"Ο πόλεμος λειτουργεί ως δομή καταστροφής των προπολεμικών κοινωνιών", μας λέει ο συγγραφέας. Που είναι το καινούριο; Ο Macchiavelli το είχε γράψει (με ελαφρώς διαφορετικά λόγια, αν θυμάμαι καλά, είχε πει πως κάθε αλλαγή βασίζεται στη βία) αιώνες πριν.
Καλό είναι τα πράγματα να ξαναλέγονται. Κάθε γενιά νομίζω ότι οφείλει να επαναδιατυπώνει χρήσιμες αλήθειες.
Διαβάζω αυτές τις ημέρες τη Μιζέρια του Πλούτου του Μπρυκνέρ οπου ανάμεσα στα άλλα λέγεται ότι η προ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου «παγκοσμιοποίηση» ήταν ανάλογη αν όχι και σκληρότερη της σημερινής. Και φυσικά οδήγησε σε πόλεμο!
Καλό είναι να σκεφτόμαστε με αναλογίες, αλλά η συνολική δύναμη καταστροφής που υπάρχει σήμερα, αναιρεί τις όποιες προσπάθειες σύγκρισης και ένταξης της καθημερινότητάς μας και του ιστορικού γίγνεσθαι σε απλή σχέση αιτίου - αιτιατού. Επίσης, σήμερα υπάρχει ένα κυρίαρχο κράτος στον πλανήτη, χωρίς ισχυρούς "δελφίνους" να το απειλούν όπως τότε, και η μορφή του πολέμου είναι πιο ολοκληρωτική και ασύμμετρη από ποτέ. Ενδιαφέρον είναι το βιβλίο του Ούλριχ Μπεκ "Η κοινωνία του ρίσκου".
"Ο πόλεμος λειτουργεί ως δομή καταστροφής των προπολεμικών κοινωνιών", μας λέει ο συγγραφέας. Που είναι το καινούριο; Ο Macchiavelli το είχε γράψει (με ελαφρώς διαφορετικά λόγια, αν θυμάμαι καλά, είχε πει πως κάθε αλλαγή βασίζεται στη βία) αιώνες πριν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό είναι τα πράγματα να ξαναλέγονται. Κάθε γενιά νομίζω ότι οφείλει να επαναδιατυπώνει χρήσιμες αλήθειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζω αυτές τις ημέρες τη Μιζέρια του Πλούτου του Μπρυκνέρ οπου ανάμεσα στα άλλα λέγεται ότι η προ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου «παγκοσμιοποίηση» ήταν ανάλογη αν όχι και σκληρότερη της σημερινής. Και φυσικά οδήγησε σε πόλεμο!
Καλό είναι να σκεφτόμαστε με αναλογίες, αλλά η συνολική δύναμη καταστροφής που υπάρχει σήμερα, αναιρεί τις όποιες προσπάθειες σύγκρισης και ένταξης της καθημερινότητάς μας και του ιστορικού γίγνεσθαι σε απλή σχέση αιτίου - αιτιατού. Επίσης, σήμερα υπάρχει ένα κυρίαρχο κράτος στον πλανήτη, χωρίς ισχυρούς "δελφίνους" να το απειλούν όπως τότε, και η μορφή του πολέμου είναι πιο ολοκληρωτική και ασύμμετρη από ποτέ. Ενδιαφέρον είναι το βιβλίο του Ούλριχ Μπεκ "Η κοινωνία του ρίσκου".
ΑπάντησηΔιαγραφή