Περί Νέου Σκοταδισμού και διεκδίκησης του αυτονόητου

Γράφει σήμερα ο Γιώργος Μπράμος στην "Ε" (Η μελαγχολία του αυτονόητου)

Το ζήτημα δεν είναι να επικαλεστούμε την επιστήμη της Ιστορίας και να υπενθυμίσουμε την εχθρότητα και την αντιπαλότητα δύο πολιτισμών που αναπτύχθηκαν στα χώματα αυτής της χώρας. Το ζήτημα είναι πως, πρόσφατα τουλάχιστον, από τον καιρό δηλαδή, των νέων Μακεδονομάχων, ώς την απόσυρση του σχολικού βιβλίου Ιστορίας, η ελληνική κοινωνία επανέρχεται στην εθνικιστική της ανασφάλεια. Οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται για να απαλλαγούμε απ' αυτήν βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δαιμονολογία του πάντα αδικημένου και αιώνια περιούσιου λαού. Φαίνεται σαν η εθνική αυτογνωσία να απειλεί την εθνική αυταρέσκεια.

Σ' αυτόν το νέο σκοταδισμό υπάρχουν, βέβαια, αντιδράσεις, που είναι απόλυτα πειστικές και τεκμηριωμένες. Με αφορμή τη νέα υπόθεση με το φιλμ του Γαβρά, πάλι οι γνωστοί προσπάθησαν να μιλήσουν με τη γλώσσα της λογικής και της ιστορικής γνώσης. Οι προσπάθειές τους είναι αξιέπαινες, αλλά επαναφέρουν μια διαδικασία που φαίνεται πως είναι το βαθύ πηγάδι της σύγχρονης Ελλάδας: διεκδικούν το αυτονόητο.

Και είναι ακριβώς αυτό: Ενας άθλιος ΣΥΡΦΕΤΟΣ αυτών που ναρκισσευόμενοι αυτοαποκαλούνται "ελληνόψυχοι" και που στην ουσία είναι παρέες φραπεδαράδων, χουλιγκάνων και παπαδοπαίδιων, επιχειρεί να διαστρεβλώσει -για μια ακόμη φορά- την ιστορία και να επιβάλει την πιο άθλια και σκοταδιστική ιδεολογία. Τον φασισμό. Αποκτηνωμένοι τενεκέδες ξεγάνωτοι επιχειρούν να στήσουν ένα ιδεολογικό, εθνικό πλαίσιο συνεπικουρούμενοι από μυστικές υπηρεσίες και κομματικά και κρατικά παράκεντρα...

Το φαινόμενο δεν είναι νέο.

Ποτέ όμως δεν ήταν τόσο απειλητικό.

Κι όμως, ΑΥΤΟ το αυτονόητο είναι που πρέπει να υπερασπιστούμε ξανά και ξανά. Οπως το υπερασπίζεται αυτό το άρθρο:

