ΠΕΡΑΣΑ
Because these wings are no longer wings to fly
T.S. ELIOT
Περπατώ και νυχτώνει. Αποφασίζω και νυχτώνει. Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή. Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα. Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται, πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε. Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς. Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες με βροχή, εντάθηκα πίσω απ’ αυτό το συρματόπλεγμα το υδάτινο υπομονετικά και απαρατήρητα, όπως ο πόνος των δέντρων όταν το ύστατο φύλλο τούς φεύγει κι όπως ο φόβος των γενναίων. Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν σε αθέατα αίτια χαράς. Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες. Τα τεντωμένα τόξα τους βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα. Είδα πολλά και ωραία όνειρα και είδα να ξεχνιέμαι. Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Περπάτησα πολύ στα αισθήματα, τα δικά μου και των άλλων, κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους να περάσει ο πλατύς χρόνος. Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα. Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα. Έλαβα κάρτες σύντομες: εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα και κάτι χαιρετίσματα από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει. Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.
Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους, στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες. Και πολύ στις αλυσίδες. Έμαθα να διαβάζω χέρια και να χάνω χέρια. Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα. Πήγα κι από δω, πήγα κι από κεί… Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος. Έχασα κι από δω, έχασα κι από κει. Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα κι απ’ την απροσεξία μου. Πήγα και στη θάλασσα. Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα. Φοβήθηκα τη μοναξιά και φαντάστηκα ανθρώπους. Τους είδα να πέφτουν απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης, που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης. Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες ορθόδοξης ερημίας. Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα. Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα. Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια, σκοτεινή, με ακόνισε. Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει, κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη. Σε σωστή ώρα νυχτώνει.
Από τα “Ποιήματα” της Κικής Δημουλά εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, Δ΄ΕΚΔΟΣΗ, 2002
...
Διαβάζω τα νέα σήμερα και τα σχόλια και τα άρθρα για την πολιτική, για τον αθλητισμό, για τον Ριβάλντο, για την Πάνια, για τις φιέστες, για την Γιουροβίζιον και τα γράμματα μικραίνουν, μικραίνουν, μικραίνουν…
Ακούω τις συζητήσεις σήμερα για τα ομόλογα, για τα χθεσινά μπάνια, για τον Σαρμπέλ, για τον εκλογικό νόμο και οι φωνές χαμηλώνουν, χαμηλώνουν, χαμηλώνουν…
Σβήνονται…
Κι είμαι χαρούμενος που δεν μπορώ ούτε να διαβάσω ούτε να ακούσω τον θόρυβο του κόσμου. Εστω και για λίγα λεπτά. Δευτερόλεπτα.
Ετσι για να θυμηθώ και πάλι τη δύναμη της Σιωπής…
Δευτέρα σήμερα…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου