Πέντε λαμπάδες να στηθούν να καίνε αιώνια, να φωταγωγούν την εγκληματική αδιαφορία μας για τον τόπο που μας γέννησε· πέντε λαμπάδες να μας θυμίζουν τον τρόμο των τεσσάρων μικρών παιδιών και τον σπαραγμό, την ανείπωτη (...) αγκαλιά της μάνας. Πέντε λαμπάδες σε σχήμα μιας τεράστιας αγκαλιάς, τόσο μητρικής και τόσο αδύναμης μπροστά στον όλεθρο, στη μανία της φλόγας.
Διότι εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε τη μανία στην ανελέητη φωτιά: η αρχιτεκτονική μας, η μη εκτίμηση της φυσικής ομορφιάς, η οικοπεδοφαγία μας, ο άνευ όρων πλουτισμός, η εγκατάλειψη της αλληλεγγύης, το μίσος μας για τη ζωή. Πέντε λαμπάδες φρίκης, αδιανόητης· πέντε λαμπάδες να καίνε τη μοίρα μας, να φωτίζουν με το φως τους το θαύμα των παιδιών, την αβάσταχτη οδύνη του μητρικού θρήνου, την παγκόσμια αγκαλιά της μάνας.
Η φύση, η Γη, η Μάνα, η Πελοπόννησος, η Ομορφιά, η Ανιδιοτέλεια δεν υπάρχουν πια. Μόνο η σιωπή του θανάτου. Σιωπή που μακάρι να ωθούσε σε ενέργεια τη λησμονημένη ανθρωπιά, να έδινε φως και φωνή στην ποίηση, στον άνθρωπο, στην κάθε μέρα του, στα μύχια του νοήματος. Πέντε λαμπάδες-όνειρα μιας απέραντης ομορφιάς που μας τυλίγει αλλά η ασχήμια μας την επισκιάζει και τη δηώνει. Πέντε λαμπάδες να κάψουν τον ουρανό της αναισθησίας, των φιλοσοφικών ανοησιών, των πολιτικών και αισθητικών ιδεών. Ποιος φιλόσοφος είναι ικανός να ερμηνεύσει το λαμπάδιασμα της μάνας με τα τέσσερα βλαστάρια; Ποιος να ερμηνεύσει το ανερμήνευτο του πανικού, του πυρός, του θανάτου; Οι ίδιοι δημιουργήσαμε τον πολιτισμό του εγκλωβισμού και του αφανισμού, εμείς καίμε το σώμα της χώρας.
Πέντε λαμπάδες να στηθούν εκεί που η μάνα έχασε τα παιδιά της· λαμπάδες ενοχής για τον σκολιό δρόμο που τράβηξε η ανθρωπότητα, για τη ζωώδη ευημερία μας, για το «σιχαμένο» πλάσμα άνθρωπος.
Διότι εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε τη μανία στην ανελέητη φωτιά: η αρχιτεκτονική μας, η μη εκτίμηση της φυσικής ομορφιάς, η οικοπεδοφαγία μας, ο άνευ όρων πλουτισμός, η εγκατάλειψη της αλληλεγγύης, το μίσος μας για τη ζωή. Πέντε λαμπάδες φρίκης, αδιανόητης· πέντε λαμπάδες να καίνε τη μοίρα μας, να φωτίζουν με το φως τους το θαύμα των παιδιών, την αβάσταχτη οδύνη του μητρικού θρήνου, την παγκόσμια αγκαλιά της μάνας.
Η φύση, η Γη, η Μάνα, η Πελοπόννησος, η Ομορφιά, η Ανιδιοτέλεια δεν υπάρχουν πια. Μόνο η σιωπή του θανάτου. Σιωπή που μακάρι να ωθούσε σε ενέργεια τη λησμονημένη ανθρωπιά, να έδινε φως και φωνή στην ποίηση, στον άνθρωπο, στην κάθε μέρα του, στα μύχια του νοήματος. Πέντε λαμπάδες-όνειρα μιας απέραντης ομορφιάς που μας τυλίγει αλλά η ασχήμια μας την επισκιάζει και τη δηώνει. Πέντε λαμπάδες να κάψουν τον ουρανό της αναισθησίας, των φιλοσοφικών ανοησιών, των πολιτικών και αισθητικών ιδεών. Ποιος φιλόσοφος είναι ικανός να ερμηνεύσει το λαμπάδιασμα της μάνας με τα τέσσερα βλαστάρια; Ποιος να ερμηνεύσει το ανερμήνευτο του πανικού, του πυρός, του θανάτου; Οι ίδιοι δημιουργήσαμε τον πολιτισμό του εγκλωβισμού και του αφανισμού, εμείς καίμε το σώμα της χώρας.
Πέντε λαμπάδες να στηθούν εκεί που η μάνα έχασε τα παιδιά της· λαμπάδες ενοχής για τον σκολιό δρόμο που τράβηξε η ανθρωπότητα, για τη ζωώδη ευημερία μας, για το «σιχαμένο» πλάσμα άνθρωπος.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ stamg@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/08/2007
Πάλι σελίδες πηδάμε στο εγχειρίδιο διαχείρισης κρίσεων. Ας σβήσουμε πρώτα τις φωτιές, ας συνδράμουμε στις άμεσες ανάγκες των πυροπαθών (περίθαλψη, σίτιση, στέγαση) και στην προετοιμασία τους για το χειμώνα, ας καθαρίσουμε την ύπαιθρο από τα κουφάρια των ζώων και τους δρόμους απ' τα πεσμένα δέντρα, ας πενθήσουμε ανθρώπινα...
ΑπάντησηΔιαγραφή..και μετά μπορούμε να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε μνημεία και άσβεστες φλόγες.
(Και ναι, συνειδητοποιώ ότι δεν κάνω τίποτα πρακτικό για να συνεισφέρω σ' όλα τα παραπάνω, όπως οι περισσότεροι από μας.)
Πολύ όμορφο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή