Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα Ονομα… (μέρος Α’)

Μια φορά κι έναν καιρό οι άνθρωποι που ζούσαν τότε θεωρούσαν τραγικό που μόλις διάβαιναν την πύλη του στρατοπέδου έχαναν το όνομά τους μαζί με το μαλλί τους αλλά και την αστυνομική τους ταυτότητα… Έπαυαν πλέον να είναι Πολίτες και γινόντουσαν Οπλίτες, Ναύτες, Σμηνίτες… Δεν είχαν πλέον όνομα. Ησαν «φαντάροι»…
Μια φορά κι έναν καιρό έμπαιναν οι άνθρωποι στα μοναστήρια για να «χάσουν» την προσωπικότητά τους και να μονάσουν. Και τότε τους κούρευαν και τους έδιναν ένα άλλο όνομα, συνήθως του αγίου ή του οσίου που γιόρταζε την ημέρα της κουράς. Δεν είχαν πλέον το δικό τους όνομα. Ησαν «μοναχοί»…
Μια φορά κι έναν καιρό οι νεοσσοί δημοσιογράφοι περίμεναν την ώρα και τη στιγμή που ο αρχισυντάκτης τους θα τους επέτρεπε να υπογράψουν με το Ονομά τους ένα «κομμάτι» τους. Τον πρώτο καιρό τα ειδησάρια που έγραφαν ήσαν ανώνυμα. Κανά δυο χρόνια αργότερα μπορεί να έβαζαν τα αρχικά τους. Και πολύ μετά τους επέτρεπαν, μία στις τόσες να υπογράψουν φαρδιά πλατιά…
Μια φορά κι έναν καιρό και μέχρι σήμερα όταν σε συλλάμβανε η αστυνομία και όταν πήγαινες φυλακή γινόσουν ένας αριθμός κάτω από μια φωτογραφία ανφάς-προφίλ.
Μια φορά κι έναν καιρό, για όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη, οι άνθρωποι αντιδρούσαν… Εδιναν μάχες… Διαμαρτύρονταν… Σε ορισμένες περιπτώσεις έδιναν και τη ζωή τους…
Δηλαδή για ποιο;
Μα για το Ονομα φυσικά!
Ισως γιατί κάποτε, πολύ παλιά, το Ονομα δεν ήταν απλώς ένα …όνομα. Σήμαινε πολλά περισσότερα για τον φέροντα αυτό. Ηταν ενδεικτικό του Γένους αλλά και της ιδιότητας του προσώπου. Ηταν ενδεικτικό του Ρόλου αλλά και του Δρόμου που θα ακολουθούσε. Ηταν αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς του αλλά και όσων οι άλλοι –αυτοί που τον ονοματοδοτούσαν- επένδυαν επάνω του. Το Ονομά του ήταν η Ψυχή του. Ηταν η ιστορία του. Παρελθούσα αλλά και (κυρίως) μελλούμενη. Το Ονομά του ήταν η Τιμή του. Η δική του Πατρίδα. Αλλά και ο τρόπος του να ΕΙΝΑΙ μαζί με τους ΑΛΛΟΥΣ. Που δεν ήταν ΑΛΛΟΙ αλλά είχαν ονόματα κι αυτοί όπως κι εκείνος είναι Ονομα. Για να τον καλούν, να τον προσκαλούν, να τον θυμούνται, να τον μνημονεύουν, να τον δοξάζουν ή να τον κατηγορούν, να τον συνδέουν αλλά και να τον ξεχωρίζουν…
Και για αυτό το Ονομα έδινε μάχες… Και πρώτα από όλα την μάχη του να το μάθουν οι άλλοι για να μπορεί να συμμετέχει μαζί με τους άλλους στην κοινή τους ζωή. Υστερα τη μάχη να το καθ-ιερώσει. Δηλαδή να είναι ΑΥΤΟΣ που έχει ΑΥΤΟ το συγκεκριμένο όνομα και ο,τι κάνει ή δεν κάνει να βρίσκει αναφορές σε αυτό το Ονομα… Διότι…
…Μια φορά και έναν καιρό το να είσαι Ανώνυμος σήμαινε πως είσαι ανύπαρκτος. Σαν σημείο χωρίς σημαίνον (άρα και χωρίς σημαινόμενο… άρα…)…
Μια φορά και μόνο μία φορά στην Ιστορία κάποιος υπερασπίστηκε την Ανωνυμία του και είχαμε να το λέμε για 3-4 χιλιάδες χρόνια έκτοτε: ο Οδυσσέας! Για να τη γλυτώσει από τον τυφλωμένο Πολύφημο δήλωσε: Κανένας!
Αυτός και κανένας άλλος. Ολοι οι άλλοι το είχανε τιμή τους και καμάρι τους το όνομά τους και κουτοπονηριά να κρύβονται. Και μάλιστα ήθελαν, όσο μπορούσαν να το κρατούν καθαρό. «Κάλλιο να σου βγει το μάτι παρά τα Ονομα!» έλεγαν. Και το πίστευαν. Και έτσι ήταν. «Εχω ένα όνομα στην πιάτσα!» έλεγαν αργότερα. Εννοώντας: έχω και τιμή και αξιοπρέπεια…
Αυτός και κανένας άλλος. Μέχρι τις απίθανες ημέρες μας! Οπου σχεδόν μαζικά θεωρούμε ότι κινδυνεύουμε από κάποιον Πολύφημο και μαζικά δηλώνουμε «Κανένας». Παράκρουση δηλαδή.
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε και Τιμή ΚΑΙ Αξιοπρέπεια, βλέπεις!
Διότι αλλιώς δεν μπορούσες να πορευτείς στον Δημόσιο Χώρο… Παρά μόνο σαν φάντασμα του εαυτού σου. Αόρατος και αναξιοπρεπής. Ή ανάξιος λόγου…
Όπως δηλαδή σε ήθελαν –μια φορά κι έναν καιρό αλλά και όλες τις φορές και σε όλους τους καιρούς- ο Στρατός, οι Φυλακές, τα Σχολεία και τα Ψυχιατρεία. Η Εξουσία. Ανώνυμο. Ενας φαντάρος. Ενας κρατούμενος «νούμερο τάδε». Ενας μαθητής. Ενας ασθενής. Ένα περιστατικό. Ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα. Σε εκατομμύρια άλλα φανταράκια, νούμερα, κρατούμενους, ασθενείς. Διότι αν κάτι μισεί η Εξουσία είναι τα Ονόματα (με όλα μαζί τα παραπάνω που ανάφερα: Τιμή, Αξία, Αξιοπρέπεια, Προσωπικότητα). Διότι αν κάτι λατρεύει η Εξουσία είναι η Ανωνυμία.
Κι αυτό γιατί η κάθε Εξουσία θέλει να ελέγχει, αποκλειστικά αυτή, τον Δημόσιο Χώρο. Αυτή να ονοματοδοτεί. Αυτή να στατιστικοποιεί.
Δεν είναι τυχαίο που ένα «όπλο» διαμαρτυρίας ακόμη και στις μέρες μας είναι η συγκέντρωση υπογραφών. Η συγκέντρωση δηλαδή Ονομάτων που συνυπογράφουν. «Γιατί σιωπούν οι Επώνυμοι για το τάδε ή το δείνα θέμα;» αναρωτιούνται πολλές φορές ακόμη και οι οπαδοί της Ανωνυμίας…
Αιώνες κράτησε αυτό!
Μέχρι σχεδόν τις ημέρες μας.
Πως εκπέσαμε (διότι περί εκπτώσεως πρόκειται) στη λατρεία και την υπεράσπιση της Ανωνυμίας; Και ειδικά στο Διαδίκτυο;
Το θέμα ξεκίνησε από μια τεχνική αδυναμία. Και μια –εξ ανάγκης- πλακίτσα. Αυτά όμως στο επόμενο…