Ακου να δεις...

Κατεβατά ολόκληρα έγραφα πέρσι, τέτοιον καιρό περίπου για τα "Περί φθόνου και μνησικακίας". Τότε όμως δεν ήξερα το καλύτερο: επί του άρχοντα (των Αθηνών) Ευκλείδη (403 π.Χ.) είχε θεσπισθεί ένας νόμος που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕ την μνησικακία. Ηταν το περίφημο ψήφισμα της λήθης ή πολιτική του «ου δει μνησικακείν».
Σύμφωνα με τον Φ. Κ. Βώρο, "Η διδασκαλία της Αρχαίας Γραμματείας":

"Πιθανό να ήταν η επιθυμία τους να σταματήσουν την εμφύλια αιματοχυσία. Κάποιος έπρεπε να κάνει την αρχή της συγγνώμης. Πιθανό να ήταν συνετή εκτίμηση των αντικειμενικών συνθηκών της ώρας εκείνης: οι Σπαρτιάτες κυριαρχούσαν στην Ελλάδα και υπεράσπιζαν τα ολιγαρχικά καθεστώτα και πιθανότατα δε θα έμεναν αδρανείς, αν η παλινορθωμένη αθηναϊκή δημοκρατία άρχιζε απηνείς διώξεις των ολιγαρχικών. Πιθανό σε κάποιο βαθμό να ήταν και αισθήματα μεγαλοψυχίας. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση τούτη είναι ότι το Ψήφισμα της Λήθης παρουσιάζεται να λειτουργεί ως έκφραση της καθολικής βούλησης, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις αντίθετης γνώμης, όπως γνωρίζουμε από δίκες που έγιναν τα επόμενα χρόνια. Τα κίνητρα απόφασης και δράσης της πλειοψηφίας κάλυψαν ή απόκρυψαν και τα κίνητρα της μειοψηφίας. Ταυτόχρονα τα κίνητρα αυτά της πολιτικής δράσης φαίνεται ότι αποτελούν την αφετηρία ενός ηθικού αξιώματος που παρουσιάζεται να υποστηρίζει ο Σωκράτης τέσσερα χρόνια αργότερα στον πλατωνικό διάλογο Κρίτων (ουδαμώς δει ανταδικείν). Δεν μπορούμε βέβαια και να αποκλείσουμε ότι ο φιλόσοφος είχε νωρίτερα φτάσει σε αυτό το ηθικό αξίωμα, που έγινε πάντως πράξη πολιτική το 403 και , όπως είναι γνωστό, η πράξη αποτελεί πάντα την αγιότερη στιγμή κάθε θεωρίας.