Αυτές τις φωτογραφίες τις τράβηξα το περασμένο Πάσχα. Είναι τα μέρη του πατέρα μου, τα μέρη των παιδικών μου χρόνων. Είναι η Κορινθία, η Αρχαία Κόρινθος, ο Ακροκόρινθος, είναι η μνήμη και οι ρίζες μου. Φέτος τα επισκεφθήκαμε με τα παιδιά μου. Δεν θα τα ξαναδούν ποτέ έτσι. Ούτε κι εγώ θα τα ξαναδώ. Χάθηκαν στις φλόγες της αδιαφορίας μας. Για πάντα.
Σκατά. Έχω μερικά χρόνια που σκέφτομαι ν' αρχίσω τις εξορμήσεις σε τυχαία μέρη της Ελλάδας που έχουν γλυτώσει την καταστροφή, μόνο και μόνο για να τα δω πριν γίνουν κι αυτά παρανάλωμα στην αδιαφορία και την απληστία.
ΑπάντησηΔιαγραφήBtw, το "αυτά δε θα τα ξαναδείς" είναι νομίζω το καλύτερο σύνθημα για μιά καμπάνια ευαισθητοποίησης για τα δάση και την αλλοτρίωση του τοπίου, αλλά οι συμπολίτες μας έχουν αποδείξει εδώ και δεκαετίες ότι δε νοιάζονται.
Ολα στα καρβουνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓουσταρω!!!!
Ευτυχώς που στον τόπο μου δεν υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα από τα δάση. Και το πράσινο μπορώ και το απολαμβάνω ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός είναι ο πολιτισμός μας!
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ίδια συναισθήματα μου είχαν γεννηθεί πέρσι τον Αύγουστο όταν η Κασσάνδρα παραδόθηκε στις φλόγες. Τότε θυμάμαι την κουβέντα γύρω από το αν ένας κεραυνός ήταν τελικά υπεύθυνος για την πυρκαγιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχετα από αυτό εγώ είχα "πυρώσει" με την καθυστέρηση της επέμβασης από την Πυροσβεστική, από την παντελή έλλειψη οργάνωσης και συντονισμού.
Όταν είδα πρώην μαθητές μου ως εποχιακούς πυροσβέστες να προσπαθούν με θάρρος αλλά ερασιτεχνισμό να σβήσουν τις εστίες κατάλαβα ότι το παιχνίδι ήταν χαμένο. Και βαθιά πολιτικό, όπως πάντα...
Το παιχνίδι είναι χαμένο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως να αλλάξουμε, επιτέλους, παιχνίδι; (Και όχι απλώς κόμμα;)