εδώ: Αριστερά βραδείας καύσεως
Πέστα Πέτρο!!!
Πέστα να τα ακούμε!
Ο,τι λέω κι εγώ εδώ: http://aratepylas.blogspot.com/2009/10/blog-post_13.html
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλέ ρε φίλε, εσύ διαφήμιζες το Ξύριζα και τώρα κατάλαβες ότι το ΚΚΕ είναι στην εποχή του Λένιν και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι φραγκάτοι κάνουν το χόμπι τους και παίζουν με τις ζωούλες του κοσμάκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με όσα γράφονται. Το ότι τα παραθέτεις εσύ που υποστήριξες τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. φανερώνει, για μια ακόμη φορά, ότι έχεις το θάρρος να διακρίνεις, αν μη τι άλλο, τα πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ίδια είχα επισημάνει από τις 8 Οκτώβρη, όταν οι πρώτες κριτικές της Αριστεράς προς τη νέα κυβέρνηση με έθλιψαν.
Από την ΑΥΓΗ της περασμένης Κυριακής:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Και είναι κατά τη γνώμη μου λανθασμένη η παραδοσιακή προσέγγιση που υποτιμά τις συμβολικές και επικοινωνιακές χειρονομίες με το αιώνιο επιχείρημα ότι «αποκρύπτουν» την πραγματική πολιτική. Πρέπει αντίθετα να παραδεχτούμε ότι σε συνθήκες μειωμένων προσδοκιών όπου κυριαρχεί ένα αίσθημα γενικής αδυναμίας και έλλειψης εμπιστοσύνης, κάθε παροχή, ακόμα και η σκηνική εμφάνιση νέων προσώπων τα οποία εκφέρουν άλλες λέξεις από εκείνες που επαναλάμβανε μονότονα ο Καραμανλής, έχει τη δική της αποτελεσματικότητα.
Σε αυτές τις συνθήκες μια αριστερή αντιπολίτευση δεν έχει παρά μια βασική και διαρκή υποχρέωση: να δείχνει, με τις δημόσιες παρεμβάσεις της, ότι το ζητούμενο δεν είναι απλά ένα νέο ήθος και ύφος εξουσίας αλλά η αλλαγή στους συσχετισμούς δύναμης εντός της συγκεκριμένης κοινωνίας. Το ζητούμενο δεν είναι το θεσμικό και υφολογικό χάπενινγκ με το οποίο απαλύνονται προσωρινά οι κραδασμοί της ηθικοπολιτικής κρίσης αλλά η πολιτική οργάνωση των αναγκαίων συγκρούσεων με τον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης.
Ίσως μάλιστα το πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει στο εξής η ριζοσπαστική και ανανεωτική Αριστερά είναι ότι ένα κομμάτι από το «ποίημά» της θα απαγγέλλεται από τον Γιώργο Παπανδρέου και το οβάλ γραφείο του. Το ίδιο και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ισχύει και για τους Οικολόγους Πράσινους. Τι σημαίνει όμως αυτό; Μήπως ότι η Αριστερά πρέπει να καταγγείλει, για πολλοστή φορά, την κακή απαγγελία ή, όπως συνέβαινε με την περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου, τις αθέμιτες πρακτικές λογοκλοπής; Υπάρχει ωστόσο ένας άλλος δρόμος, ενδεχομένως καλύτερος: η Αριστερά να δοκιμαστεί στην πρόζα δίχως συγχρόνως να εγκαταλείψει το «ποίημά» της.
Φυσικά δεν είναι καθόλου αυτονόητο το τι εννοεί κανείς μιλώντας για πρόζα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόζα δεν είναι ούτε ο λαϊκιστικός εργατισμός τύπου ΚΚΕ ούτε μια αποκήρυξη, σιωπηλή έστω, των κινηματικών περιπετειών όπως επιμένουν ορισμένες φωνές του χώρου. Πρόζα εννοώ απλώς την συνείδηση των δυσκολιών, την αποφυγή των άκαιρων ενθουσιασμών αλλά και των άνευ μέτρου αυτοσπαραγμών. Η πρόζα απαιτεί πάνω από όλα την ικανότητα αφήγησης μιας ιστορίας, το χτίσιμο μιας πλοκής και βεβαίως χαρακτήρες που να είναι πειστικοί και όχι καρικατούρες μιας μεγάλης ιδέας που αδυνατεί να μεταγγιστεί στο σώμα της πραγματικότητας. Ίσως λοιπόν ήλθε η ώρα μιας τέτοιας άσκησης για να αποδειχθεί αν αυτή η Αριστερά έχει αφήσει πίσω της τις δικές της γλυκές αυταπάτες..."
Στην πρώτη της σελίδα. Του Νικόλα Σεβαστάκη...
Για να ξέρουμε οτι κι εμείς τα λέμε και δεν μας τα λένε μόνο οι άλλοι...
ΝΑ ένας λόγος που θα συνεχίσω να διαφημίζω τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ!
Και μια γενική παρατήρηση -ως προέκταση του άρθρου: Το κεφάλι του αριστερού ΟΦΕΙΛΕΙ να στροφάρει γρήγορα. Και ειδικά στην εποχή μας ακόμη γρηγορότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αργόστροφος" αριστερός που δεν πιάνει "στον αέρα" τα σημεία των καιρών, δεν πρωτοπορεί και δεν αμφισβητεί διαρκώς, κάνει για αγαλματάκι στην εταζέρα του πάλαι ποτέ Πολίτμπιρο.
Ή είναι για τον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας...
Η ιδεολογική εμμονή είναι ουσιαστικά εκείνη που ευθύνεται. Ωστόσο, ξεχνούν ότι η κοινωνία μετασχηματίζεται ως ζωντανό κύτταρο -συνήθως προς το βελτίον- εκ του μακρόθεν ορώντας την. Το ζήτημα είναι δεν βλέπουν πως ο εργάτης εχει να χάσει κι άλλα εκτός από αλυσίδες.
ΑπάντησηΔιαγραφή