Κανείς μας δεν το περίμενε ότι θα ήταν έτσι. Αρχίσαμε στις 8 και κάτι και …μας σήκωσαν δύο ώρες μετά –και βάλε. Ο κόσμος μαζευόταν και μαζευόταν μέσα γύρω από το περίπτερο της Νεφέλης. Ακουγε, συμμετείχε. Νέα παιδιά αλλά και αρκετά μεγαλύτεροι άνθρωποι. Ανάμεσά τους παλιοί και νέοι φίλοι από την «μπλογκόσφαιρα». Ο Κρέϊζι, ο Μαύρος Γάτος, το Βατραχοκόριτσο, η Ντισκολάτα, ο Εξάιλντ, ο ο Ιν-ε-Μποξ, ο Καπλάνι και πολλοί ακόμη!
Έσβησαν τα φώτα της Εκθεσης, κλείδωσαν τις εξόδους εκτός από μία, άρχισαν να βάζουν τις καρέκλες ανάποδα κι όμως ο κόσμος δεν έφευγε. Η κουβέντα πήγαινε και πήγαινε και πήγαινε και όσο προχωρούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα.
Η καταγραφή των όσων ειπώθηκαν ανήκει δικαιωματικά (και υποχρεωτικά) στον Μανώλη.
Μόλις ξυπνήσω για τα καλά θα προσθέσω μερικά πράγματα πέρα από την «εισήγησή» μου…
(Μακάρι να είχα και του Στέφανου Τσιτσόπουλου αλλά θα περιμένω την απομαγνητοφώνηση…)
φωτο by Μαύρος Γάτος
«Μ’ άρεσε αυτό το «ιστολόγος-δημοσιογράφος». Μου θυμίζει λίγο το «νευρολόγος-ψυχίατρος» που ήταν ο πατέρας μου. Ή το «γυναικολόγος-μαιευτήρας» που θα διάλεγα αν σπούδαζα γιατρός.
Κι όμως ένα από τα πιο έντονα και πιο ενδιαφέροντα, παράπλευρα φαινόμενα της λεγόμενης ελληνικής μπλογκόσφαιρας (του συνόλου δηλαδή των ελληνικών ιστολογίων) είναι και η περίφημη διαμάχη μεταξύ ιστολόγων και δημοσιογράφων. Οι πιο σκληροπυρηνικοί από τους πρώτους, πολύ πιο αποφασισμένοι και συχνά πολύ πιο δογματικοί –και μάλιστα κοντά στο δόγμα «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι»- θεωρούν ότι οι δεύτεροι έχουν εισβάλει στο Νέο Μέσο για να το μολύνουν με τις ίδιες ασθένειες από τις οποίες πάσχουν τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Οι πιο κυνικοί από τους δεύτερους παρουσιάζουν την υπόθεση των blogs ως μια γραφικότητα όπου κάποιοι ερασιτέχνες παριστάνουν τους δημοσιογράφους και κάποιοι άλλοι δημοσιεύουν τα μάλλον αδιάφορα σώψυχά τους στο διαδίκτυο.
Αυτές φυσικά είναι οι δύο ακραίες εκφάνσεις της διαμάχης και των εμπλεκομένων σε αυτήν. Κάπου στη μέση υπάρχουν σαφώς πιο ψύχραιμες φωνές και απόψεις.
Την ίδια στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη ένα άλλο, εξ’ ίσου ενδιαφέρον, παράπλευρο φαινόμενο: αυτό της όσμωσης μεταξύ των δύο χώρων. Δεκάδες Έλληνες δημοσιογράφοι έχουν ανοίξει τα δικά τους ιστολόγια και αρκετοί ιστολόγοι δημοσιογραφούν στα παραδοσιακά Μέσα και κυρίως στον Τύπο και κάμποσοι άλλοι εκδίδουν βιβλία.
Και τα δύο φαινόμενα, και η διαμάχη και η όσμωση είναι και φυσιολογικά και γόνιμα. Και, μέχρι στιγμής, αναίμακτα! Ευτυχώς! Κάποτε η έλευση ενός Νέου Μέσου ήταν πολύ πιο αιματηρή!
Τα Blogs (μαζί με το MySpace και το YouTube) αποτελούν το κορυφαίο μέχρι στιγμής επεισόδιο στην μεγαλύτερη επανάσταση που υπήρξε ποτέ στο χώρο της επικοινωνίας και της ενημέρωσης από την εφεύρεση της τυπογραφίας, το 1440 μέχρι και σήμερα. Μιας επανάστασης που όπως όλες οι επαναστάσεις (κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, τεχνολογικές, επιστημονικές κλπ) βρίσκουν τον αντίπαλο στο ναδίρ της αξιοπιστίας του αλλά όχι ακόμη νεκρό!
Μη φανταστεί κανείς ότι οι ιστολόγοι κατατρόπωσαν την Μιντιοκρατία, τον Καπιταλισμό και την Παγκοσμιοποίηση και οτι έχουν μαζευτεί έξω από τη Βαστίλη ή τα Χειμερινά Ανάκτορα έτοιμοι για την τελική επίθεση.
Ο καθένας είναι ακόμη στο δικό του δωμάτιο.
Αυτή την «επανάσταση δωματίου» επιχειρεί να καταγράψει ο Μανώλης Ανδριωτάκης. Και το κάνει καλά! Γιατί ξεκινάει την καταγραφή από τώρα που είναι ακόμη στα γεννοφάσκια της και όχι όπως συμβαίνει συνήθως με μια χρονική απόσταση. Τότε που το πράγμα θα έχει κριθεί και την ιστορία θα την γράφουν οι νικητές…
Ο Μανώλης δράττεται της ευκαιρίας να καταγράψει όλες τις αντιφάσεις αυτής της επαναστατικής διαδικασίας, να ασκήσει κριτική εν θερμώ και όχι ακαδημαϊκά, να αναδείξει όλα εκείνα τα ερωτήματα και τις προβληματικές πριν το πράγμα κατασταλάξει. Η έρευνά του είναι ανοιχτή και γι’ αυτό θα αντέξει όσες αλλαγές και αναθεωρήσεις συμβούν στο μέλλον.
Ταυτόχρονα θέτει ερωτήματα και αναλύει ευρύτερα ζητήματα που αφορούν τη δημοσιογραφία, την εκπαίδευση, την πολιτική αλλά και επιμέρους συγγενή θέματα όπως την ανωνυμία, τη στάση των επιχειρήσεων απέναντι στα νέα μέσα, τον αστυνομικό έλεγχο και την παρακολούθηση των πολιτών.
Σε πολλά σημεία του βιβλίου του εμφανίζεται απαισιόδοξος. Οφείλει να είναι απαισιόδοξος. Η μέχρι τώρα εξέλιξη των παραδοσιακών Μέσων δεν προοιωνίζει τίποτα καλό για την τύχη των Νέων Μέσων. Το μαχαίρι έκοψε πολύ λιγότερες φορές ψωμί και τελευταία κόβει όλο και περισσότερες σάρκες. Ο έλεγχος, η λογοκρισία, η καταστολή, η εμπορευματοποίηση χυδαία ή με το γάντι των παραδοσιακών μέσων έχουν κατά κράτος νικήσει και αλλοτριώσει την δημοσιογραφία και την ελευθεροτυπία. Μάχες δίνονται ακόμη, θύλακες αντίστασης εξακολουθούν να υπάρχουν εάν όμως δεν συμμαχήσουν με το καινούργιο δεν θα επιζήσουν. Αλλά και το καινούργιο, τα blogs, δεν θα καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους αν δεν συνεργαστούν με όσους από το χώρο μας αντιστέκονται. Και μαζί, ιστολόγοι και δημοσιογράφοι θα πρέπει να βρουν εκείνους τους μηχανισμούς αυτορύθμισης, εκείνους τους κώδικες δεοντολογίας που θα εμποδίσουν την αλλοτρίωσή τους και θα τους οδηγήσουν σε δημιουργικά μονοπάτια μέσα από ελεύθερες ενώσεις πολιτών και κολλεκτίβες παραγωγής γνώσεων.
