Σκέψεις 13ης Ιουλίου

Όχι!!!

ΔΕΝ είναι ανίκανος!

ΔΕΝ είναι ερασιτέχνης πολιτικός!

ΔΕΝ είναι ανειλικρινής!

ΔΕΝ είναι πολιτικάντης!

ΔΕΝ είναι Νονός!

Είναι ένας απίστευτος ΤΕΜΠΕΛΗΣ!

Ενας άνθρωπος που δεν θέλει να κάνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα!

(Ηταν η συζήτηση του καλοκαιριού μέχρι τώρα! Οπου κι αν βρέθηκα!)

150 dvd ΤΟ ΜΗΝΑ πάει και νοικιάζει! (Και δεν είναι ο Δανίκας ή ο Μικελίδης)

Καταλαβαίνεις μετά!

…

Ακόμη έχω ζωντανή την εικόνα του πλάσματος που είδα χθες στο λεωφορείο. Μια όρθια ντουλάπα γύρω στα 150 κιλά με χακί βερμούδα και σκουροπράσινο t-shirt, κοντό μαλλί, 20 με 25 χρονών. Σε όλη τη διαδρομή στεκόταν στην άκρη του σκαλιού φράζοντας την πόρτα και μιλώντας σε ΔΥΟ γλώσσες παντελώς άγνωστες με τον εαυτό του. Δύο γλώσσες καθαρά ηχητικές. «Στιιιμπ, πλανγκ, κλέανγκ, ζμπικ», η μία, η λεπτή, η ανθρώπινη, η από το δικό του λαρύγγι. «ΓκρΟΟΟαΓΚ, ΣΝΤΟΧΟΥΜ, ΜΠΡΟΟΟΣΤ, ΓΚΑΟΥΖ», η δεύτερη, η γλώσσα ενός μηχανικού κτήνους, σαν χαλασμένος υπερυπολογιστής που εκδικείται το θάνατό του. Μια γλώσσα που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι μπορεί να παραχθεί από άνθρωπο. Με τη μία θαρρείς οτι επεξηγούσε, αφηγούνταν, νουθετούσε τον άλλο του εαυτό. Με την άλλη έβριζε, απειλούσε, δυσφορούσε, πονούσε αφόρητα. Το ύφος του καθώς μιλούσε ήταν το ίδιο ατάραχο, ήταν ανέκφραστος και μάλλον χαμογελαστός. Ο τόνος της συνομιλίας που κράτησε πάνω από έξι ή και εφτά στάσεις δεν περιγράφεται. Ηταν σε όλη την γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων και όλων των σάϊμπερ δυνατοτήτων.

Ο κόσμος είχε τρομάξει λίγο. Τα αγόρια μόνο χαμογελούσαν και κάτι ψυθίριζαν που και που. Τα κορίτσια έτρεχαν να βγουν από την άλλη πόρτα γιατί να μην τον πλησιάσουν. Δύο από αυτά κρατιόντουσαν από το χέρι σχεδόν τρέμοντας.

Κατέβηκε στον Αγιο Φανούριο.

Κατέβηκα στην επόμενη στάση προσπαθώντας να ερμηνεύσω αυτό που είδα και άκουσα. Μια σπάνια μορφή αυτισμού προφανώς που όμως κουβαλούσε ολόκληρο το μέλλον του είδους μας…

…

Αλήθεια…

…αν φέτος ή έστω του χρόνου (ξανα-) διοργανώναμε Ολυμπιακούς Αγώνες (φτου, φτου φτου!) θα συνέβαιναν ΟΛΑ όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες;

Και τι θα έγραφαν οι αγγλικές, γαλλικές και αμερικάνικες εφημερίδες για…

…τα βίντεο των βασανιστών;

…τις φωτιές που καίνε την Ελλάδα;

…την προσάραξη του κρουαζιερόπλοιου στη Σαντορίνη (όπου ακόμη δεν έχουν αντλήσει τα πετρέλαια);

…τον θάνατο των τριών πυροσβεστών;

…τα επεισόδια στις συναυλίες;

…την σύγκρουση τραίνων στο κέντρο της Αθήνας;

Τότε μπορούσαμε και τώρα δεν μπορούμε πια, ε;

Τόσο απλά!

Απλούστερα και ηλιθιοδέστερα δεν γίνεται να είναι τα πράγματα!

...

Τα «μελένια Λεμόνια» του Θανάση Τριαρίδη είναι δώρο… Μεγάλο δώρο… Σαν παγωμένη ρακί απέναντι στη θάλασσα…

…

Ξαναπήρα το «στο δρομο» (σειρά λογοτεχνίας ΤΟ ΒΗΜΑ).

Για 20^η; για 30^η; για 40^η; φορά;

Αυτή τη φορά όμως θα το κρατήσω για πάντα!

Είναι το βιβλίο που με έκανε να λατρέψω τα βιβλία, που με «έστειλε» για πέντε χρόνια στην Αμερική, που με κρατάει ακόμη πάνω στον ίδιο δρόμο…

…

Πόση βλακεία πρέπει να υποστώ ακόμη;

Πόσοι τόνοι ηλιθιότητας μου αναλογούν και πρέπει να τους φάω στη μάπα;

Πόση ανεπάρκεια θα καλύπτω με τον άθλιο βολονταρισμό μου;