Πάνε πολλά καλοκαίρια που ξέμεινα από βιβλία του Τσάτουιν. Τα διάβασα σχεδόν μονοκοπανιά μετά τον θάνατό του. Κι έμεινα με εκείνο το σύνδρομο στέρησης που σε φιλοδωρούν οι αγαπημένοι, νεκροί συγγραφείς. Άλλο ίδιο, βιβλίο-συνταξιδιώτη για τα καλοκαίρια μου δεν είχα βρει. Μέχρι και φέτος. Πέρασε μήνες στο ράφι πριν πάρω στα χέρια μου τον Μεγάλο Αμπάι του Μιχάλη Μοδινού -καχύποπτος, όπως πάντα, για τους Ελληνες συγγραφείς- και να, που τώρα ταξιδεύω μαζί του μέρα νύχτα, μέσα στον παρατεταμένο καύσωνα του Ιουνίου του 2007.
Σπουδαίο ταξίδι, σπουδαία γραφή, σπουδαίο εύρημα. Αξιο υποκατάστατο για τη χρόνια έλλειψη από Τσάτουιν. Ισως και ισάξιο αν κρίνω από την επίδραση που έχει επάνω μου, ξυπνώντας το νομαδικό μου ένστικτο!
...
«Δεν υπάρχουν κενά στους χάρτες, υπάρχουν κενά στην ανθρώπινη γνώση».
...Αίγυπτος, 1769. Μια μεγάλη πορεία ξεκινά προς τα νότια. Επικεφαλής ο Σκοτσέζος Τζέιμς Μπρους. Μέλος της ένας Γραικός από τη Μήλο: ο Ευστράτιος Ταταράκης. Προορισμός τους οι πηγές του ιερού ποταμού. Η διαδρομή τους μέσα από τα αιθιοπικά βασίλεια και το Σουδάν. Επαφή με λαούς διαφορετικούς. Γνωριμία με άλλες κοσμοθεωρίες σε μια περιπλάνηση με αβέβαιη έκβαση. Σε μιαν ιστορία ξαναγραμμένη από την αρχή.
Ο Μεγάλος Αμπάι είναι ένα ανατρεπτικό ταξιδιωτικό μυθιστόρημα, όπου ο συγγραφέας πραγματεύεται σε βάθος τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, επαναφέρει στο προσκήνιο το διάλογο των πολιτισμών και αποσείει κάθε οριενταλιστική προσέγγιση, υποδαυλίζοντας διαρκώς πίσω από τις δοκιμασίες των ηρώων του την ιδεολογική διαμάχη για το νόημα και την ουσία της ανθρώπινης περιπέτειας.
...
Ο Μιχάλης Μοδινός, περιβαλλοντολόγος, γεωγράφος και μηχανικός, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Έζησε και δούλεψε στην Αφρική, τη Νότια Αμερική και την ελληνική περιφέρεια και ταξίδεψε στις πέντε ηπείρους ως ερευνητής και συνεργάτης διεθνών οργανισμών. Ιδρυτής και εκδότης της Νέας Οικολογίας (1984 – 1997), είναι συγγραφέας πολυάριθμων θεωρητικών έργων γύρω από την αναπτυξιακή διαδικασία και την οικολογική προβληματική με γεωγραφική, περιηγητική και λογοτεχνική ματιά. Διετέλεσε πρόεδρος του Διεπιστημονικού Ινστιτούτου Περιβαλλοντικών Ερευνών (ΔΙΠΕ, 1994 μέχρι σήμερα) και του νεοσύστατου Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης (ΕΚΠΑΑ) από την ίδρυσή του το 2000 έως το 2005. Υπήρξε από τα πρώτα ενεργά στελέχη του οικολογικού κινήματος. Υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων το 1990 και συνεργάτης των περιοδικών Ο Πολίτης, Αντί και Οικολογία και Περιβάλλον.
Δίδαξε σε ακαδημαϊκά ιδρύματα ανά τον κόσμο. Από το 1994 έως το 1999 διηύθυνε την ελληνική έκδοση της Κατάστασης του Πλανήτη σε συνεργασία με το Ινστιτούτο World Watch, ενώ από το 1998 διοργανώνει, σε συνεργασία με τον Ηλία Ευθυμιόπουλο , το Θερινό Οικολογικό Πανεπιστήμιο, προϊόν των εργασιών του οποίου αποτελούν οχτώ συλλογικοί τόμοι.
Κυριότερα έργα του είναι: Οικογεωγραφία: Μύθοι της ανάπτυξης στους τροπικούς, 1986, Από την Εδέμ στο Καθαρτήριο: Η γεωγραφία της υπανάπτυξης, 1988, Τοπογραφίες: Οικολογική θεώρηση του ελληνικού περιφερειακού χώρου, 1990, Που βαδίζει ο κόσμος; (επιμ.), 1992, Το παιχνίδι της ανάπτυξης, 1993, Η αρχαιολογία της ανάπτυξης: Πράσινες προοπτικές, 1996, Η φύση στην οικολογία (επιμ.), 1999, Η βιώσιμη πόλη, 2000, Η οικογεωγραφία της Μεσογείου, 2001, Οι δρόμοι της αειφορίας (επιμ.), 2003, Παγκοσμιοποίηση και περιβάλλον (επιμ.), 2004.
Το 2005 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το μυθιστόρημα του Χρυσή Ακτή.
...
Και, με την ευκαιρία, μία ενδιαφέρουσα συζήτηση:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου