ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ- ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ



Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΑΣ


Εκλογές στην ΕΣΗΕΑ, 26 και 27 Μαΐου 2009:

Λίγα πράγματα που πρέπει
να ξέρετε γι’ αυτές

Η κρίση.
Η λέξη προστέθηκε εδώ και
μήνες στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Την περιγράφουμε στα ρεπορτάζ που
μεταδίδουμε και στις ειδήσεις που γράφουμε, όσο μας επιτρέπουν τα φίλτρα της
ελεγχόμενης ενημέρωσης. Αλλά τη ζούμε κιόλας, σαν εκλεκτά θύματά της. Μικρά και
μεγάλα κύματα απολύσεων στα ΜΜΕ, μειώσεις μισθών, μη εφαρμογή των υπογεγραμμένων
συμβάσεων, «λουκέτα» ή «εξυγιάνσεις» σε μαγαζιά ήρθαν να απορρυθμίσουν ακόμη
περισσότερο ένα ήδη αποσταθεροποιημένο εργασιακό τοπίο. Η κρίση χρησιμοποιείται
από την εργοδοσία σαν ξεδιάντροπο πρόσχημα για να αποψιλωθούν στοιχειώδη
εργασιακά, ασφαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Και κυρίως για να εδραιωθεί
ψυχολογία φόβου, ηττοπάθειας και παραίτησης από κάθε απόπειρα άμυνας και
διεκδίκησης.

Τι ζητάμε;
Τα στοιχειώδη. Δουλειά,
συμβάσεις, ασφάλιση, επαγγελματική αξιοπρέπεια για όλους. Καθώς η αυταπάτη της
ενημερωτικής ευημερίας διαλύεται και ο θρόνος της «4ης Εξουσίας» τρίζει, αυτά τα
αυτονόητα αμφισβητούνται. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι τα χαϊδεμένα παιδιά της
εξουσίας (πολιτικής, οικονομικής, επιχειρηματικής) που θα τη γλιτώσουν. Οι
εργοδότες ζητούν ολική επαναδιαπραγμάτευση. «Μπλοκάκια» και «συμβάσεις έργου»
στη θέση των συλλογικών συμβάσεων. Ατομική διαπραγμάτευση και αμοιβή με βάση την
«απόδοση», τη θέση στο “star system” ή τα «κολλητιλίκια». Ριζική αμφισβήτηση του
αγγελιόσημου, του βασικού ασφαλιστικού μας πόρου. Κατάργηση θέσεων εργασίας και
εντατικοποίηση επ’ απειλή απόλυσης. Και ταυτόχρονα, η διαρκής επιχείρηση
εκμαυλισμού και εξαγοράς συνειδήσεων, με τους μηχανισμούς της διαπλοκής, της
κρατικής ή ιδιωτικής αργομισθίας, των pay roll και της πολυθεσίας. Καταλήγουμε,
λοιπόν, ως κλάδος και «κερατάδες και δαρμένοι». Θέλουμε, λοιπόν, ν’ αποτινάξουμε
από πάνω μας τη ρετσινιά του «αλήτη, ρουφιάνου…» Να αποδώσουμε στην κοινωνία την
ενημέρωση που δικαιούται. Και να κατακτήσουμε αξιοπρεπείς όρους παραγωγής του
δημόσιου αγαθού που υπηρετούμε.

Το σωματείο.

Ξέρουμε πως νιώθει ο μέσος δημοσιογράφος.
Συμμεριζόμαστε την ενδόμυχη αποστροφή του στις προσκλήσεις, τα SMS και τα
μηνύματα που κατακλύζουν αυτές τις μέρες το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο και το
κινητό του. Η γραφική παρέλαση υποψηφίων που θυμίζουν τον πολιτευτή που έρχεται
παραμονές εκλογών στο χωριό, εκτός από αντιαισθητική είναι και εξοργιστική. Και
προκαλεί το ερώτημα: Τι έκανε η ΕΣΗΕΑ την τελευταία διετία; Τίποτα, είναι ο
επιεικέστερος απολογισμός. Ήταν μια χαμένη διετία. Για την ακρίβεια, δυο χαμένες
διετίες. Η συγκυβέρνηση των 6, η πλειοψηφία Σόμπολου- Τσαλαπάτη, όχι μόνο
κατέστειλε κάθε διάθεση αντίστασης των δημοσιογράφων, αλλά οδήγησε την ΕΣΗΕΑ σε
κατάσταση ανυποληψίας. Την κατέστησε παρελκόμενο της κυβέρνησης και της
εργοδοσίας. Στο ασφαλιστικό, στις ανάπηρες συμβάσεις που υπέγραψε, στις
απολύσεις που παρακολούθησε άβουλη, στο μεγάλο κόλπο των «ομολόγων» και στην
απόπειρα ληστείας του Ταμείου μας που έμαθε από… τις εφημερίδες, στις απεργίες
που είτε απέτρεψε είτε εξευτέλισε, συρρικνώνοντάς τις σε εθιμοτυπικές στάσεις
εργασίας.

Η συντεχνία.
Η ανεκδιήγητη «κοινοπραξία»
Σόμπολου- Τσαλαπάτη υπονόμευσε με κάθε τρόπο τους όρους ενότητας μέσα στο
σωματείο μας. Όχι μόνο αγνόησε κυνικά τις προτάσεις της «Συσπείρωσης
Δημοσιογράφων- Δούρειος Τύπος» και των άλλων συναδέλφων της αντιπολίτευσης στο
Διοικητικό Συμβούλιο, αλλά, καταλύοντας και αυτό το ανάπηρο Καταστατικό της
ΕΣΗΕΑ, κατάργησε στην πράξη και πάλι το Μικτό Συμβούλιο των εκλεγμένων
εκπροσώπων, έναν ζωτικό πυρήνα δημοκρατίας στη δυσκίνητη Ένωσή μας. Ακόμη
περισσότερο, υπονόμευσε κάθε προσπάθεια συντονισμού με τις άλλες ενώσεις και
σωματεία του Τύπου. Αντιμετώπισε το Διασωματειακό των Ενώσεων του Τύπου και ΜΜΕ
σαν μίασμα που απειλεί τα ανύπαρκτα «προνόμιά» μας. Καλλιέργησε συστηματικά μια
αλαζονική αντίληψη «περιούσιου λαού» των ΜΜΕ που δεν έχει κανένα λόγο κοινής
δράσης με τους τυπογράφους, τους τεχνικούς της ραδιοτηλεόρασης, τους
διοικητικούς υπαλλήλους. Αντιπολιτεύτηκε άλλοτε φωναχτά κι άλλοτε δια της σιωπής
της ακόμη και την ομοσπονδία της οποίας η ΕΣΗΕΑ είναι μέλος, την ΠΟΕΣΥ. Δεν
χρειάζεται πια ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να υπερασπίσει κανείς την ενότητα
δράσης των ανθρώπων που υπηρετούν από κοινού το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης.
Χρειάζεται απλώς να αναδείξουμε ανθρώπους που πιστεύουν στην ενότητα αυτή.


Το
συνδικάτο.
Η εργοδοσία αλλά και η κυβέρνηση έχουν δείξει με
κάθε τρόπο ότι τάσσονται υπέρ του συνδικαλιστικού «πληθωρισμού» στα ΜΜΕ.
Επιθυμούν να διαπραγματεύονται ξεχωριστά με κάθε μία από τις δέκα και πλέον
ενώσεις που εκπροσωπούν τους χιλιάδες δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς
εργαζομένους του χώρου. Δεν θέλει σοφία για να καταλάβει κανείς το γιατί. Ο
συντεχνιακός απομονωτισμός, που με τόσο ζήλο υπηρέτησε και η απερχόμενη
πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, αντισταθμίζει τα προβλήματα συνοχής και ενότητας
που έχει έτσι κι αλλιώς η εργοδοσία στα ΜΜΕ. Η πλειοψηφία των σωματείων του
χώρου έχει αντιληφθεί την ανάγκη της συνδικαλιστικής σύνθεσης. Με τον ένα ή τον
άλλο τρόπο, όλοι μιλούν για το «Συνδικάτο Τύπου», τον μετέωρο στόχο τριών
δεκαετιών. Η ΕΣΗΕΑ, με την πλειοψηφία «Δημοσιογράφων για τον εαυτό τους» και
«Επαγγελματιών Δημοσιογράφων» που την συγκυβέρνησε, αποτελεί την ατιμωτική
εξαίρεση σ’ αυτόν τον στόχο. Αποτελεί όρο επιβίωσης για τον κλάδο μια νέα
πλειοψηφία στην ΕΣΗΕΑ που θα περπατήσει με ειλικρίνεια στον μονόδρομο της
αλληλεγγύης και του «Συνδικάτου Τύπου».

Η ανατροπή.

Εδώ
και τώρα, πρέπει να μπει ένα τέλος στην περίοδο της «μεσοβασιλείας», στην
γραφικότητα που μας εκθέτει και ως δημοσιογράφους και ως μέλη της Ένωσης. Οι
εκλογές στις 26 και 27 Μάη στην ΕΣΗΕΑ δεν είναι ένα ακόμη άχαρο τυπικό καθήκον
για να διατηρούμε την εθιμοτυπική επαφή με τους «πολιτευτές» του συνδικάτου.
Κανείς μας δεν αισθάνεται ωραία ψηφίζοντας στην ίδια κάλπη με τους εργοδότες
μας, με τα golden boys των media, με βουλευτές, υπουργούς και «γκρι κοστούμια»
της εξουσίας. Κι αυτό την ίδια ώρα που η Ένωση αφήνει εκτός νυμφώνος εκατοντάδες
συναδέλφους μας στα ειδησεογραφικά portal ή αφανείς εργαζόμενους, κρυμμένους
πίσω από «δελτία παροχής υπηρεσιών». Αλλά, η αποχή δεν είναι αποτελεσματική
διαμαρτυρία. Ίσα-ίσα, αποτελεί παράδοση της συνδικαλιστικής «εξουσίας» στον
θίασο σκιών που διοίκησε την ΕΣΗΕΑ τη χαμένη διετία. Η λύση είναι μια νέα
πλειοψηφία στην Ένωσή μας. Η «Συσπείρωση Δημοσιογράφων- Δούρειος Τύπος»
φιλοδοξεί να αποτελέσει τον κορμό αυτής της ανατροπής.


Εμείς κι οι άλλοι.
Το σύνθημα της «ανατροπής»,
της αλλαγής σελίδας στην ΕΣΗΕΑ, έχει γίνει κοινός τόπος και στη ρητορεία όλων
των παρατάξεων, πέρα από το απερχόμενο πλειοψηφικό «μπλοκ» της αποτυχίας. Αυτό
μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Η παραταξιακή μικροψυχία είναι το τελευταίο που
χρειάζεται η υπόθεση της αγωνιστικής ενότητας των δημοσιογράφων. Ωστόσο, και η
δημόσια ρητορική κρίνεται στην πράξη. Οι δυνάμεις που ομνύουν στην «ανατροπή»
είχαν τις ευκαιρίες τους να αποδείξουν πώς την εννοούν. Είτε με τη θητεία τους
στο διοικητικό συμβούλιο της Ένωσης, είτε με τον τρόπο που απέρριψαν εν ονόματι
του κομματικού πατριωτισμού προτάσεις προγραμματικής συνεργασίας που διατύπωσε η
«Συσπείρωση». Ελπίζουμε το εγγύς μέλλον να τους δώσει κι άλλες ευκαιρίες να
υπερβούν τους μικροηγεμονισμούς, τις ασκήσεις αριστερής καθαρότητας ή την κατοχή
του μονοπωλίου στον ριζοσπαστισμό.

Η λάσπη.

