… μία φορά στα πέντε χρόνια

Δεν γίνεται, θα το αντιγράψω και θα το «ανεβάσω». Είναι ένα από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει, δεν γίνεται να λείπει από τη συλλογή του «Ανέμου». (Αρχοντα, ευελπιστώ στην άδειά σας!)

30/9/2007

Του Πάνου Θεοδωρίδη

Σήμερα, αν ζούσε ο Μαρκ Μπόλαν, θα γιόρταζε τα εξηκοστά του γενέθλια. Μπόλαν ήταν ψευδώνυμο ενός Εγγλέζου από το Χάκνι, που έφτιαξε ένα συγκρότημα, τους «T-Rex», και δεν πρόλαβε να γιορτάσει τα τριάντα του: το 1977, πάλι Σεπτέμβριο, σκοτώθηκε σε δυστύχημα με αυτοκίνητο. Είχε ήδη παρακμάσει, είχε ήδη ξεχαστεί.

Η βιομηχανία του ροκ συμπλήρωνε ήδη είκοσι χρόνια μεγάλης ακμής. Τα πρώτα ραπίσματα του είδους έμοιαζαν ήδη ψελλίσματα, ανταύγειες ή πρόλογοι μιας σύνθετης όσο και επιφανειακής εξέλιξης. O Μπόλαν θεωρείται ο αθέλητος ιδρυτής μιας βιομηχανικής πτυχής του ροκ, του glam rock, πτυχής που ο πολύς κόσμος την έχει ταυτίσει περισσότερο με τον Μπάουι.

O συνδυασμός μιας έντονης, ρομαντικής μουσικής με μία εμφάνιση ένδοξη μέσα στη χλίδα της, σε έναν καταιγισμό από οπτικά εφέ, δημιουργούσε την εικόνα ενός καλού παιδιού που εξεγέρθηκε και ξεκινούσε ένα φλερτ με τη σκοτεινή πλευρά του δρόμου. Oλα ήταν μέρος μιας μελετημένης παράστασης, που γνώρισε επιτυχία για τρία, τέσσερα χρόνια, πριν οι φαν της γκλαμουριάς οδηγηθούν προς το φανταχτερό κόσμο της ντίσκο και τον καπνισμένο κόσμο του χαρντ ροκ, μοιρασμένοι στα δύο. Σαν οπαδοί κόμματος που έκλεισε, σαν κρατούμενοι μιας φυλακής που έπεσαν οι τοίχοι της από σεισμό.

Μένω στο ότι έζησε τριάντα χρόνια και ότι σήμερα μετράμε άλλα τριάντα. Δεν ξέρω αν το διάστημα που κύλησε σας φαίνεται μεγάλο ή σύντομο, πάντως μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι κανένας εκείνης της εποχής δεν είχε την παραμικρή ιδέα ότι η ζωή θα διαμορφωνόταν όπως διαμορφώθηκε. Μπορεί από υπερβολική σιγουριά ή από υπερβολική ελαφρομυαλιά. Αν έλεγες σε κάποιον το �70 ότι ο κόσμος δε θα πήγαινε μπροστά, ότι δε θα υπήρχαν ουσιώδεις αλλαγές, ότι δε θα υπήρχαν τα διλήμματα της εποχής, θα σε περιφρονούσε ως στενοκέφαλο.

Ενας ενήλικας του 1947, γερνώντας το 1977, είχε πλήρη συνείδηση ενός διαφορετικού κόσμου. Ενας ενήλικας του 1977, γερνώντας το 2007, δε νομίζω ότι έχει την ίδια αίσθηση. Εχουν αλλάξει πολλά, ανεπαισθήτως.

Δεν ξέρω σε ποια ηλικία βρίσκεστε, αναγνώστες μου. Θα έλεγα, μία φορά στα πέντε χρόνια, να κόβετε τα χρόνια σας στη μέση και να παρατηρείτε τι διαφορές υπάρχουν από το μεσοδιάστημα. Αν είστε 32, σκεφτείτε πώς ήταν στα 16 σας, αν είστε 52, πώς ήταν στα 26 σας. Αυτά τα κάπως παράξενα και αντιεπιστημονικά μαθηματικά πιστεύω ότι θα σας βοηθήσουν πολύ. Ενώ ο χρόνος που κυλάει, περνώντας τα χρόνια, μας φαίνεται λίγος και φευγαλέος, υπάρχουν συμπυκνωμένα διαστήματα όπου συνέβησαν πολλά, τόσο πολλά, που σε κάνουν να απορείς.

Γι’ αυτό και αξίζει να θυμηθούμε σήμερα τον Μαρκ Μπόλαν, ακόμη κι αν δεν έχετε ξανακούσει γι’ αυτόν...

(Αγγελιοφόρος της Κυριακής)