Κι εγώ κάθομαι τώρα...

«Το μικρό μου παιδί / σοβαρή αταξία έκανε πάλι. / Στο πεζούλι του σύμπαντος / σκαρφάλωσε, / σκούντησε με το χέρι του / το κρεμασμένο / στον τοίχο τ’ ουρανού / κόκκινο πιάτο, / κι έχυσε όλο το φως επάνω του.
Ο Θεός απόρησε / που είδε τον ήλιο / ντυμένο ρούχα παιδικά / να κατεβαίνει / τρέχοντας / της φαντασίας μου τη σκάλα / και να ’ρχεται σε μένα.
Κι εγώ κάθομαι τώρα / και μαλώνω αυστηρά / το μικρό μου παιδί / ενώ κλέβω κρυφά / τον χυμένο επάνω του ήλιο».

Κική Δημουλά («Εκστασις», 1958)

...


Ετσι, μπας και μαλακώσει λίγο η ψυχή από το προηγούμενο ποστ...
Αλλά πως να γίνουν πιο μαλακές οι πέτρες;

Σχόλια

  1. η οργη κι ο θυμος
    σπάνε μια πέτρα ..?

    μετα
    κ
    πριν απο
    το προηγουμενο σου Post,
    ..το Χάος ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εδω Αντρεα εχει μια διαφορετικη ερμηνεια του γεγονοτος:
    http://urbanlegends.about.com/library/bl_caught_stealing_bread3.htm
    (το οποιο δεν εμπιμπτει στη κατηγορια των κατασκευασμενων ειδησεων απο οτι το εψαξα λιγακι τωρα που ειδα το προηγουμενο ποστ σου)αλλα καποιου ειδους επεμβαση στην κυκλοφορια της ειδησης αυτης εχω την αισθηση πως εχει συμβει.Για δες και εσυ σαν πιο εμπειρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το διάβασα κι εγώ τώρα και καλά έκανε και το επισήμανες. Το γεγονός παραμένει, άσχετα αν έγινε το 2005 ή το 2006.

    (Από την άλλη δεν πρόκειται πιστέψω και το τι λέει ο "Peyke Iran spokesperson"...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μια άλλη εκδοχή (οτι πρόκειται για show) στα σχόλια του προηγούμενου ποστ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου