Θα σταματήσει ποτέ αυτή η μαλακία;

Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που νομίζω ότι δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με οτιδήποτε. Αισθάνομαι σαν να είμαι σε ένα αεροπλάνο που πέφτει και που πλέον η κάθε κίνηση, ακόμη και η κάθε σκέψη για το πώς θα γλιτώσεις είναι μάταιη. Μόνο που πέφτει πολύ αργά. Απελπιστικά αργά. Ή από τόσο μεγάλο ύψος που θα κάνει ώρες να σκάσει σαν καρπούζι στο έδαφος. Τόσο που οι επιβάτες έχοντας πια ξεπεράσει τον πανικό, έχοντας εξαντλήσει όσες προσευχές ήξεραν και όσες άλλες αυτοσχεδίασαν, τώρα αρχίζουν να βολεύονται στο χρόνο που τους απομένει. Το κακό είναι ότι δεν ξέρουμε πόσος χρόνος μας απομένει μέχρι την πρόσκρουση. Αν δηλαδή ανοίγαμε ένα τάβλι στα πόσα να το παίζαμε; Στα 3, στα 5, στα 45, της «φυλακής»; Μπράβο! Το αεροπλάνο είναι μια φυλακή που πέφτει! Βαρετό, στριμωγμένο και καταδικασμένο. Μου θυμίζει ακόμη μια δική μου, παλιά ιστορία, όταν εκεί γύρω στη εφηβεία είχαμε μπει όλοι μαζί τρελή παρέα σε ένα αυτοκίνητο που ένας από εμάς είχε «βουτήξει» από τον πατέρα του. Γυρνούσαμε όλη μέρα. Πίναμε. Φεύγαμε. Ξαναπίναμε. Είχαμε γυρίσει όλη την Αττική από την Βουλιαγμένη και τη Γλυφάδα μέχρι την Κηφισιά κι από εκεί το Πόρτο Ράφτη. Ώσπου κάποια στιγμή τα ξημερώματα βρεθήκαμε ντίρλα όλοι στο αλκοόλ να τρέχουμε σαν μουρλοί κάπου στην Ραμνούντα. Δεν ήθελε πολύ. Μια ανάποδη τιμονιά και βρεθήκαμε να κατρακυλάμε σε μια χαράδρα. Πέφταμε σε βράχια, σε δέντρα, σε θάμνους –πάλι καλά που ήταν κι αυτά και μας έκοβαν την φόρα δηλαδή- για ώρα πολλή, πότε με τις ρόδες και πότε με το ταβάνι να σέρνεται και να χοροπηδά. Και πέφταμε και πέφταμε και πέφταμε. Μέχρι που ακούστηκε ο Δημήτρης που όλη αυτή την ώρα προσπαθούσε να κεντράρει ένα κουτάκι μπύρα με το στόμα του για να μπορέσει να πιει–καθόταν ανάμεσα σε μένα και τον Στέλιο στο πίσω κάθισμα- να βγάζει μια παραπονεμένη και μεθυσμένη φωνή: «Ρεεεεεεεεε! Θα σταματήσει ποτέ αυτή η μαλακία να πιω αυτή τη γαμημένη τη μπύρα;».

Κάπως έτσι νιώθω και πάλι!

Μόνο που τότε βγήκαμε σκασμένοι στα γέλια από το στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο στο βάθος της χαράδρας. Και συνεχίσαμε να πίνουμε μπύρες.