Je t΄aime ζαβό μου θύμα
Ο «τρελός του χωριού» συχνά αποζητά τη χλεύη των άλλων. Η ιδιαιτερότητά του που τον πονάει είναι η ίδια που του δίνει δύναμη να αντέχει τα πειράγματα. Τελευταία βγαίνει βόλτα και στο σαλόνι μου. Μαζεύει τους φίλους του και ξεχύνονται από την οθόνη. Παλεύουν ποιος θα τραγουδήσει δυνατότερα στίχους γραμμένους γι΄ αυτούς. Γελάω. Ώσπου το βλέμμα μου συναντά το άγριο βλέμμα της κερκίδας.
Γράφτηκαν αρκετά. Η τηλε-επιθεώρηση των αδικημένων (Διαμαντάκου), η εκδίκηση των σκουπιδιών (Γεωργελές), ένα μείγμα σαρκαστικού κιτς, η αποθέωση του αλλόκοτου, μια ιλαρή εκδοχή δικαίωσης για τους καταφρονεμένους (Τριάντης). Θα μπορούσε κανείς να πει και για τον αυτοσαρκαζόμενο διονυσιασμό που σαρώνει την τηλεθέαση. Η ρήση του Γουόρχολ για τα λίγα λεπτά δημοσιότητας τώρα δικαιώνεται. Εξάλλου, κάθε θύμα τηλεοπτικού κυνηγού κεφαλών, εκτός αν είναι ανήλικος ή το ακαταλόγιστό του πιστοποιείται με χαρτί γιατρού, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να εκτεθεί στον τηλεοπτικό εξευτελισμό.
Δεν πρόκειται όμως, όπως ακούγεται, για το θολό ποτάμι της οργής των καταφρονεμένων που βγήκαν να πάρουν τη ρεβάνς από την «υγιή πλειονότητα». Αυτό θα ίσχυε μόνο αν οι ίδιοι αντέστρεφαν τους κανόνες. Αν γέμιζαν το στούντιο με δικό τους κοινό. Αν του έκλειναν το μάτι συνωμοτικά για τα χάλια των καλεσμένων τους. Αν αυτοί που ορίζουν ώς τώρα το μέτρο της ορθότητας έπεφταν θύματα αυτής της ορθότητας. Τη μια μέρα καλεσμένη η κυρία Πάνια. Την άλλη ο τηλεδικαστής-τιμητής. Μετά ο λαμέ παρουσιαστής ειδήσεων. Να τραγουδούν τη σάχλα που τους έγραψε ο τρελοσυνθέτης του χωριού για να κοροϊδέψει το ατσαλάκωτο πρόσωπό τους. Αν όσοι γίνονται τώρα βορά της χλεύης μας όριζαν τι είναι απόκλιση και τι κανονικό. Αν εμείς όλοι χορεύαμε μεθυσμένοι από την αναπάντεχη δόξα μας, ανυποψίαστοι για τα γέλια πίσω από την πλάτη μας. Μόνο τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για νίκη των αδικημένων. Αν εκείνοι γίνονταν η «υγιής πλειονότητα». Τώρα απλώς μιλάμε για μια ελεεινή και τρισάθλια έμπνευση αυτών που πλουτίζουν επενδύοντας στα όποια ελλείμματα των καλεσμένων θυμάτων. Η τηλεόραση διακινεί τα δομημένα ομόλογα της αφασίας μας. Οι χορηγοί αγοράζουν αναπηρία ως τηλεοπτικό προϊόν. Το πονηρό κλείσιμο του ματιού της κυρίας Πάνια ξυπνά τον χειρότερο εαυτό μας, μας μεταφέρει στις κερκίδες του Κολοσσαίου. Η ένσταση στις τελετές τηλεοπτικής ανθρωποφαγίας δεν πηγάζει από ηθικολογία ή σοβαροφάνεια. Μόνο από τη βεβαιότητα πως αν στο στούντιο χόρευαν αρκούδες θα είχε σταματήσει η εκπομπή, θα την είχε πνίξει η κατακραυγή μας. Τώρα που χορεύουν άνθρωποι, είναι εκεί και τους χτυπούν το ντέφι οι σημερινοί μας έφηβοι. Το αυριανό πρόσωπο του τέρατος.
Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Γράφτηκαν αρκετά. Η τηλε-επιθεώρηση των αδικημένων (Διαμαντάκου), η εκδίκηση των σκουπιδιών (Γεωργελές), ένα μείγμα σαρκαστικού κιτς, η αποθέωση του αλλόκοτου, μια ιλαρή εκδοχή δικαίωσης για τους καταφρονεμένους (Τριάντης). Θα μπορούσε κανείς να πει και για τον αυτοσαρκαζόμενο διονυσιασμό που σαρώνει την τηλεθέαση. Η ρήση του Γουόρχολ για τα λίγα λεπτά δημοσιότητας τώρα δικαιώνεται. Εξάλλου, κάθε θύμα τηλεοπτικού κυνηγού κεφαλών, εκτός αν είναι ανήλικος ή το ακαταλόγιστό του πιστοποιείται με χαρτί γιατρού, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να εκτεθεί στον τηλεοπτικό εξευτελισμό.
Δεν πρόκειται όμως, όπως ακούγεται, για το θολό ποτάμι της οργής των καταφρονεμένων που βγήκαν να πάρουν τη ρεβάνς από την «υγιή πλειονότητα». Αυτό θα ίσχυε μόνο αν οι ίδιοι αντέστρεφαν τους κανόνες. Αν γέμιζαν το στούντιο με δικό τους κοινό. Αν του έκλειναν το μάτι συνωμοτικά για τα χάλια των καλεσμένων τους. Αν αυτοί που ορίζουν ώς τώρα το μέτρο της ορθότητας έπεφταν θύματα αυτής της ορθότητας. Τη μια μέρα καλεσμένη η κυρία Πάνια. Την άλλη ο τηλεδικαστής-τιμητής. Μετά ο λαμέ παρουσιαστής ειδήσεων. Να τραγουδούν τη σάχλα που τους έγραψε ο τρελοσυνθέτης του χωριού για να κοροϊδέψει το ατσαλάκωτο πρόσωπό τους. Αν όσοι γίνονται τώρα βορά της χλεύης μας όριζαν τι είναι απόκλιση και τι κανονικό. Αν εμείς όλοι χορεύαμε μεθυσμένοι από την αναπάντεχη δόξα μας, ανυποψίαστοι για τα γέλια πίσω από την πλάτη μας. Μόνο τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για νίκη των αδικημένων. Αν εκείνοι γίνονταν η «υγιής πλειονότητα». Τώρα απλώς μιλάμε για μια ελεεινή και τρισάθλια έμπνευση αυτών που πλουτίζουν επενδύοντας στα όποια ελλείμματα των καλεσμένων θυμάτων. Η τηλεόραση διακινεί τα δομημένα ομόλογα της αφασίας μας. Οι χορηγοί αγοράζουν αναπηρία ως τηλεοπτικό προϊόν. Το πονηρό κλείσιμο του ματιού της κυρίας Πάνια ξυπνά τον χειρότερο εαυτό μας, μας μεταφέρει στις κερκίδες του Κολοσσαίου. Η ένσταση στις τελετές τηλεοπτικής ανθρωποφαγίας δεν πηγάζει από ηθικολογία ή σοβαροφάνεια. Μόνο από τη βεβαιότητα πως αν στο στούντιο χόρευαν αρκούδες θα είχε σταματήσει η εκπομπή, θα την είχε πνίξει η κατακραυγή μας. Τώρα που χορεύουν άνθρωποι, είναι εκεί και τους χτυπούν το ντέφι οι σημερινοί μας έφηβοι. Το αυριανό πρόσωπο του τέρατος.
Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου