...στη Μάκιστο,
γράφει η ταμπέλα μας. Τώρα πια δεν είναι στη θέση της, στην είσοδο του χωριού, έπεσε κι αυτή όπως έπεσαν και τα υπεραιωνόβια πλατάνια που δέσποζαν στο έμπα του χωριού πάνω απο 200 χρόνια. Την τοποθετήσαμε λίγο πιο πέρα όπως οι φαντάροι που κρατάνε ψηλά την σημαία τους στον πόλεμο, διότι κι εδώ πόλεμο είχαμε, δεν ήταν φωτιά αυτο, βόμβα νετρονίου ήταν! Την βάλαμε εκεί για να δείχνει πως εμείς δεν λυγίσαμε και δεν έσβησε η ελπίδα απο μέσα μας, θα πολεμήσουμε, θα αγωνιστούμε, θα τρέξουμε τον μαραθώνιο μας (όπως σωστά είπε πρώτα ο Διονύσης) για να καταφέρουμε να αναστηλώσουμε σπίτια και ψυχές, δάση και καλλιέργειες, μα και τους ίδιους μας τους εαυτούς και όλη την περιοχή στην οποία ανήκουμε.
Μπορεί να έσπασε η αλυσίδα, αλλά εμείς θα ξανακολλήσουμε τους κρίκους έναν έναν, σιγά σιγά.
Εις μνήμην των νεκρών που χάθηκαν άδικα και που είναι οι οδηγοί της ελπίδας!
Δεν θα τους ξεχάσουμε για να μην ξεχαστούμε και εμείς οι ίδιοι!
γράφει η ταμπέλα μας. Τώρα πια δεν είναι στη θέση της, στην είσοδο του χωριού, έπεσε κι αυτή όπως έπεσαν και τα υπεραιωνόβια πλατάνια που δέσποζαν στο έμπα του χωριού πάνω απο 200 χρόνια. Την τοποθετήσαμε λίγο πιο πέρα όπως οι φαντάροι που κρατάνε ψηλά την σημαία τους στον πόλεμο, διότι κι εδώ πόλεμο είχαμε, δεν ήταν φωτιά αυτο, βόμβα νετρονίου ήταν! Την βάλαμε εκεί για να δείχνει πως εμείς δεν λυγίσαμε και δεν έσβησε η ελπίδα απο μέσα μας, θα πολεμήσουμε, θα αγωνιστούμε, θα τρέξουμε τον μαραθώνιο μας (όπως σωστά είπε πρώτα ο Διονύσης) για να καταφέρουμε να αναστηλώσουμε σπίτια και ψυχές, δάση και καλλιέργειες, μα και τους ίδιους μας τους εαυτούς και όλη την περιοχή στην οποία ανήκουμε.
Μπορεί να έσπασε η αλυσίδα, αλλά εμείς θα ξανακολλήσουμε τους κρίκους έναν έναν, σιγά σιγά.
Εις μνήμην των νεκρών που χάθηκαν άδικα και που είναι οι οδηγοί της ελπίδας!
Δεν θα τους ξεχάσουμε για να μην ξεχαστούμε και εμείς οι ίδιοι!
Για Μένα
- makistos
- Σήμερα 6.9.07 βρήκα λίγο χρόνο να φτιάξω ένα blog στα γρήγορα για χάρη του πληγωμένου χωριού μου, αλλά και για όλη την ευρύτερη περιοχή. Μαζί με εμένα υπάρχουν και άλλα παιδιά που αγωνιστήκαμε όλες αυτές τις μέρες, κυρίως μετά τη φωτιά σε θέματα προβολής και συντονισμού. Μερικοί απο αυτούς είναι οι:Διονύσης Κοκκαλιάρης, Γιάννης-Αλκαίος Πόθος, Δήμητρα Κοκκαλιάρη, Χριστίνα Γρηγοροπούλου,Έφη Δημοπούλου,Γιώργος Βλάχος και αρκετοί άλλοι που ευχόμαστε να αυξηθούν για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας!Αυτο το blog δεν είναι δικό μου, είναι όλων εκείνων που προσπαθούμε να συντονίσουμε τις καταστάσεις απο εδώ και πέρα. Σε λίγο καιρό θα ετοιμάσουμε και το website μας για περισσότερα.
απίστευτο! Ρε φίλε οι φωτογραφίες είναι σαν από σκηνικά του Θ.Αγγελόπουλου! Πραγματικά σαν να έγινε πόλεμος! Μου φαίνεται απίστευτο ότι αυτές οι εικόνες υπάρχουν στην Ελλάδα σήμερα, τώρα, που εγώ μαλακίζομαι στο ίντερνετ! Νιώθω ότι πρέπει να τους ζητήσω συγνώμη.
ΑπάντησηΔιαγραφή