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΣΩΝΙΤΗ*
Η πρόσφατη λογοκρισία της ταινίας του Κώστα Γαβρά στο Μουσείο Ακροπόλεως έδειξε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο ποιος είναι ο ουσιαστικός κυβερνήτης και ιδιοκτήτης της χώρας και μας έφερε αντιμέτωπους με την ιστορική αλήθεια, εκπλήσσοντας μόνο όσους θέλουν να εκπλήσσονται.
Τέθηκε, επίσης, το ζήτημα ποιοι και πώς κατέστρεψαν ναούς και αγάλματα, ήταν φανατικοί χριστιανοί ή η επίσημη Εκκλησία. Καταστροφείς ήταν το μακρύ χέρι της Εκκλησίας, η ίδια η αυτοκρατορία, οι ίδιοι οι αυτοκράτορες, άγιοι της Εκκλησίας μας κάποιοι απ’ αυτούς, που από το 319 έως το 529 εξέδωσαν δεκάδες νόμους κατά της ειδωλολατρίας, διατάσσοντας τον θάνατο των ειδωλολατρών. Ολα έγιναν με επίσημο τρόπο, με κεντρική καθοδήγηση και εντολές. Ενα μικρό απάνθισμα νόμων της υποδειγματικής δημοκρατίας των χριστιανών:
- Αυτοκράτορες Κωνστάντιος και Κώνσταντας προς Ταύρον, έπαρχο του Πραιτωρίου, 1 Δεκεμβρίου 346 ή 354 ή 356, Θεοδοσιανός κώδικας 16.10.4:
«Επιθυμούμε να κλείσουν αμέσως όλοι οι ναοί σε όλους τους τόπους και σε όλες τις πόλεις και να απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς, έτσι ώστε να μην έχουν τη δυνατότητα οι απολωλότες να διαπράξουν αμαρτία. Θέλουμε, επίσης, να απέχουν όλοι από τις θυσίες. Αν όμως τύχει και κάποιος διαπράξει το αδίκημα, θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό. Διατάσσουμε ότι η περιουσία όποιου τιμωρηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο θα περιέλθει στο αυτοκρατορικό ταμείο. Η ίδια τιμωρία θα επιβληθεί και στους διοικητές των επαρχιών, αν αμελήσουν να τιμωρήσουν τέτοια εγκλήματα».
- Αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος Αύγουστοι, προς Ευτυχιανό, έπαρχο του πραιτωρίου Ανατολής, 10 Ιουλίου 398, Θεοδοσιανός κώδικας 16.10.16:
«Εάν υπάρχουν ακόμη ναοί σε επαρχιακές περιοχές, να καταστραφούν χωρίς φασαρία ή οχλαγωγία. Γιατί μόνο όταν θα έχουν γκρεμισθεί και εξαλειφθεί από προσώπου γης, θα έχει καταστραφεί η υλική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η δεισιδαιμονία».
- Αυτοκράτορες Αρκάδιος, Ονώριος, Θεοδόσιος (Β’) Αύγουστοι: 13 Νοεμβρίου 408 ή 407, Θεοδοσιανός κώδικας, 16. 10. 19:
«Εάν κάποια αγάλματα βρίσκονται ακόμη στους ναούς και τα ιερά, και έχουν δεχθεί ή δέχονται ακόμη τη λατρεία των ειδωλολατρών, όπου και αν συμβαίνει αυτό, θα ξεριζωθούν εκ θεμελίων. Αυτός ο κανονισμός έχει διατυπωθεί και επικυρωθεί κατ’ επανάληψη, πολύ συχνά. Υποβάλλουμε τους δικαστές σε πρόστιμο είκοσι λιβρών χρυσού, και το διοικητικό προσωπικό σε ανάλογο ποσό, εάν παραλείψουν να επιβάλουν τους κανονισμούς αυτούς, συνεργώντας με τους δράστες».
- Αυτοκράτορες Αύγουστοι Θεοδόσιος (Β’) και Βαλεντινιανός, 14 Νοεμβρίου 435 μ.Χ., Θεοδοσιανός κώδικας 16. 10. 25:
«Απαγορεύουμε σε όλα τα πρόσωπα που έχουν μιαρές ειδωλολατρικές απόψεις να προσφέρουν καταραμένες θυσίες. Διατάσσουμε όλα τα ιερά και οι ναοί τους, αν βρίσκονται ακόμα άθικτοι, να καταστραφούν. Οποιος παραβλέψει αυτόν τον νόμο θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου».
- Αυτοκράτορας Ιουστινιανός, Ιουστινιάνειος κώδικας 1.11.10:
«Επειδή έχουν συλληφθεί μερικοί που διακατέχονται από την πλάνη των ανόσιων και μιαρών Ελλήνων…. αν επιμείνουν, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών».
Ο χώρος δεν επαρκεί για παράθεση κι άλλων ανατριχιαστικών νόμων. Η λογοκρισία, την οποία εκτέλεσε υπάκουα η κυβέρνηση, επανέφερε λοιπόν το μείζον ζήτημα των σχέσεων ελληνισμού-χριστιανισμού, το οποίο προτιμούμε να αποφεύγουμε. Εχοντας γράψει ένα μυθιστόρημα με αυτό ακριβώς το θέμα (Λάλον ύδωρ, εκδ. «Πατάκη»), νομίζουμε ότι δεν μας λείπει η παρρησία ώστε να το αντιμετωπίσουμε. Η επιδοκιμασία της λογοκρισίας απ’ το ΛΑΟΣ απέδειξε και στους πιο εθελοτυφλούντες ότι καπηλεύονται και μιαίνουν την αρχαιότητα υπό την ανοχή μας, κι ότι αρχαιότητα και ακροδεξιά είναι εξ ορισμού και εξ αντικειμένου αντίθετα. Αλλωστε, ξέρουμε πολύ καλά τι σήμαινε και τι διέπραξε το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».
* Συγγραφέας των μυθιστορημάτων «Η συνείδηση της αιωνιότητας» («Πατάκης»), «Λάλον ύδωρ» («Πατάκης») και «Γεια σου, τηλεόραση!» («Καστανιώτης»)