Ας δείξουμε έλεος!

Μια τύχη είχα, μεγάλη, στη ζωή μου. Να κάνω τη δουλειά που ήθελα να κάνω όταν ήμουν έξι. Τη δουλειά που ήθελα ακόμη στα δέκα, στα δεκαπέντε, στα δύσκολα δεκαεφτά. Αυτή έκανα, αυτήν επιβεβαίωσα ότι θέλω και ξέρω να κάνω όταν την διέκοψα για μια πενταετία και βάλε και όταν μετά γύρισα και ένιωσα ότι σ’ αυτό το «σανίδι» θέλω να πεθάνω.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί βλέπω τις φάτσες του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου στην πρώτη σελίδα των ΝΕΩΝ –άλλα και όποτε έχω δει τα πρόσωπά τους, από μακριά, από κοντά, στις ειδήσεις, σε συνεντεύξεις, σε φωτογραφίες. ΔΕΝ ‘ΘΕΛΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ! Είναι φανερό. Πιο φανερό δεν γίνεται. Τους ανάγκασαν οι οικογενειακές παραδόσεις, οι πιέσεις θείων, μανάδων και πατεράδων. Ισως τους πιέσανε και φίλοι, όχι όλοι, είναι φανερό ότι οι περισσότεροι τους προτιμούσαν για παρέα, να πηγαίνουν κανά γήπεδο, κανά μπαράκι, να παίζουν καμιά κιθαρίτσα, να κάνουν εκδρομούλες με ιστιοπλοϊκά, να πειράζουν γκόμενες στο δρόμο. Τέτοια. Τους θέλουν για να «βγάζουν γούστα» μαζί τους, που λέμε κι εμείς εδώ πάνω στη Σαλονίκη. Λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και το κορίτσι μου.

Ο πρώτος, ο Κώστα Καραμανλής, θα ήταν ευτυχέστατος ο εισοδηματίας. Να του καταθέτουν οι νοικάρηδες τα νοίκια στην τράπεζα και εκείνος να τα σηκώνει από το ΑΤΜ κι αυτή να είναι η μεγαλύτερη αγγαρεία της ημέρας. Μετά να πηγαίνει και στο προποτζίδικο της γωνίας, να παίζει ένα Τζόκερ, ένα Λοττο, να ξεδίνει. Μετά, φαγητό στο Τζακσονς, εφημερίδες από το περίπτερο και ξάπλα στο εφηβικό δωμάτιο με τις αφίσες του Σουμάχερ και του Κιάνου Ριβς. Τ’ απόγευμα ένα 5Χ5, μετά σινεμαδάκι, επιστροφή σπίτι, μπανάκι κι αργά, κατά τη μία για μπαρότσαρκα με το γκάμπριο. Την άλλη μέρα πάλι τα ίδια. Μέχρις εκεί!

Τον δεύτερο τον φαντάζομαι λίγο πιο δραστήριο, με πλήρες πρωινό, να διαβάζει τον Γκάρντιαν τρώγοντας σκραμπλ έγκς, με ενημέρωση από το ίντερνετ πίνοντας τον χυμό του. Μετά θα διάβαζε όλη του την αλληλογραφία από τις δεκαεφτά ΜΚΟ στις οποίες είναι μέλος και θα κανόνιζε το ταξιδάκι της επόμενης εβδομάδας για την Καμπούλ, το Ισλαμαμπάτ, το Νέο Δελχί, το Ελσίνκι. Το μεσημέρι θα έριχνε ένα «ναπ» χαζεύοντας περιοδικά αυτοκινήτου. Το απόγευμα θα έγραφε μια-δύο ωρίτσες κανένα σχεδίασμα για δοκίμιο, κανένα ποίημα και με τη δροσούλα θα πήγαινε στο γυμναστήριο για να κάνει 70 χιλιόμετρα «διάδρομο». Κάθε Κυριακή μεσημέρι θα έτρωγε με τη μαμά και τα αδέλφια, θα μιλούσαν για τον μπαμπά, θα ακούγαν Μανώλη Μητσιά και Τζόαν Μπάεζ. Την άλλη μέρα πάλι τα ίδια. Μέχρις εκεί!

Σε δυο-τρεις μήνες θα κληθούμε να επιλέξουμε και πάλι τον έναν από τους δύο.

Αν έχουμε ίχνος ανθρωπιάς, ας τους βοηθήσουμε να κάνουν, επιτέλους, αυτό που λαχταράνε! Να πάνε σπίτι τους!

Μην τους ταλαιπωρούμε άλλο!