Ανεμομαζώματα ?????

Δεν προλαβαίνω τα ανεμομαζώματά μου. Η προετοιμασία για το «ταξίδι» δεν μου αφήνει παρά ελάχιστο χρόνο. Τα πράγματα τρέχουν γρήγορα. Χάνω την αίσθηση του χρόνου. Αποφεύγω τις καταιγίδες της πληροφορίας, αυτές που απολάμβανα τους προηγούμενους μήνες και χρόνια. Είναι η εποχή των σχεδίων, των υπολογισμών, των θεωρήσεων και αναθεωρήσεων, της επιστράτευσης επεξεργασμένης γνώσης, εφοδίων, ανθρώπων. Φτιάχνω λίστες, λογαριάζω ανάγκες, μετράω χέρια. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να καταγράψω αυτά τα στάδια της προετοιμασίας. Δεν είναι όμως εύκολο. Η πολυπλοκότητα με ξεπερνά, τα χρονικά περιθώρια το ίδιο. Εδώ ισχύει αυτό που πολλοί έχουν πει: ή κάνεις ή γράφεις. Δεν είναι ούτε και συνετό. Είναι εποχές που οι καστρόπορτες πρέπει να κλείνουν. Λίγοι «συνωμότες» γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι γεμάτο καφέδες, καράφες νερό, ποτήρια, γεμάτα τασάκια, άδεια πακέτα τσιγάρα. Βήματα μπροστά. Βήματα πίσω. Εσωτερικές μάχες με δεκάδες αντιφάσεις. Ξαφνικές δυσκολίες και αλλαγές πλάνων. Δεν είναι ο φόβος μην αποκαλυφθεί κάτι, αυτό είναι το λιγότερο. Είναι οι δεσμεύσεις που δεν πρέπει να γίνουν. Η δυναμική που πρέπει να διατηρηθεί. Όλα μπορούν να αλλάξουν το επόμενο λεπτό, την επόμενη ώρα, αύριο. Και αλλάζουν και απομακρύνονται και επιστρέφουν. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όλο αυτό έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, είναι μια δυνατή άσκηση και ένα πέρασμα σε κάτι που χρειάζεται όλες μας τι δυνάμεις. Εχει τη γοητεία της πρόβας πριν μπεις στην ροή των παραστάσεων. Δοκιμάζεις και δοκιμάζεσαι πάνω στο σχοινί. Πριν περάσεις απέναντι.

Το μόνο που διάβασα τις τελευταίες ημέρες είναι ο Μακμπέθ, σε (ιδανική) μετάφραση Δημητριάδη.

Μα εγώ δεν έχω καμία. Τις αρετές που αρμόζουν σε βασιλέα, όπως δικαιοσύνη, ειλικρίνεια, Εγκράτεια, ευστάθεια, μεγαλοδωρία, υπομονή, ευσπλαχνία, σεμνότητα, ευλάβεια, συνέπεια, θάρρος, σθεναρότητα, εγώ αγνοώ τι γεύση έχουν, είμαι γεμάτος από κάθε είδους εγκλήματα, που με κάθε τρόπο θα εκτελέσω. Όχι, εάν είχα την εξουσία, θα έχυνα στην κόλαση το γλυκό γάλα τής ομόνοιας, θα γκρέμιζα την ειρήνη τού σύμπαντος, θα τσάκιζα κάθε συνοχή στην γη.
Εντούτοις, όταν πατήσω πάνω στο κεφάλι τού τυράννου ή το καρφώσω στο σπαθί μου, πάλι η φτωχή πατρίδα μου θα έχει πιο πολλά δεινά από πριν, θα υποφέρει πιο πολύ, με τρόπους πιο πολλούς παρά ποτέ, από εκείνον που θα τον διαδεχθεί.

(Μάλκολμ, πράξη ΙV, σκηνή 3)

Και τώρα μια μικρή ανάπαυλα. Η πορεία προς το Πάσχα. Και ύστερα το μακρύ καλοκαίρι του 2008…

Οσοι πιστοί ας προσέλθουμε…

Πληροφορίες, ιδέες, προτάσεις εντός!!!

//////

Ελαβα (και θα διαβάσω...)