οι γνωστοί τάχατες σνομπ-εξυπνάκηδες-ατακαδόροι

Εδώ και μέρες –από το «για την Αμαλία» και μετά- ήθελα να βρω λίγο χρόνο, να καθίσω και γράψω για τους δήθεν «σνομπ» που δεν γουστάρουν να «πηγαίνουν με το ρεύμα» και που κάθε λίγο και λιγάκι αρέσκονται στο να επιδεικνύουν την τάχα μου διαφορετικότητας όχι απέχοντας από τα κοινά –όπως έχουν κάθε δικαίωμα- αλλά βρίζοντας, με ειρωνείες και εξυπνάδες κατά των «προβάτων». Πέραν οι μέρες, ηρέμησα, αποφορτίστηκα, ξέχασα τις «διαφοροποιημένες» γελοιότητες και τις εξυπναδίστικες ρητορικές ερωτήσεις, το άφησα…

Και καλά έκανα!

Σήμερα ο Διονύσης Τσακνής γράφει (με άλλη αφορμή βέβαια) αυτά που ήθελα να πω με τον καλύτερο τρόπο:

«Ξέρω αρκετούς που λένε: «Πού πάει το ρεύμα; Αντίθετα εγώ». Σε πολλές περιπτώσεις κάτι τέτοιο, μας σώζει. Να, όπως τότε με το Χρηματιστήριο, όπου συναντούσες μόνο τάχα ειδικούς και πληροφορημένους, επενδυτές της συμφοράς και παπαγαλάκια κάθε είδους. Τότε που σχεδόν οι πάντες, έπαιζαν και προσδοκούσαν να πολλαπλασιάσουν το εισόδημά τους, ποντάροντας σε κάποια χαρτιά άνευ αντικρίσματος και αξίας.

Οσοι υιοθέτησαν την πιο πάνω στάση βρέθηκαν κερδισμένοι, όσο και αν το διάστημα εκείνο στις παρέες ήταν οι άτολμοι, οι άσχετοι, για να μην πω οι μαλάκες. Αποδείχτηκε πολύ σύντομα και με εκδικητικό θαρρείς τρόπο ποιοι ήταν τελικά οι σχετικοί, οι τολμηροί και οι... άντε να μην επαναλάβω τη λέξη.

ο ρεύμα, οι μόδες, η λογική του «in» και «out» που μας ταλαιπώρησε περίπου φασιστικά τις προηγούμενες δεκαετίες, εξακολουθούν να απασχολούν και θα απασχολούν πολλούς προκειμένου να μη θεωρούνται περιθώριο (από ποιους αλήθεια;), να μην είναι έξω απ' τα πράγματα, να μην υστερούν σε «κανόνες συμπεριφοράς», ντυσίματος, στησίματος και τρόπου ομιλίας ακόμα.

Σίγουρα, μ' αυτό το τελευταίο, δεν αναφέρομαι στους νέους που καλά κάνουν και χρησιμοποιούν τους δικούς τους λεκτικούς και όχι μόνον κώδικες, για λόγους γνωστούς και χιλιοειπωμένους, αλλά στα θύματα ενός αρρωστημένου και καλά κατευθυνόμενου απ' την αγορά και τα κελεύσματά της σχεδίου, το οποίο πάντα συναντά και ταυτίζεται με τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, που προτιμά καταναλωτές, ψηφοφόρους ανά τετραετία και, προπάντων, όχι πολίτες.

Ξέρω όμως και κάποιους άλλους. Αυτούς που θέλουν να διαφέρουν, όχι γιατί βαθιά μέσα τους πιστεύουν στο διαφορετικό, αλλά γιατί απλά, έτσι θα τονίσουν τη δήθεν ιδιαιτερότητά τους, θα ξεχωρίσουν με την «αιρετική» τους άποψη και θα εντυπωσιάσουν στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν το αυτονόητο, να αποδομήσουν τις έννοιες και να επανατοποθετήσουν τα πράγματα σε μια βάση λιγότερο ιδεολογικοποιημένη, λιγότερο ενοχική και κυρίως φρέσκια και ανοικτή. Καλό θα ήταν, αναγνώστη μου, να βάλεις σ' όλους τους προηγούμενους επιθετικούς προσδιορισμούς εισαγωγικά, για να μην τρελαθούμε κιόλας.

Είναι οι γνωστοί τάχατες σνομπ-εξυπνάκηδες-ατακαδόροι που σίγουρα θα έχεις δει σε παρέες και θα έχεις διαβάσει σε κάποιες στήλες εφημερίδων και περιοδικών (Σ.AN.:… και Bloggers!!!).

Οι πραγματικά φλεγματικοί, σνομπ και κυνικοί (ενδιαφέρον είδος που αρχίζει να εκλείπει) είναι άλλο πράγμα. Αηδιασμένοι τόσο απ' τη μαζική κουλτούρα όσο και από κάποιους βερμπαλιστές διανοούμενους, ακολουθούν έναν μοναχικό δρόμο και ελάχιστα ενδιαφέρονται να πάρουν μέρος σε συζητήσεις ή να προβάλουν τις έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες απόψεις τους. Κοιτάνε το έργο τους. Κι αυτό, με μαγικό θαρρείς τρόπο, χωρίς ίχνος αυτοπροβολής, λάμπει από μόνο του. Συνήθως είναι λιγομίλητοι, ευγενείς και κυρίως τρυφεροί.»

«…»

Ετσι είναι!

Η διαφορετικότητα και οι «σνομπ»