Μπορώ να φύγω;

I know i hurt you
You know you hurt me too
Don't you ever want to lie down
Close your eyes and leave the ground ?
I want to get hold of you

Εδώ και λίγες ημέρες συμμετέχω σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με αφορμή την υπόθεση της Αμαλίας. Μια συζήτηση κόσμια, πολιτισμένη, ευπρεπής, χωρίς κραυγές, χωρίς αφορισμούς, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, χωρίς «ανώνυμους» χαβαλέδες. Με αντιτιθέμενες απόψεις που όμως δεν παίρνουν τη μορφή διαμάχης. Μια συζήτηση αυτό που λέμε «επιπέδου». Σπάνιο φαινόμενο. Εγραψα τρία-τέσσερα σχόλια. Διάβασα όλα τα υπόλοιπα. Είχα καιρό να το κάνω. Υπάρχουν και πολλά ακόμη που θα ήθελα να γράψω καθώς η κουβέντα με παρασύρει διαρκώς και σε νέα μονοπάτια, νέες σκέψεις. Θα μπορούσε όμως να πάει πολύ μακριά αυτή η κουβέντα που άνοιξε από τον Κουκουζέλη με μια εύλογη υπόθεση την οποία κάνει και η οποία αφορά τον δημόσιο λόγο.

Κι όμως…

Λίγες φορές έχω χαλαστεί τόσο πολύ!

Γιατί μου αφήνει καλή γεύση όλο αυτό;

Γιατί έχει μυρωδιά νεκροτομείου;

Γιατί κάνει τόσο κρύο εκεί μέσα;

Νιώθω σαν σαύρα. Όχι σαν αυτές που φέρνουν τα όνειρα. Όχι σαν αυτές που κάποτε τους ράβαμε τα μάτια για να ανακαλύψουν το μονοπάτι της καρδιάς μας. Αλλά τις άλλες. Τις ακίνητες πάνω στο βράχο της λογικής. Αυτές που ανοιγοκλείνουν κάθε πεντάλεπτο το ένα βλέφαρο. Κι ύστερα το άλλο.

Παγωμένο αίμα κυλάει στις φλέβες μου. Παγωμένες σκέψεις στο μυαλό μου. Σκέψεις τακτοποιημένες. «Πρώτον… Δεύτερον… Τρίτον… Και εν κατακλείδι…». Αρχή, μέση, τέλος. Από αυτές που οι άλλοι ψύχραιμοι τις λένε «ορθολογικές». Ψύχραιμη αντιμετώπιση: Το σεντόνι τραβιέται. Αναγνωρίζουμε το πτώμα. Σκεπάζουμε το πρόσωπο με τα παγωμένα μάτια. Το θέμα ξαναμπαίνει στο ψυγείο. Μέχρι την επόμενη αναγνώριση. Μέχρι το επόμενο πτώμα. Ψυχρά, κλινικά, κόσμια, πολιτισμένα, ευπρεπή!

Η αποστροφή για τον όχλο, για την κοινή κραυγή, για την μοναχική φωνή, για αυτό που βλέπεις μπροστά στα μάτια σου, για το ανείδωτο, για το ανείπωτο. Όλα πρέπει να ονομαστούν. Να μπουν ετικετούλες. Να ρυθμιστούν. Να τακτοποιηθούν στα ράφια. Τακτικά. Νοικοκυρεμένα. Σκέψεις σε αυγοθήκες. Ιδιες. Στοιχημένες. Ακόμη κι όταν είναι αντίθετες μεταξύ τους. Πάλι το ίδιο νόμισμα είναι!

Εν, δυο, εν δυο! Ένα στ’ αριστερό!

Κρυώνω! Μερικές φορές κρυώνω πολύ ανάμεσα στους λογικούς ανθρώπους!

Νιώθω ότι εγώ είμαι το πτώμα!

Ένα κομπιούτερ που «επικοινωνεί» με άλλα κομπιούτερ! Welcome to the machine!

Ευτυχώς συνεχίζει να με τρομάζει ο ορθολογισμός του νεκροτόμου της σκέψης. Του ορθολογικού!

Όχι, δεν έχω καμιά δουλειά εδώ, τελικά! Κατά λάθος με έφεραν

Μπορώ να φύγω;

Μπορώ να φύγω;

Μπορώ να φύγω;

Μπορεί κάποιος να ανοίξει την πόρτα του ψυγείου;

Να φύγω θέλω!

(Δικό μου το πρόβλημα, Κουκ! Μη με συνερίζεσαι!)

Το ύφος και η φρίκη του ορθού λόγου

Ελα μωρέ, πως κάνεις έτσι;

Οταν το Κακό ρίχνει και κανένα σκούπισμα!

...μερικά παιδαρέλια που νομίζουν ότι το ίντερνετ είναι τα πάντα

...

Μας βαραίνουν οι φίλοι
που δεν ξέρουν πια πως να πεθάνουν

...