Ταξ(υ)δάκι Ελευθερίας

Ο χώρος…

Το «Πρινσιπαλ» είναι μια «πολυαίθουσα» φτιαγμένη για να μπορεί να φιλοξενήσει –υποτίθεται, γιατί αυτά δεν γίνονται- από τον Νικ Κέϊβ μέχρι την Αντζελα Δημητρίου και από τον Πανούση μέχρι την Αντζελα Γκερέκου. Κάτι μεταξύ αρένας, παραλιακού σκυλάδικου, μπουάτ που έκανε ορμονοθεραπεία και λοφτ που το ντύσαν στα β(ι)λούδα. Τα μόνα καλά του είναι το μεγάλο πάρκινγκ και η (εξίσου) μεγάλη σκηνή οπου ο πιανίστας δεν χρειάζεται και κάθεται στην πλάτη του μπασίστα και ο κιθαρίστας δεν κουτουλάει με τον ντράμερ. Σκηνή ιδανική ακόμη και για μια μεγάλη ορχήστρα σαν κι αυτή της παράστασης των Ξυδάκη-Αρβανιτάκη…

Το κοινό…

Ο,τι να ‘ναι και όπως έλαχε, αντίστοιχο δηλαδή του χώρου. Και ο φοιτητής που θα έλθει με πούλμαν της επιχείρησης και ο «σκυλάς» με τη μερσεντές και η γυναικοπαρέα και το φρικιό και ο θίασος που κάνει την αρπαχτή του στην πόλη. Ολος ο καλός ο κόσμος και όλοι οι καλοί χωράνε. Δεν έχει σημασία ποιος παίζει, τι. Τραπέζι να ‘χουμε και οι ξηροί καρποί να είναι φρέσκοι! Αχταρμάς! (Αντάξιος της αίθουσας)

Βεβαίως…

Το κοινό μπορεί να μην τον διαλέγεις (το θέμα είναι με ΠΟΙΑ κριτήρια σε διαλέγει αυτό) αλλά τον χώρο θα μπορούσες να τον επιλέγεις. Εάν, φυσικά, υπάρχουν επιλογές. Και στη Θεσσαλονίκη ΔΕΝ υπάρχουν! Οπότε τι κάνεις; Ή δεν παίζεις καθόλου ή πας στους ελάχιστους διαθέσιμους, δηλαδή στους εξής δύο: στο Μύλο και στο Πρίνσιπαλ! Στον μεν πρώτο ενδέχεται να έχεις πιο «σχετικό» κοινό αλλά δεν έχεις μεγάλη σκηνή, στον δεύτερο έχεις την άπλα σου αλλά θα έλθει η σάρα, η μάρα, η Πορτοκάλη (γνωστή περσόνα της πόλης) και το κακό συναπάντημα.

Η μεταμόρφωση…

Τα φώτα χαμηλώνουν. Γίνονται μπλε. Ο χώρος μικραίνει. Η σκηνή διαστέλλεται και καταπίνει την αίθουσα μαζί με τα τραπέζια, τα βελούδα, τις καρέκλες, τις μοκέτες, τους σερβιτόρους και τα ξηροκάρπια, τις ξινίλες που βγάλαμε οι μισοί για τους άλλους μισούς. Με την εμφάνιση του Νίκου Ξυδάκη και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στο σανίδι, ο χώρος μεταλλάσσεται εντελώς. Σαν να υποχώρησε η οροφή, να έπεσαν οι τοίχοι, να τραβήχτηκαν τα υποστυλώματα . Το υπερωκεάνιο «Πρίνσιπαλ» καθελκύεται και σαλπάρει. Θαύμα; Όχι! Τέχνη! Υψηλή Τέχνη! Πέραν του «έντεχνου». Εκείνο το είδος της Τέχνης που ξεκίνησε πριν από αιώνες με μόνο σκοπό να διασκεδάζει τον Φόβο, να άγει τις ψυχές, να προσδιορίζει το τι είναι Ζωή και τι ζωτικός χώρος, που μετατρέπει την αγωνία και τον τρόμο της επιβίωσης σε υπέροχο ταξίδι…

Μας πήραν και μας σήκωσαν!

Γρήγορα η ώρα πέρασε μεσάνυχτα κοντεύουν

πάει το φεγγάρι πάει κι Πούλια βασιλέψανε

και μόνο εγώ κείτομαι εδώ μοναχή κι έρημη

Ο Έρωτας που βάσανα μοιράζει ο Έρωτας

που παραμύθια πλάθει άρπαξε την ψυχή μου

και την τράνταξε ίδια καθώς αγέρας απ' τα βουνά

χυμάει χτυπάει μέσα στους δρυς φυσομανώντας

(Απόψε η τελευταία παράσταση! Προλαβαίνετε!)

(ημιτελές)