Προς τη Σύρο…

Ταξιδεύω για Σύρο. Φτάνω Πειραιά. Εχω χρόνια να δω την πόλη. Εντυπωσιάζομαι από όσα έχουν γίνει στο λιμάνι (αφού πρώτα έχω εντυπωσιαστεί από το Παλάτι μας στο Φάληρο). Ακόμα 3 και κάτι η ώρα και το πλοίο φεύγει στις 4μιση. Δίνω τον κωδικό μου και παίρνω το εισιτήριο που έχω κλείσει online. Υστερα επέλαση στο περίπτερο για εφημερίδες, τσιγάρα, καραμέλες και τη ΓΥΝΑΙΚΑ και κάθομαι στο αναψυκτήριο δίπλα στα καράβια. Που άλλοτε που καθόμασταν σαν τα μαλακισμένα πάνω στους σάκους μας και περιμέναμε. Παραγγέλνω ένα κλαμπ-σάντουιτς και ένα ποτήρι μπύρα στο ευγενέστατο γκαρσόν. ΕΙΝΑΙ κλαμπ-σάντουϊτς! (αν εξαιρέσεις τις προτηγανισμένες, κακές, πατάτες). Δίπλα μου μια πολυεθνική παρέα, μια κινέζα και μια ινδή με τα παιδιά τους, ένας σκωτσέζος, μια γερμανίδα, ένας άγγλος. Φορτώνομαι το σακίδιο και μπαίνω στο Χάι-Σπιντ. Είμαι και πάλι ζωντανός μέσα σε ένα πλεούμενο. Δοξασμένο Ο,τι υπάρχει εκεί Πάνω, Κάτω, όπου κι αν είναι! Θάλασσα!!!

Ξεκινάμε. Μετά από λίγο σηκώνομαι για καφέ. Νταμ ιτ! Κάνω ομοιοθεραπεία… Πάμε ξανά…

Ξεκινάμε. Μετά από λίγο σηκώνομαι για ένα Space. Το κατεβάζω σχεδόν μονοκοπανιά μαζί με τα παγάκια. Χαζεύω τα free-papers. Κάθομαι για διάβασμα. Επιστρέφω σαν εξόριστος με άδεια λίγων ημερών στον τόπο μου… Γεμίζω δύναμη…

Χώνομαι στο βιβλίο μου όπως θα χωνόταν ένας γάτος μέσα σε ένα τεράστιο πουφ. Γουργουρίζοντας. Σκέφτομαι τους δικούς μου. Όχι όμως ως έλλειψη, όπως τις προηγούμενες ημέρες. Αλλά με απέραντη τρυφερότητα. Μου λείπουν πολύ αλλά το ότι μας ενώνει η θάλασσα με κάνει να γαληνεύω. Ονειρεύομαι τα ταξίδια που θα κάνουμε μαζί…

Τσιγάρο! Εξω, στο πίσω μέρος… Με σηκώνει ο άνεμος… Ρουφάω όσο περισσότερο αέρα αντέχει η μύτη και τα πνευμόνια μου. Σκοτώνω ημίτρελλα κύτταρα. Τα «παστώνω» με αλάτι. Λες και αλλάζω αίμα… Αδειάζει το μυαλό…

Ταξιδεύω!