Θεσσάτλ Intro
Οι σαμάνοι επιστρέφουν με τα μακριά ραβδιά τους στο χέρι, λες για να ανοίξουν στα δύο τον ουρανό. Αυτά που στην κορφή τους έχουν δεμένα κοχύλια, πλατινένια ρουλεμάν, παιδικά κρανία, πεταλίδες και τάσια από παλιές κάντιλακ –εκείνες τις ροζ που ονειρευόσουν ότι θα σταματήσουν και θα σκαρφαλώσεις στο πίσω κάθισμα και θα πεις «hiya Thelma… How ‘s’ everything today?». Και θα φύγεις διασχίζοντας την Αριστοτέλους. Και μπροστά ο Όλυμπος σκεπασμένος παγωτό φιστίκι… Παλ πράσινο…
Λέω αύριο το απόγευμα να περπατήσω σε πάνω σε ένα περβάζι, στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας κι όταν νυχτώσει για τα καλά να κουρνιάσω στα δέντρα πάνω από την πλατεία Ελευθερίας. Πάντοτε είχα την περιέργεια τι να λένε οι κουρούνες μεταξύ τους τα βράδια απέναντι από τα ΑΤΜ των τραπεζών…
Όπως και το που πάνε για να πεθάνουν. (Νομίζω ότι με όση δύναμη τους μένει πετάνε πάνω από θάλασσα. Κι όσο αντέξουν… Μετά μπλουμ! Και τέλος! Πάντοτε νύχτα. Και πάντοτε όταν δεν έχει φεγγάρι! Ακούγοντας τον απόηχο από τις μουσικές του Elvis και του «Θερμαϊκού»…)
Επίσης ήθελα να πω ότι όταν περπατάω στην άκρη της παραλίας δεν κοιτάζω ποτέ κάτω, εκεί που σκάει η θάλασσα. Νομίζω ότι θα δω πτώματα, με μάτια φαγωμένα από τα ψάρια, δεμένα πισθάγκωνα. Και βαριέμαι τις ανακρίσεις και τους ψευδομάρτυρες…
(συνεχίζεται, συνέχεια!)
Ωραίο κέιμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή