Το Σύνδρομο «Ρέλλου»

Μερικές φορές, τι λέω… τις περισσότερες φορές ξεγελιέσαι. Λες, να! Τα ίδια λέμε, τις ίδιες αξίες έχουμε τελικά, τα ίδια όνειρα κάνουμε! Τρίχες! Όταν εκείνος λέει «ρε πως έχουμε καταντήσει έτσι;» δεν εννοεί το ίδιο πράγμα με σένα. Αλλα πράγματα έχει κατά νου. Χειρότερα από την «κατάντια» που καταγγέλλει! Όταν εκείνος μιλάει για «ευτέλεια», στο βάθος του μυαλού του έχει κάτι πολύ ευτελέστερο. Όταν «κράζει» την Ελενα Ράπτη, την Εύα Καϊλή, την Λίλα Καφαντάρη, ακόμη κι αυτήν την «Σταυρώστε με! Σταυρώστε με»-Εφη Σαρρή ως μη προσήκουσες στο ύψος και το επίπεδο του Ελληνικού Κοινοβουλίου, σαφώς δεν έχουν κατά νου κάτι ριζοσπαστικότερο ή επαρκέστερο ή καταλληλότερο. Όχι! Διότι με την ίδια ζέση θα κράξουν λίγο παρακάτω την Μαρία Δαμανάκη ή την Ντόρα Μπακογιάννη. Συνήθως εννοούν: «γυναίκα να ΜΗΝ είναι και ο,τι να ‘ναι!». Σε πιο ήπιες περιπτώσεις μάλλον την εννοούν την Ψαρούδα-Μπενάκη ως σαφώς καλύτερη επιλογή του «πόπολου». Ξεχνούν βέβαια ότι αν η Βουλή γέμιζε με κλώνους της Ψαρούδα-Μπενάκη θα στερούνταν τη δυνατότητα να χυδαιολογούν για τα οπίσθια και τα στήθη της. Προφανώς το θέμα (τους) δεν είναι η ποιοτική αναβάθμιση του Κοινοβουλίου. Ουδόλως τους έχει απασχολήσει το ζήτημα. Ο χαβαλές είναι το μόνο ζητούμενο. Ο Χαβαλές πάνω από όλα και όλους. Και η ευκαιρία για δικαιολογηθούν οι «χοντράδες», τα μπινελίκια, η «πολιτική» πορνολογία. Μια στάση, όχι απλώς α-πολιτική, αλλά καθαρά αντι-πολιτική.

Τα παραδείγματα πολλά κι από διαφορετικές αφετηρίες: τι κρύβει η «κριτική» για τις ενδυματολογικές επιλογές του Ψαριανού; Μα τι άλλο από την πολιτική ορθότητα των ενδυματολογικών επιλογών του Πάνου Παναγιωτόπουλου; (Μην εξανίστασαι, φίλε. Υπάρχει κάτι άλλο, ενδιάμεσο; Μήπως υπάρχει κάποια άλλη γκάμα επιλογών που εσύ προτείνεις; Προφανώς όχι!). Τι κρύβει η κριτική για την άρνηση των βουλευτών του ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ να ορκιστούν στον ευαγγέλιο; Μα τι άλλο από την γενναία στάση της Λιάνας Κανέλη που against all odds, αν και κομμουνίστρια (;;;) ΤΟΛΜΑ να εκφράσει την χριστιανορθόδοξη πίστη της ως άλλη Μαρία η Αιγυπτία (μεγάλη η χάρη της!).

Τα ίδια ισχύουν και με τις επιθέσεις π.χ. κατά του Καραμανλή, του Γ. Παπανδρέου ή του Βαγγέλη Βενιζέλου. Τα ίδια πολλές φορές και με πιο εξώφθαλμα αξιοκατάκριτες περιπτώσεις (π.χ. του Χριστόδουλου ή παλαιότερα, του δυστυχή Σαρτζετάκη). Επιθέσεις που επικεντρώνονται σε προσωπικά χαρακτηριστικά παρά στο τι πολιτικά και κοινωνικά εκπροσωπούν. Ο ένας «χοντρός», ο άλλος «μαμάκιας», ο τρίτος «πατσοκοιλιάς». Αηδίες δηλαδή. Ασφαιρα! Ανώδυνα! Πιασάρικα όμως! Και κυρίως: εύκολα!

Το θέμα δεν είναι σε ποιόν ασκείς κριτική. Το θέμα είναι ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ του την ασκείς και βέβαια με ποιο κριτήριο. Διότι, όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο να κριτικάρεις τον Παπανδρέου για τον τρόπο που πολιτεύεται, έχοντας κατά νου έναν καλύτερο τρόπο του πολιτεύεσθαι, ένα υπόδειγμα πολιτικού ανδρός κι άλλο να τον «θάβεις» επειδή… έτσι… «δεν τον γουστάρω, τον άχρηστο!». Είναι άλλο να αναλύεις την ανεπάρκεια των Ράπτη-Καϊλή-Καφαντάρη ως προς τη δυνατότητά τους να εκφράσουν τους ψηφοφόρους τους, τις ιδέες του κόμματος που εκπροσωπούν ή κάποιο κοινωνικό κομμάτι-κλάδο-ομάδα και άλλο να τις ισοπεδώνεις επειδή είναι «ορθοκάπουλες» και επειδή η γυναίκα θα πρέπει να ασχολείται αποκλειστικά με τα πιάτα και την κουζίνα της.

Όχι! Μη γελιέσαι. Όταν κάποιος «θάβει» τον Γιώργο Παπανδρέου δεν έχει κατά νου τον Γεώργιο Παπανδρέου. Όταν λοιδορεί τον Βαγγέλη Βενιζέλο δεν αναπολεί τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Όταν ξεχέζει την Ράπτη δεν προτείνει την Σκούρα (πρώτη Ελληνίδα βουλευτή) και όταν μιλάει για την Καϊλή δεν σκέφτεται την Ελένη Βλάχου. Τα αυτά ταύτα ισχύουν και για άλλα πρόσωπα όπως της Στάη, της Μάρας, του Κακαουνάκη ή του Τράγκα. Οι επικριτές τους δεν έχουν κατά νου (διότι οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν άλλωστε) τα μεγάλα ονόματα της δημοσιογραφίας του παρελθόντος, την Ρεζάν, τον Λιδωρίκη, τον Παύλο Παλαιολόγο ή τον Τάκη Λαμπρία. Και φυσικά, όταν καταριούνται την Αννα Δρούζα δεν κάνουν επίκληση στο πνεύμα της Ελένης Κυπραίου, ούτε καν σε εκείνο της Φωφώς Βασιλακάκη…

Στην καλύτερη περίπτωση δεν έχουν τίποτα και κανέναν κατά νου (αγράμματοι όντες!). Στη χειρότερη κρατιούνται με το ζόρι να μην πουν «που είσαι ρε Παπαδόπουλε!». Και δεν εννοώ αυτούς που ψήφισαν Καρατζαφέρη. Αυτοί είναι απείρως εντιμότεροι από τους αποδέλοιπους της «Προοδευτικής» (αν μη τι άλλο, ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε). Εννοώ του σύγχρονους Ιεροεξεταστές, την «αστυνομία» της ηθικής-αισθητικής μας καθαρότητας.

Πολλά θα μπορούσα να γράψω, ανάλογα συμβαίνουν για ανθρώπους από όλους τους χώρους, από την πολιτική μέχρι το ποδόσφαιρο και από τη δημοσιογραφία μέχρι το θέατρο και τον κινηματογράφο.

«Κι εσένα τι σε κόφτει» θα πει κάποιος «αφού τους ίδιους “βαράς”!».

Με νοιάζει γιατί –το ξαναλέω- τα πυρά είναι άσφαιρα και αντι-πολιτικά. Αντί να λαβώνουν, θρέφουν το «τέρας»…

Με νοιάζει γιατί ο Ρέλλος που πετάει καφέδες ταυτίζεται με την έννοια του ενεργού πολίτη… Και γιατί ένα Ρέλλος είναι μια χαριτωμένη γραφικότητα, μια γενιά «Ρέλλων» είναι μια αθλιότητα!

Με νοιάζει γιατί όσο τα πρόσωπα (και όχι οι ιδέες τους) γίνονται ο μόνος στόχος, τόσο χάνεται το πραγματικό μας πρόσωπο. (Είναι τυχαίο το ότι οι περισσότερες προσωπικές επιθέσεις γίνονται από «απρόσωπους» σχολιαστές;)

Δεν με ενοχλεί το γκρέμισμα ενός σάπιου σκηνικού, η αποκαθήλωση των συμβόλων, η αποκάλυψη των ρόλων, το «μπουρλότο». Με τρομάζει όμως το ότι πάνω σε αυτά τα ερείπια προτείνεται η επιστροφή στον πιο άθλιο, προτεσταντικό, «καθωσπρέπει» μικροαστισμό. Η Νύχτα των Βρικολάκων!