Ανοιξαν για τα καλά οι πύλες της Κόλασης στα ΜΜΕ...
Ηταν που ήταν στραβό το κλίμα εδώ και χρόνια, το έφαγε και η κρίση.
Συρρικνώσεις, περικοπές, μειώσεις σελίδων, απολύσεις, "κόψιμο" εκπομπών είναι πλέον στο ημερήσιο πρόγραμμα άλλοτε κραταιών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην Ελλάδα. Ενώ ταυτόχρονα δραματική είναι η μείωση των εσόδων τόσο από τις διαφημίσεις όσο και από τις πωλήσεις...
Την ίδια στιγμή ξεσπούν "εμφύλιοι" μεταξύ συγκροτημάτων...
Οι τυχάρπαστοι "εκδότες" και "καναλάρχες" που έκαναν την εμφάνισή τους τα τελευταία 10-15 χρόνια αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που παρουσιάζονται, μη ξέροντας την ίδια τη λογική των Μέσων και χάνοντας και την πολιτική δύναμη που είχαν αποκτήσει...
Προς το παρόν την πληρώνουν κατά κύριο λόγο οι δημοσιογράφοι...
Οπως έγραψε και ο @SaveAs στο twitter:
Ερχεται όμως και η σειρά των "μεγαλοδημοσιογράφων" και των ίδιων των επιχειρηματιών...
Το σίγουρο είναι πως όταν περάσει αυτή η κρίση -μέσα στην επόμενη δεκαετία- τίποτα δεν θα θυμίζει το σημερινό σκηνικό στο χώρο του Τύπου και της Τηλεόρασης.
Ολα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια και τον θάνατο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Κάθε άλλο. Ποτέ πριν δεν υπήρχε τόσο ενδιαφέρον γι' αυτά και ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσα πολλά Μέσα.
Σημαίνει τον θάνατο των παλιών, "παραδοσιακών" ΜΜΕ που δεν συνειδητοποίησαν τις αλλαγές που έρχονται!
Ηταν που ήταν στραβό το κλίμα εδώ και χρόνια, το έφαγε και η κρίση.
Συρρικνώσεις, περικοπές, μειώσεις σελίδων, απολύσεις, "κόψιμο" εκπομπών είναι πλέον στο ημερήσιο πρόγραμμα άλλοτε κραταιών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην Ελλάδα. Ενώ ταυτόχρονα δραματική είναι η μείωση των εσόδων τόσο από τις διαφημίσεις όσο και από τις πωλήσεις...
Την ίδια στιγμή ξεσπούν "εμφύλιοι" μεταξύ συγκροτημάτων...
Οι τυχάρπαστοι "εκδότες" και "καναλάρχες" που έκαναν την εμφάνισή τους τα τελευταία 10-15 χρόνια αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που παρουσιάζονται, μη ξέροντας την ίδια τη λογική των Μέσων και χάνοντας και την πολιτική δύναμη που είχαν αποκτήσει...
Προς το παρόν την πληρώνουν κατά κύριο λόγο οι δημοσιογράφοι...
Οπως έγραψε και ο @SaveAs στο twitter:
Κούλογλου ξουτ, Βαξεβάνης ξουτ, θα μείνουμε με την Πετρούλα και την Καλομοίρα... Congrats, η τηλεόραση που μας αξίζει!
Ερχεται όμως και η σειρά των "μεγαλοδημοσιογράφων" και των ίδιων των επιχειρηματιών...
Το σίγουρο είναι πως όταν περάσει αυτή η κρίση -μέσα στην επόμενη δεκαετία- τίποτα δεν θα θυμίζει το σημερινό σκηνικό στο χώρο του Τύπου και της Τηλεόρασης.
Ολα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια και τον θάνατο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Κάθε άλλο. Ποτέ πριν δεν υπήρχε τόσο ενδιαφέρον γι' αυτά και ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσα πολλά Μέσα.
Σημαίνει τον θάνατο των παλιών, "παραδοσιακών" ΜΜΕ που δεν συνειδητοποίησαν τις αλλαγές που έρχονται!
Ευτυχώς Αντρέα μυο, εγώ βλέπω μόνο 4Ε, οπότε δεν προβληματίζομαι! :D
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα boy!
Η Ιταλία πάντως προηγείται κατά μία δεκαετία + από μας σε αυτήν την εξέλιξη. Η άνοδος των νέων μέσων μπορεί να είναι ένα σωσίβιο για την διατήρηση του δημοκρατικού φρονήματος (όχι μόνο με όρους αστικοδημοκρατικούς, αλλά και με όρους μίας νέας χειραφετημένης αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας) στον ελληνόφωνο χώρο, αλλά δεν διασφαλίζεται μόνον απ' αυτά. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να συγκεντρώσουμε τις προσπάθειές μας σε δύο ζητούμενα. Το πρώτο, την υποστήριξη εναλλακτικών δικτύων και καναλιών πληροφόρησης από τον ως άνω αναφερθέντα χώρο (π.χ. τα "ίντυ" και το "tvxs") και το δεύτερο να μελετήσουμε σοβαρά το ιταλικό παράδειγμα. Το "Τούτι Φρούτι" των Μπερλουσκοκάναλων και του ΣΑΤ, έχει π.χ. αντικατασταθεί ως λειτουργία κοινωνικών προτύπων από την Πετρούλα και τα τσοντοσάιτ. Η αλλαγή όμως του προσανατολισμού της κοινωνίας προς τα βίαια ένστικτά της, όχι προς όφελος της ισορροπίας από την πνευματική καταπόνηση και υπέρ της ολοκλήρωσης της ανθρώπινης κατάστασης, αλλά προς τον ακατέργαστο πρωτογωνισμό, στοχεύοντας εις βάρος της επίπονης κατα-νόησης και στην τελική εις βάρος του διαλόγου πάνω σε ισότιμη βάση, είναι κοινός τόπος της μετάλλαξης της Ιταλίας του τότε και της Ελλάδας του σήμερα. Βέβαια, θα πει κανείς πως η ισότιμη βάση δεν υφίσταται και θα μπορέσει να αναφέρει δεκάδες παραδείγματα που ξεκινάνε από την ταξική θέση του καθενός και καταλήγουν στην διαφορετική παιδεία και την διαφορετική κοινωνικοποίηση του καθενός. Αλλά έστω και η κοινή βάση υπέρ ενός κοινού τοτέμ που θα το ονομάζουμε κράτος ή νόμος ή κοινωνία, είναι ένα προοδευτικό αίτημα, ακόμα και σήμερα. Ειδικότερα σήμερα, ειδικότερα τώρα. Τώρα το έχουμε ως θετικό πρόταγμα ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά και ας μην υποτιμήσουμε, ας μην φανούμε υπερόπτες απέναντι στον κίνδυνο του εκφασισμού και αυτού του κομματιού της γης. Χρειαζόμαστε κοινό δημοκρατικό (με την ως άνω διατύπωση) μέτωπο. Όπως στην Ισπανία του '36 και τη Γαλλία της ίδιας εποχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Βλαβό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή