Κείμενο εν εξελίξει…

Παρατηρώντας έναν άνθρωπο μπαίνω στο σπίτι του. Μπορώ να δω τι χρώμα έχουν οι τοίχοι, αν το μπαλκόνι του είναι μικρό, αν έχει θέα ή αν το κλείνει η απέναντι πολυκατοικία, αν είναι ακατάστατο ή υστερικά τακτοποιημένο, αν μυρίζει μαγειρεμένο φαγητό και τι είδους, αν έχει εντοιχισμένες ντουλάπες ή ντουλάπια από το ΙΚΕΑ, αν έχει πίνακες στους τοίχους, εικονοστάσι στην κουζίνα, μωσαϊκό ή ξύλινο πάτωμα, βρώμικες κουρτίνες, αν έχει DVD και φορητή κεραία πάνω στην τηλεόραση, ερ-κοντίσιον, σόμπα πετρελαίου ή κουκουνάρα, αν το συρτάρι με τις κάλτσες είναι τακτοποιημένο, αν καθαρίζει το φούρνο και μάτια της κουζίνας, αν ακουμπάει το σαπούνι στο πλάι της μπανιέρας ή πάνω στο σφουγγάρι, αν στο ψυγείο του υπάρχουν μισανοιγμένα γιαούρτια και τα πορτοκάλια έχουν βγάλει αυτή την πράσινη μούχλα στο κάτω μέρος, αν υπάρχουν παλιές τράπουλες στο συρτάρι του σύνθετου, αν έχει θερμόμετρο και φρουτιέρα γεμάτη χάπια μαζί με τα βιβλιάρια υγείας…

Υστερα, ανοίγω προσεκτικά την πόρτα και φεύγω περπατώντας στις άκρες των νυχιών. Δεν κατεβαίνω ποτέ με το ασανσέρ. Πάντοτε από τις σκάλες. Μυν τύχη και εγκλωβιστώ μέσα στο πρόσωπό του…