Another break on the wall

Προχθές το βράδυ είδα το εξής όνειρο:

Είχα, λέει, ένα εργοστάσιο τούβλων. Την είχα βαρεθεί τη δουλειά. Είχα βαρεθεί να παράγω ομοιόμορφα τουβλάκια και έψαχνα να βρω κάτι καινούργιο. Σκέφτηκα λοιπόν μια πατέντα: θα ζητούσα από τους πελάτες να μου στέλνουν τα σχέδια του κτιρίου που θα έχτιζαν κι εγώ με κατάλληλη επεξεργασία στον υπολογιστή θα παρήγαγα το κάθε τουβλάκι διαφορετικό ανάλογα με τη θέση του ενώ το μηχάνημα θα το αριθμούσε αυτόματα. Ξετρελάθηκε η πελατεία. Οι παραγγελίες ερχόντουσαν βροχή. Η πρώτη παρτίδα με τα αριθμημένα και διαφορετικά τούβλα έφυγε συσκευασμένη. Ήμουν πολύ περήφανος για την ευρεσιτεχνία μου. Μέχρι που έσπασαν τα τηλέφωνα από τα παράπονα. Η ευρεσιτεχνία μου τους δυσκόλευε τη ζωή σαν να είχαν να συμπληρώσουν ένα τεράστιο παζλ με χιλιάδες κομμάτια. Πανωλεθρία. Τα τούβλα γύριζαν πίσω. Η τουβλοποιεία μου κατέρρεε. Τότε σκέφτηκα να τους στέλνω το κτίριο έτοιμο πάνω σε νταλίκα. Με όλα τα τούβλα στη θέση τους. Πήραμε τα επάνω μας. Το πρώτο κτίριο μονταρίστηκε επάνω στη νταλίκα και έφυγε για τον προορισμό του. Όμως μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν φτιαγμένο μόνο με τούβλα βαλμένα το ένα πάνω στο άλλο χωρίς κολώνες, χωρίς τσιμέντο, χωρίς σοβάδες, χωρίς τίποτα να τα κρατάει στη θέση τους. Βγαίνοντας η νταλίκα έξω από το εργοστάσιο με έκοψε κρύος ιδρώτας. Ξύπνησα…

Δε γαμιέται, μάλλον πρέπει να παρατήσω τη δουλειά με τα τούβλα!