«Από την αγάπη, από το χρήμα και τη δόξα προτιμώ την αλήθεια. Κάθισα κάποτε σ’ ένα τραπέζι στο οποίο τα φαγητά και τα κρασιά έρρεαν σε αφθονία και όπου όλοι οι συνδαιτυμόνες συμπεριφέρονταν με δουλοπρέπεια, ενώ απουσίαζαν παντελώς η ειλικρίνεια και η αλήθεια. Εφυγα πεινασμένος από το αφιλόξενο εκείνο δείπνο. Η φιλοξενία ήταν τόσο ψυχρή όσο τα παγωτά που πρόσφεραν για επιδόρπιο. Δεν χρειαζόταν πάγος για να παγώσουν. Μου μιλούσαν για την ηλικία των κρασιών και για τη φήμη της κάθε σοδειάς, όμως εγώ είχα στο μυαλό μου ένα πιο παλιό, ή πιο νέο, και πιο καθαρό κρασί, μιας σοδειάς πολύ πιο ένδοξης, που οι οικοδεσπότες μου δεν το είχαν και ούτε μπορούσαν να το αγοράσουν. Το ύφος, η οικία, η έκταση του οικοπέδου και η «ψυχαγωγία» δεν μου λένε τίποτα. Πέρασα να επισκεφτώ τον βασιλιά, αλλά με έβαλε και περίμενα στον προθάλαμό του και συμπεριφέρθηκε σαν να μην ήταν ικανός να προσφέρει φιλοξενία. Υπήρχε ένας άνθρωπος στη γειτονιά μου που ζούσε μέσα στην κουφάλα ενός δέντρου. Οι τρόποι του ήταν στ’ αλήθεια αντάξιοι ενός βασιλιά. Καλύτερα να είχα πάει να επισκεφτώ εκείνον».
Πόσο αληθινό φαντάζει. Θα πλησίαζε όμως ένας άνθρωπος των πολυτελών εστιατορίων, έναν άστεγο της κουφάλας; Μόνο ένας γνωστός υπερόπτης το έκανε κάποτε και όχι από θαυμασμό, αλλά από περιέργεια -που λίγο έλειψε να αγγίξει την ύβριν. Πόσοι μπορούν να πλησιάσουν και δουν την αλήθεια ενός Διογένη;
ΑπάντησηΔιαγραφή