Από την πλευρά μου, δεν συμμερίζομαι την απαισιοδοξία του. Οφείλω να είμαι αισιόδοξος ως ιστολόγος, ως δημοσιογράφος και ως άνθρωπος επίσης. Διαφορετικά θα έκλεινα το Blog μου. Διαφορετικά ίσως να εγκατέλειπα και τη δημοσιογραφία και να πήγαινα σπίτι μου. Διαφορετικά δεν θα ήμουν καν εδώ!
Μπορεί το ένα τρίτο από όσα είχε πει ο παππούς Κάρολος να διαψεύστηκαν και να διαστρεβλώθηκαν με οδυνηρό τρόπο, μπορεί το άλλο ένα τρίτο να ξεπεράστηκαν, υπάρχει όμως κι ένα τρίτο που μένει να δοκιμαστεί. Μέσα σ’ αυτό είναι και κάτι που εξακολουθώ να πιστεύω: πως ο ίδιος ο καπιταλισμός (όπως και κάθε άλλο σύστημα στο παρελθόν) θα δημιουργήσει τα μέσα που θα τον ανατρέψουν. Δεν πάω και στοίχημα όμως!
Μπορεί να επαληθευθεί, μπορεί και όχι! Πολύ πιθανόν να συμβούν και πράγματα που κανείς μας δεν υποπτεύεται σήμερα…
Σημασία έχει ότι το βιβλίο αυτό ανοίγει διάπλατα τη συζήτηση και στην Ελλάδα! Κι αυτό είναι το ουσιαστικότερο από όλα!»
η εκδηλωση μου φανηκε ιδιαιτερως ενδιαφερουσα.και οι τρεις βασικοι ομιλητες ειχατε πραγματα να πειτε.μου εκανε εντυπωση η παρουσια του χριστιανοπουλου οπως και η αδιαφορια καποιων αλλων ανθρωπων των γραμματων που προσπερνουσαν την συγκεντρωση χωρις καν να κοντοσταθουν.περιμενα μεγαλυτερη συμμετοχη στη συζητηση απο ανθρωπους που εχουν μπλογκ.η κοπελα με το χαλκαδακι στη μυτη μπλογκερ ειναι;ετσι για να μαθαινουμε.ευχαριστω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜίλησαν κάποιοι που είναι μπλόγκερ!
ΑπάντησηΔιαγραφή(Ποιά κοπέλα με το χαλκαδάκι;)
http://insideabox.blogspot.com/2007/05/blog-post.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρηκα που τα είπαμε!
Δημήτρης.
ήταν μια καλή αρχή, ε καπ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις επέστρεψα στην Αθήνα. Είχα να μπω στο ίντερνετ από το Σάββατο! Μέχρι αύριο το βράδυ θα έχετε εντυπώσεις, ιδέες και μια μικρή αποτίμηση της επίσκεψής μου στην (παραπάνω από) φιλόξενη πόλη σας. Είναι περιττό να σου πω ναυτίλε ότι είστε ήδη διακεκριμένοι καλεσμένοι στην επόμενη (μεγάλη) παρουσίαση του βιβλίου στην ΑΘήνα. Οι μπλόγκερ (και ιστολόγοι!) της Θεσσαλονίκης, όσοι εν πάση περιπτώσει εμφανίστηκαν στην εκδήλωση, μας έδειξαν καθαρά ότι δίκαια έχουμε πάρει το Διαδίκτυο και τα ιστολόγια, στα σοβαρά. Το λιγότερο που μπορώ να σας πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τα υπόλοιπα αύριο στο «τσαρδί μου» (ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός ανήκει σε γνωστό δημοσιογράφο που μίλησε στο πάνελ της αθηναικής έκθεσης βιβλίου).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ, ο ηλίθιος που δεν είχα μάθει τίποτα; Στέλνετε, ρε παιδιά, και κανένα mail. Θα ήθελα να είμαι εκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ το 'ξερα, και σκόπευα να πάω, αλλά με σαμποτάρισαν κάτι πονηροί μπλογκεράδες με μεγαλύτερη αντοχή σε τσίπουρα κι ατέλειωτες βόλτες στην Έκθεση πριν το main event. Kρίμα, την επόμενη φορά ελπίζω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέχρι και συνέδριο θα μπορούσε να γίνει! Το ενδιαφέρον είναι μεγάλο, η συζήτηση άνοιξε...
ΑπάντησηΔιαγραφή