…και τώρα επιστρέφοντας είδα ότι δεν ήταν η ιδέα μου. Πραγματική κούραση είναι. Εξουθενωτική. Όχι του σώματος. Τα «πετσιά» αντέχουν όπως λέμε και με τον Θανάση. Η ψυχή δεν αντέχει. Την μαλακία. Αυτά που δεν έχουν σχέση με την βασική τέχνη του ζειν και του προς το ζειν. Κι αυτό το «μικρό» που γίνεται θηρίο. Το ξέρω ότι τα ταξίδια φέρνουν ξύδια. Πάντα το ήξερα. Εκανα και κάνω πολλά. Ηπια και πίνω περισσότερα. Όταν όμως το καράβι κολλάει στον ύφαλο δεν το ξεκολλάς. Δεν είμαι καπετάνιος σε κρουαζιερόπλοιο για να μην το ξέρω. Μούτσος στην επικοινωνία είμαι, με τα γράσα και τα στουπιά στα χέρια, μια ζωή. Φύκι να ακουμπήσει την καρίνα το ακούω πάνω από το θόρυβο της μηχανής. Αχινό να στραβώσουμε βάζω φωνή. Πόσο μάλλον όταν μπάζουμε νερά. Σταγόνες ακόμη κι έχω βάλει μπροστά τις αντλίες. Φόρεσα το σωσίβιο. Μένει να μετρηθεί η αβαρία… Μοιάζει να αντέχει το σκαρί. Η καρδιά δεν αντέχει και ψάχνει την ανεμόσκαλα…
Ευτυχώς ζεσταίνει η θάλασσα…
Πόσο συμφωνώ μαζί σου. Σαν μούτσος κι εγώ της εκπαίδευσης, σαν παραπαίδι της πολιτικής, σαν πιονέρος στη μάχη για κάτι καλύτερο ίσως θα έπρεπε να μάθουμε ότι η ασφάλεια είναι πάνω από το κέρδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον άλλοι δεν ακούνε ή δε φωνάζουν ή δε ξέρουν αν αντέχει το σκαρί.
ΑπάντησηΔιαγραφή