Χωρίς ανάσα

Εχω ζήσει πάνω από δέκα εθνικές, εκλογικές αναμετρήσεις, θυμάμαι αμυδρά κι άλλες τρεις, προηγούμενες, βάλε και τις ευρωεκλογές, βάλε και τις δημοτικές εκλογές, ξεπερνούν τις τριάντα όλες μαζί. Τέτοια αγωνία δεν είχα ποτέ και μάλιστα ξέροντας ποιος θα βγει. Είναι μια αγωνία για τι σκέφτονται, τι πιστεύουν, τι (ναι!) θα ψηφίσουν οι δικοί μου άνθρωποι, οι αγαπημένοι, οι σύντροφοι στη ζωή και στη δουλειά, οι φίλοι, οι πραγματικοί φίλοι. Είναι η πρώτη φορά που δεν θέλω να τους επηρεάσω ούτε στο ελάχιστο κι ας έχω από καιρό αποφασίσει ο ίδιος τι θα κάνω (όχι με ενθουσιασμό, ομολογώ). Όχι ότι ποτέ έχω «ψήσει» κάποιον αλλά τώρα δεν θέλω καν να πω εκείνο το «έλα ρε συ, σκέψου το καλύτερα…». Τίποτα. Θέλω να είμαι απλός παρατηρητής, να τους ακούσω, να τους διαβάσω, να δω γραμμένες στα πρόσωπά τους τις σκέψεις τους. Για μένα έχει πολύ μεγάλη σημασία να δω και να μετρήσω, έχουμε τους ίδιους φόβους, έχουμε παρόμοιες ελπίδες, έχουμε αφεθεί, έχουμε γίνει εκείνο που σιχαινόμασταν κάποτε, το παλεύουν, το παλεύουμε ακόμη; Κι εκείνο το παλιό «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα» δεν μου λέει τίποτα. Εδώ και λίγα χρόνια έχω περάσει στο «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς χωρίς αυτούς» κι ακόμη «φοβάμαι όλα αυτά που ΔΕΝ θα γίνουν!». Ισως επειδή έχω τη βεβαιότητα ότι λιγοστεύουμε. Λιγοστεύουν οι φίλοι. Γερνάμε. Όχι μόνο εμείς και όχι μόνο ηλικιακά. Βλέπω εδώ μέσα παιδιά, αγόρια και κορίτσια πρόωρα γερασμένα, ακόμη κι από εκείνα που καμιά φορά σχολιάζουν μέσα σ’αυτό το μπλογκ. Παιδιά που δεν θέλουν να σπάσουν τ’ αυγά. Που τα τρομοκρατεί, λένε, η υπερβολή (εγώ την υπερβολή τη μεταφράζω σε πάθος, σε όνειρο). Καμιά φορά τα τσιγκλάω. Ξέρω ότι δεν κάνω καλά. Αυτός που έχει παραδώσει τα όπλα αντιδρά άσχημα όταν τον τσιγκλάνε, τον καταλαβαίνω, το έχω ζήσει κι εγώ. Δεν μου αρέσει να μου την λένε επειδή δεν άντεξα να πάω παρακάτω, επειδή κόπηκαν τα πόδια μου και κάθισα στο παγκάκι. Γενικά δεν μου αρέσει να μου την λένε αλλά πολύ περισσότερο όταν είμαι όντως αδύναμος. Τότε το μόνο που θέλω είναι να με πάρει κάποιος από το χέρι και να μου πει μαλακά «έλα, πάμε λίγο ακόμη, ας προχωρήσουμε άλλα δύο βήματα». Τότε μπορεί και να κάνω άλλα τριάντα. Είναι και αυτό που γράφει ο Crazy: “Φέτος έμαθα κάτι, δεν έχει σημασία τι έχεις πίσω σου, αλλά ποιους έχεις δίπλα σου και τι σχεδιάζεις μπροστά σου”.

Πως έφτασαν εδώ οι σκέψεις που ξεκίνησαν από τις εκλογές; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι σ’ αυτή τη ζωή όλα μπορεί να γίνουν αφορμές όπως και όλα μπορεί να γίνουν αδιέξοδα. Ισως πάλι να είναι αυτή η μυρωδιά του καπνού που με οδήγησε μέχρι εδώ. Σαν κάτι να τελειώνει οριστικά…