Κάποιος κοιτάει την ώρα
Κάποιος στο δρόμο τρέχει
Κάπου σε κάποια χώρα
Τώρα μπορεί να βρέχει
Εδώ έχει πάντα ήλιο
Μόνο που με τρομάζει
Οπότε λέω θα φύγω
Είχα πει πως θα φύγω, είχα πει
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ
Κι αυτό το καλοκαίρι
Λιωμένο παγωτό
Κολλάει στο χέρι
Κάποιος κοιτάει την ώρα
Κάποιος στο δρόμο τρέχει
Είμαι ακόμα εδώ...
Έχει αδειάσει η πόλη
Γυρνάω στη παραλία
Έχουνε φύγει όλοι
Η ώρα πήγε μία
Και μένα τι με νοιάζει...
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...
λιωσαμε σημερα;;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πήρα τα βουνά σήμερα και είμαι κάπως καλύτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαύσωνας και σήμερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όταν φύγει εύκολα θα τον ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε να βιάζουμε ολόκληρη τη φύση.
Ως πότε;
Έλα μωρέ, αφού έχεις air-condition στο γραφείο. Τι παραπονιέσαι; Πάντως στη Βουδαπέστη το Σ/Κ ήταν υπέροχα (να ζηλεύετε :))))
ΑπάντησηΔιαγραφήγεια σου....
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλώς σε βρήκα και μάλλον καλά έκανα που σε ανακάλυψα, γιατί βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον στο blog σου....
να σου πω και εγώ ένα τραγούδι του καύσωνα:
"Αυτός είναι ο ήλιος που ποθούσα να δω/
ο έξω κόσμος βιαστικά μεγαλώνει/
βιάζομαι να πετάξω κι εγώ/
στον ουρανό σαν ασημένιο μπαλόνι/
Ο ορίζοντας άνοιξε σαν αγκαλιά/
κι εγώ θα τρέξω σ' άγνωστα μέρη..."
μάλλον θα κατάλαβες ποιο είναι είναι, έτσι;....
Μας δρόσισες, φίλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι Μανώλης Φάμελος
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός είναι ο ήλιος που ποθούσα να δω
ο έξω κόσμος βιαστικά μεγαλώνει
βιάζομαι να πετάξω και γω
στον ουρανό σαν ασημένιο μπαλόνι
Ο ορίζοντας άνοιξε σαν αγκαλιά
και γω θα τρέξω σ' άγνωστα μέρη
Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι
πηδά στο δρόμο απ' των σπιτιών τις σκεπές
είναι παιδί και με τραβάει απ' το χέρι
στο τέλος όλες οι υπόγειες στοές
βγάζουν σ'ένα φωτεινό καλοκαίρι
Σ' αυτήν την κατήφεια δεν χωρούσα να ζω
στους άλλους να βρίζω τα δικά μου τα χάλια
η αλήθεια μου έγινε θηλειά στο λαιμό
και η αγάπη γύρω απ' την καρδιά μου τανάλια
Ας σβήσει απ' το στήθος μου αυτή η σκιά
όσα ο καιρός είναι να φέρει θα φέρει
Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι...
Κι αν κάτι όλα μέσα μου τα βρίσκει λειψά
και κάθε γιορτή ένα σαχλό καρναβάλι
ας στριμωχτεί στη σκοτεινή του σπηλιά
να περιμένει το φθινόπωρο πάλι
Τώρα ο ορίζοντας άνοιξε σαν αγκαλιά
και γω θα τρέξω σ' άγνωστα μέρη
Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι
πηδά στο δρόμο απ' των σπιτιών τις σκεπές
είναι παιδί και με τραβάει απ' το χέρι
κι οι σκόρπιες άκρες μου ενώνονται δες