Στερητικό (ένα ακόμη…)

Προσπαθώ να βάλω πάλι το μυαλό μου να λειτουργήσει κανονικά. Τακτοποιώ τις σκέψεις μου στα «ράφια» κι όλο κάποια χάνεται, κάποια μπαίνει στη λάθος σειρά, μια καινούργια κάνει την εμφάνισή της που δεν χωράει πλάι στις άλλες και ξανά ακαταστασία και ξανά χάνω τον έλεγχο. Πάω να γράψω, τίποτα, αδύνατον, γράφω κουταμάρες, γράφω μελούρες και απίστευτες κοινοτοπίες. Το κλάμα βοήθησε λίγο. Καθάριζε το μυαλό. Μόλις στέγνωναν όμως τα μάτια ξανά τα ίδια. Τρικυμία εν κρανίω. Φόβοι και αφόρητη μπουρδολογία πιανόντουσαν χέρι-χέρι. Σου έρχεται κάτι «μεγάλο» και αμέσως σαπίζει πάνω στο κλαδί. Γεννιέται ένας συλλογισμός λίγο πιο ξεκάθαρος και μέχρι να τον αρπάξω γίνεται μουτζούρα. Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω, αφαιρούμαι, «τι έχεις εσύ;», «τίποτα δεν έχω», «αφού σε βλέπω, κάτι έχεις», κενό, κενό, τίποτα και μετά μια νέα καταιγίδα από θρύψαλα. «Θα το μειώσεις το ρημάδι το τσιγάρο;». Οσο το λέω τόσο πιο γρήγορα το ξεχνάω και ανάβω το επόμενο. Το πρωί που ξύπνησα είπα να μην καπνίσω. Μείναμε να κοιταζόμαστε με τον καφέ, δεν πήγαινε κάτω. Κάθισα να χαζέψω λίγο τα παιδικά στην τηλεόραση. Ανακάτευα τα παγάκια με το καλαμάκι. Πήγα έπλυνα τα δόντια μου και ξανά η αναμέτρηση με τον καφέ. Στο τέλος ντύθηκα και πήγα και πήρα δύο πακέτα. Εκανα δύο τσιγάρα και συνήλθα λίγο. Υστερα κόλλησα πάλι το βλέμμα στο ημερολόγιο του Αυγούστου. Επί μισή ώρα μετρούσα και ξαναμετρούσα 21 ημέρες. Σηκώθηκα μπήκα στο αμάξι και πήγα για εφημερίδες. Στην επιστροφή είχα ξυπνήσει εντελώς. Σαν το τζάνκι που βάρεσε τη δόση του. Και, ναι, βρήκα πάλι μια φλεβίτσα τόση δα να πουσάρω πληροφορία. Από αυτή που σκοτώνει τους φίλους μου. Χρόνια τώρα…