Περί Δημοκρατίας ορισμένα… (Ι)

Ομοφωνία – Πλειοψηφία - Μειοψηφία

«Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ζει από τη διαφωνία. Δεν υπάρχει πιο ύποπτο, πιο ανησυχητικό, πιο θλιβερό φαινόμενο, από μια κοινωνία ομοφρονούντων και ομοφωνούντων. Δεν υπάρχει προφανέστερο πολιτικό ψευδολόγημα από το θέατρο αυτής της ομοφωνίας. Γι’ αυτό άλλωστε και η θεωρία περί δημοκρατίας επικεντρώνεται ιδιαίτερα στη διαλεκτική σχέση πλειοψηφίας και μειοψηφίας. Η δημοκρατική αρχή, όπως τη θεσπίζει το άρθρο 1 του Συντάγματος, εμπεριέχει νοηματικά όχι μόνο την κυριαρχία της πλειοψηφίας αλλά και την προστασία της μειοψηφίας». (Δημήτρης Τσάτσος, "Η μεγάλη παρακμή - συγκυριογραφία για θέματα αναξιοπιστίας της πολιτείας και της πολιτικής. Εκδ. Καστανιώτη 2007)

Είναι η δεύτερη φορά που παρακολουθώ το δίδυμο Λυριτζή-Οικονόμου να προσπαθούν «να στριμώξουν στα σχοινιά» τους εκπροσώπους των κομμάτων της αριστεράς με την ερώτηση:

«Εσείς ποιος θέλετε να βγει;»

ή την άλλη:

«Όταν λέτε “να φύγει η Νέα Δημοκρατία και να χτυπηθεί ο δικομματισμός” τι εννοείτε; Δεν εννοείτε ότι ΘΕΛΕΤΕ να βγει το ΠΑΣΟΚ;»

ή την ακόμη χειρότερη (προφανώς, οι ίδιοι τη θεωρούν πολύ «πονηρή» ερώτηση:

«Δηλαδή εσείς δεν θέλετε να εφαρμόσετε τις θέσεις και το πρόγραμμά σας, αν δεν πάρετε την εξουσία ΠΩΣ θα τα εφαρμόσατε;».

Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι θεωρούν ότι ρωτώντας τοιαύτα θα καταφέρουν να αποσπάσουν το ζητούμενο: Εσείς με ποιόν θα συνεργαστείτε σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας! Να αποδείξουν δηλαδή ότι τα «μικρά» κόμματα δεν είναι τίποτα άλλο από «πτωχοί συγγενείς», οι «δορυφόροι» των δύο «μεγάλων» ή ακόμη και «διεστραμμένοι σύμμαχοι» (π.χ. το ΚΚΕ με τη ΝΔ) λόγω «μίσους» προς το άλλο «μεγάλο» κόμμα. (Οχι οτι την ίδια ΑΝΟΗΣΙΑ δεν την υποστηρίζουν συχνά πυκνά για μικρο-αντιπολιτευτικούς λόγους και τα ίδια τα "μικρά" κόμματα όπως π.χ. το ΚΚΕ)

Φαντάζομαι ότι πολλοί τηλεθεατές κρίνουν ότι οι παραπάνω ερωτήσεις ως ΠΟΛΥ ΛΟΓΙΚΕΣ.

Ε, λοιπόν δεν είναι λογικές, είναι απλώς κουτοπόνηρες ερωτήσεις! Και απορώ γιατί οι ερωτηθέντες κάθονται και τις απαντούν κάθε φορά αναλυτικά…

Γιατί δεν τους λένε, μια και έξω, ότι «ξέρετε, καλοί μου άνθρωποι, κι αν δεν ξέρετε οφείλετε να ξέρετε ότι στη δημοκρατία τις ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ τις εκφράζει ο θεσμός της ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ. Και ότι ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ δεν είναι ο πάγκος ούτε των αναπληρωματικών ούτε των ηττημένων. Αντιπολίτευση είναι τα κόμματα, μικρά και μεγάλα που αρνούνται ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση και που αντιπαραθέτουν την δική τους πολιτική αντιπρόταση.

ΕΤΣΙ λειτουργεί η δημοκρατία και όχι αποκλειστικά και μόνο με την προσδοκία να γίνεις κυβέρνηση!

Σ’ αυτή την άθλια φιλοσοφία περί δημοκρατίας η οποία κρύβεται πίσω από τέτοιου είδους «πονηρά» ερωτήματα στηρίζονται και οι θεωρίες περί «χαμένης ψήφου» και περί «πολιτικής άρνησης και μηδενισμού» που βέβαια βολεύουν απίστευτα τον δικομματισμό.