ΠΕΤΕΦΡΗ: Ενοικιοστάσιο

Και όπως του έγραψα κι εκεί:

Ποτέ μέχρι τώρα μια ακτινογραφία δεν μου έχει προκαλέσει τέτοιο σοκ…

Ηξερα ότι η ασθένεια ήταν βαριά. Το έδειχναν όλες οι εξετάσεις. Σφιγμό σπανίως έβρισκα. Η ανάσα βρωμούσε. Υποψιαζόμουν τι υπάρχει στα σωθικά. Γνωμάτευση όμως τέτοια δεν είχα ξαναδεί. Μόνο αποσπάσματα. Πρόχειρη συνταγογραφία. Βλέμματα αγωνίας πίσω από τη μάσκα του νοσηλευτή. Ψευτο αισιοδοξία από τους μακρινούς συγγενείς. Εμείς οι λίγοι κοντινοί, παιδιά κι αδέλφια αναζητούμε τα αίτια. Τα ψυχανεμιζόμαστε. Την ίδια ασθένεια έχουμε και μεις άλλωστε. Στα πρωτοδεύτερα στάδια. Και βγαίνεις εσύ και δεν μας λες, μας δείχνεις όλη την αλήθεια –που ξέραμε- δείχνοντας αυτές τις τρεις ακτινογραφίες. Εσύ. Στα όρια του χειρουργού και του ιατροδικαστή.

Το κείμενό σου το τυπώνω και το βάζω κάτω από το προσκεφάλι μου κι αργότερα κάτω από το προσκεφάλι των παιδιών μου. Να ξέρουν! Όχι σαν κι εμάς…

Για πολλοστή φορά σ’ ευχαριστώ!

Σχόλια