Μεταπολίτευση: Τίτλοι Τέλους

Κάποτε, στις ταινίες περιπέτειας και δράσης ήταν αδιανόητο να «πεθαίνει» ο «καλός» πρωταγωνιστής. Οι κινηματογραφικοί παραγωγοί είτε απέρριπταν χωρίς δεύτερη κουβέντα τέτοια σενάρια είτε έβαζαν τους σκηνοθέτες να τα αλλάξουν. Διαφορετικά η ταινία θα πήγαινε «άπατη» αφού το κοινό ήθελε πάντοτε τον «καλό» να θριαμβεύει ή έστω να επιβιώνει. Γι’ αυτό και κρατούσαν την «συνταγή» με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια. Όμως τα χρόνια πέρασαν, το κοινό βαρέθηκε τις προβλέψιμες καταστάσεις, βαρέθηκε τις ταινίες με κλέφτες κι αστυνόμους, βαρέθηκε τα «καλά παιδιά» που στο τέλος πάντα νικάνε, βαρέθηκε ακόμη κι αυτό το «μανιχαϊστικό» μοντέλο του «κακού» και του «καλού». Δυστυχώς για τον …Γιώργο Παπανδρέου!

Όμως ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ εκτός από το ότι ήταν αναμφισβήτητα το «καλό παιδί» της παράταξής του, είχε και μια ακόμη ατυχία: βρέθηκε να παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο τέλος μιας «ταινίας» που μετά από 33 ολόκληρα χρόνια είχε ήδη αρχίσει να κουράζει. Το μέλλον του ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, οι ιστορικοί ιδρυτές των δύο μεγάλων κομμάτων (Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου) αλλά και οι διάδοχοί τους (Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Κώστας Σημίτης), είχαν ήδη φύγει και ο βασικός του αντίπαλος, ο Κώστας Καραμανλής είχε προλάβει να καπαρώσει εγκαίρως τον τελευταίο πρωταγωνιστικό ρόλο. Ούτε η επιστράτευση, την τελευταία στιγμή, του Κώστα Λαλιώτη δεν βοήθησε –για να μην πούμε ότι έβλαψε κιόλας το ΠΑΣΟΚ.

Τα αποτελέσματα των χθεσινών εκλογών δεν είχε εκπλήξεις για όσους παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις μετρήσεις της κοινής γνώμης τελευταία χρόνια. Οι κάλπες έβγαλαν αυτό που όλοι λίγο πολλοί αισθανόμασταν: οι πολίτες εμπιστεύονται πλέον λιγότερο τα δύο ισχυρότερα κόμματα και αναζητούν περισσότερο απ’ ότι στο παρελθόν εναλλακτικές λύσεις. Εκείνος που τελικά την πλήρωσε ήταν ο πιο αδύναμος κρίκος της μεγάλης μεταπολιτευτικής αλυσίδας.

Τώρα ο μοναδικός «επιζών» πρωταγωνιστής είναι αντιμέτωπος μια σειρά από μεγάλα προβλήματα, την επίλυση του ασφαλιστικού, την αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού, την αποκατάσταση των περιβαλλοντικών και οικονομικών επιπτώσεων του φετινού ολοκαυτώματος της χώρας. Με την ισχνή πλειοψηφία την οποία θα έχει από αύριο θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπίσει θετικά οποιοδήποτε από τα ζητήματα αυτά. Δεν το έκανε με μεγαλύτερη πλειοψηφία…

Και με αυτή την έννοια η διακυβέρνησή της Νέας Δημοκρατίας ίσως χαρακτηριστεί πράγματι ως η τελευταία φάση της Μεταπολίτευσης.

Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση, μέχρι το 2010, είναι σίγουρο ότι θα αλλάξει τον χάρτη…

Ηδη αρχισαν να πέφτουν οι τίτλοι τέλους.

Ένα νέο έργο αρχίζει!