Γιατί,
λοιπόν, «Συσπείρωση»; Η επιλογή στήριξης του προγράμματος και του ψηφοδελτίου
μας φαίνεται ακανθώδης αν υπολογίσει κανείς τον ανοικτό ή τον σιωπηλό πόλεμο
λάσπης, κάθε είδους και από πολλά κυβερνητικά, εργοδοτικά και παρακρατικά
κέντρα, που δεχόμαστε εν μέσω προεκλογικού παροξυσμού, αλλά και πριν απ’ αυτόν.
Δεν έχουμε ωστόσο τη διάθεση και την πολυτέλεια να ασχοληθούμε με αθλιότητες
«αντιπάλων» και άσπονδων φίλων, ούτε θα μετατρέψουμε αυτή την αναμέτρηση σε
άθλιο κακέκτυπο της «μεγάλης πολιτικής». Η θητεία μας στο διοικητικό συμβούλιο
είναι καθαρή και καταγεγραμμένη, οι προτάσεις μας τυπωμένες στο χαρτί και στο
Internet και το ψηφοδέλτιό μας καθρέφτης του καθαρού, του συλλογικού μας
προσώπου.

Η αλήθεια.
Οι αγωνίες μας δεν
εξαντλούνται στο να ανακτήσουμε την εργασιακή, επαγγελματική και συνδικαλιστική
μας οντότητα. Γνωρίζουμε ότι διαχειριζόμαστε το απόλυτο εμπόρευμα της ψηφιακής
εποχής, την πληροφορία. Και ζούμε καθημερινά τη δυσκολία να την αποδώσουμε στην
κοινωνία μέσα από τα φίλτρα της λογοκρισίας, της αυτολογοκρισίας, της
κατευθυνόμενης παραπληροφόρησης, του κιτρινισμού, των «ριάλιτι σόου», των
ελεγχόμενων διαρροών, της ακατάσχετης φλυαρίας των «τοκ σόου», των αυταρχικών
«μικρών θεών» της ενημέρωσης, της τηλεόρασης των «ομιλουσών κεφαλών», της
παραβίασης της ιδιωτικότητας, του κανιβαλισμού πάνω στην δυστυχία των άλλων.
Στην κουλτούρα της «ενημεροδιασκέδασης» και των προσφορών η αναζήτηση της
αλήθειας, η χαρά της είδησης και της αποκάλυψης, η ρεαλιστική αποτύπωση των
γεγονότων, η ικανότητα ιχνογράφησης της ρευστής πραγματικότητας γίνονται περιττή
πολυτέλεια για τους εμπόρους της πληροφορίας. Ωστόσο, δεν είναι μοιραία η
υποβάθμιση των δημοσιογράφων σε «υπηρέτες της στιγμής». Το γραφείο της σύνταξης,
το ρεπορτάζ, το ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό στούντιο είναι τα καθημερινά πεδία
«πολέμου» στα οποία πρέπει να αποδείξουμε ότι υπάρχει άλλο μοντέλο ενημέρωσης,
άλλο πρότυπο στάσης και αντίστασης του δημοσιογράφου που θα τον φέρνουν σε επαφή
με τους φυσικούς του συμμάχους: τον κόσμο της εργασίας, την επιστημονική
κοινότητα, τις ζωντανές συλλογικότητες της κοινωνίας που αρνούνται να αλεσθούν
στην κρεατομηχανή της παραπληροφόρησης.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια
ΕΣΗΕΑ που θα βρίσκεται καθημερινά σ’ αυτά τα πεδία του ακήρυκτου «πολέμου» της
ενημέρωσης. Και προφανώς όχι με πρόεδρο που θα περιγράφει με άγρια χαρά τα τοπία
της ανθρώπινης συμφοράς.

Γυρίζουμε σελίδα
Ανασυγκροτούμε την ΕΣΗΕΑ

Χτίζουμε το Συνδικάτο Τύπου


Ψηφίζουμε ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ


ΔΟΥΛΕΙΑ – ΑΣΦΑΛΙΣΗ και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ για
ΟΛΟΥΣ

http://syspeirosi.files.wordpress.com/2009/05/doureios-typos-ekloges-09.pdf

Περισσότερα στο http://syspeirosi.wordpress.com/ και στο http://activemedia.gr