Μ’ ΑΚΟΥΣ ΡΕ;

Τι μαλακίες είναι αυτές που άκουσα στα ραδιόφωνα ρε;

Τι είδους πλάκα έστησες πάλι;

Ορεξη έχει σεπτεμβριάτικα;

(Το ξέρεις ότι τον ΜΙΣΩ αυτόν τον μήνα! Ο «μήνας της χολέρας έλεγα και γελούσες!)

«Σπάσιμο» στον Παβαρότι ήθελες να κάνεις ρε εγωίσταρε;

Γαμώ το κέρατό μου, δηλαδή!

Ή μήπως σου ‘ρθε να κάνει το ριμέϊκ του ALL THAT JAZZ;

Είμαι σίγουρος πως αν το έκανες θα τον έσκιζες τον Bob Fosse!

Δεν ξέρω τι λέω ρε Νίκο!

Δεν ξέρω τι λέω ρε!

Δεν ξέρω τι λέω…

Δεν ξέρω τι…

Δεν ξέρω…

Τίποτα δεν ξέρω…

Σας βλέπω να φεύγετε ένας ένας και…

Εχω φρικάρει, αδερφέ μου…

Δεν κατάφερα ακόμη να αγοράσω εκείνο του τζουκ-μποξ που λέγαμε, ούτε και το φλιπεράκι. Δεν είχα χώρο. Ποτέ δεν είχα χώρο στο σπίτι. Νομίζω ότι και στην ψυχή μου ποτέ δεν είχα χώρο. Ποτέ όσο θα ήθελα για να χωρέσει ένα τζουκ-μποξ. Ενώ η δική σου η ψυχή… Ρε Νίκο!

Τι είναι αυτά ρε;


Το ξέρεις ότι πέντε δέκα από εμάς ζούμε επειδή ξέρουμε πως υπάρχουν εδώ γύρω άλλοι πέντε δέκα που τους γουστάρουμε και τους σκεφτόμαστε και τους φανταζόμαστε να κάθονται τα βράδια να πίνουν μπέρμπον και να βλέπουν ταινίες του Κασαβέτη, κι ας μην βλεπόμαστε συχνά, κι ας μην βλεπόμαστε καθόλου για χρόνια ολόκληρα, για δεκαετίες ολόκληρες. Όμως είναι εκεί. Κι εμείς είμαστε εκεί και τώρα τα ραδιόφωνα λένε ότι έφυγες κι έχω φρικάρει, στο ξαναλέω…

Σε ψάχνω παντού:

Νίκος Νικολαϊδης για τον Χαμένο...

"BANG! YOU' RE DEAD!"

Αλλά εγώ, έλα που δεν κάθομαι στα αβγά μου, δεν μπορώ, γιατί είμαι ακόμα στα 19 μου και πεινάω και λέω υπάρχει αδικία, υπάρχει τόνα, υπάρχει τ' άλλο, πρέπει αυτά τα πράγματα κάπως να τακτοποιούνται και όταν έρχεται μια αφορμή, ή όταν βρίσκεσαι στην οθόνη μπροστά και βλέπεις κάτι που σου μοιάζει, κάτι που σου θυμίζει, κάτι που ήσουνα εσύ, κάτι που πέρασες από κει, κάτι που ζεις, λες ρε πούστη δεν είμαι μόνος μου.

Όχι δεν είσαι μόνος σου! Ποτέ δεν ήσουν μόνος…

Εμείς είμαστε μόνοι! Ολομόναχοι…

ΚΟΨ’ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ!

ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ!


ΤΟ ΠΙΟ ΜΑΥΡΟ ΜΟΥ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΘΑ ΡΙΞΩ!

ΓΙΑ ΣΕΝΑ!

ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΟΥΣΤΗ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ!

Σχόλια

  1. Μόλις το έμαθα στεναχωρήθηκα πολύ, επειδή όμως λειτουργώ πάντα με την μουσική, μόλις έβαλα να ακούσω την εισαγωγή από την Γλυκιά Συμμορία διαλύθηκα. Εδώ και κοντά τριάντα χρόνια έχω πάντα μιά ατάκα του στο στόμα μου.

    R.I.P.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απ' τη γλυκειά συμμορία? Ποια ατάκα? Εκεί που τους κάνουν ντου οι μπάτσοι ε? Για πες την ατάκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. -Πώς πάει η επανάσταση, Σοφία;
    -Γαμιέται…!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου