Άλλο ένα (τυχαίο) 24ωρο του Απριλίου…

I lost something on the way to wherever I am today.

7:45

Κοιμήθηκα καλά απόψε. Μετά από, δεν θυμάμαι πόσο καιρό. Δεν πονούσα, δεν κρύωνα, δεν ζεσταινόμουν, δεν δίψασα, δεν μούδιασε το χέρι μου, δεν είχα κράμπες. Οι αγριόπαπιες πετούσαν ανάστροφα μέσα μου. Ξύπνησα κι ο ουρανός ήταν μπλε, το δέντρο στο βάθος καταπράσινο, το άρωμα του καφέ υπερτερούσε της σχετικής διαφήμισης, το κουτάλι του Χάρη χτυπούσε σαν την καμπάνα της εκκλησίας στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι πάνω στο μπολ με τα κορν-φλέϊκς. Όλα αυτά (κι άλλα τόσα που δεν θυμάμαι) σημαίνουν ένα πράγμα ή μάλλον δύο πράγματα: Καλοκαίριασε και είμαι καλά!

Τόσο καλά που άλλαξα ξυραφάκι, άλλαξα αφρό, άλλαξα κολόνια και φόρεσα την θερινή στολή εκστρατείας: λευκό τσεπάτο παντελόνι, μαύρο δημοσιογραφικό γιλέκο κλπ κλπ νοιώθοντας λίγο σαν τον Φιντέλ την Ανοιξη του ’63!

...

8:00

Ο Χάρης μου περιγράφει τις νέες πίστες που άνοιξε χθες στο ηλεκτρονικό παιχνίδι που παίζει. Τον χαζεύω καθώς μιλάει επιστρατεύοντας χέρια πόδια, δάχτυλα, φρύδια, αυτιά, φράντζες, ώμους, γόνατα για να μου περιγράψει όλα όσα συμβαίνουν στον ηλεκτρονικό κόσμο των Cars ενώ ταυτόχρονα ντύνεται για να πάει σχολείο. Απίστευτος παραμυθάς! Απίστευτος όμως!

Ο Τάσος ξυπνάει κι αυτός αναζητώντας τα ζάρια από το Γιάτζι που έχασε ανάμεσε σε κουβέρτες, αυτοκινητάκια και όνειρα (βρίσκω τα τρία από τα πέντε).

Η Ελένη δείχνει ευτυχισμένη που είμαστε όλοι στο πόδι κι ας πονάει ολόκληρη από τη γυμναστική (ξέχασες εκείνο το μπρι και την μαρμελάδα βατόμουρο που είχες υποσχεθεί!!!).

Διαλέγω όπλα από την οπλοθήκη. Σήμερα θα πάρω κάτι απλό, κάζουαλ, ένα μονόσφαιρο (το βάζω στο γιλέκο), μια ελαφριά επαναληπτική, το μαχαίρι των καταδύσεων και μια χειροβομβίδα κρότου. Ελαφριά πράγματα… Α! Και το Εντευκτήριο…

(Ο Χάρης με ρωτάει αν μπορεί να πάρει το «ούζι» στο νηπειαγωγείο! Του λέω ναι αρκεί να μην μάθω τίποτα από το site του CNN. O Τάσος αποκεφαλίζει το ανακόντα προς μεγάλη ανακούφιση της Ελένης που δεν τον χώνεψε ποτέ αυτό το «παλιόφιδο» -όπως και ΚΑΘΕ άλλο ψυχρόαιμο πλάσμα αυτού του πλανήτη!)

Οι δύο άντρες του σπιτιού αποχωρούν!

Καλημέρα κόσμε. Σήμερα θα σου δείξουμε το έλεός μας! Αρκεί να είσαι καλός μαζί μας!

…

9:10

On the road! Από όλα τα τρακαρισμένα αυτοκίνητα εκείνες που λυπάμαι πιο πολύ είναι οι Αλφα, οι κόκκινες. Αυτή που είδα πριν λίγο ήταν τόσο διαλυμένη που θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι κανονικό, ελαφρά μεταχειρισμένο Μιτσουμπίσι. Τόσο χάλια! Ένα κόκκινο έργο τέχνης ανάμεσα στις παπαρούνες! Οδηγός και επιβάτες μάλλον την γλίτωσαν… Οι γνωστές εναλλαγές των εποχών, ήλιος, σύννεφα, ψύχρα, ζέστη, ανοιχτό παράθυρο, ο Ζαν Γιμού σχεδιάζει την επόμενη υπερπαραγωγή του λειώνοντας λευκές πεταλούδες στο παρμπρίζ μου. Απολαμβάνω μια ευθεία με 160 αφού σε λίγες μέρες αυτά θα κοπούν μαχαίρι (ή θα στοιχίζουν γύρω στα 600 ευρώ) και τέρμα το ξεχαρμάνιασμα…

Η Θεσσαλονίκη από το ύψος της Καρδίας δίνει μια τελευταία ευκαιρία σε όποιον φωτογράφο θα ήθελε, έστω και την τελευταία στιγμή να συμμετάσχει στην 19^η Φωτοσυγκυρία και ίσως να πάρει και κάποιο βραβείο από τα χέρια της Μαριέτας.

Ο Τούλας βάζει κομματάρες στον 9-58 στα FM. Τα σκουπιδιάρικα έχουν τρελά κέφια. Μπαίνω στην πόλη σε μόλις 25 λεπτά…

Σούπερ!

…

9:35

Παίρνω το λεωφορείο. Χαζεύω την πόλη από το παράθυρο. Ο Δημητριάδης έχει δώσει τη θέση του στο τραγουδάκι του Σαββόπουλο. Και μπαίνει η άνοιξη στην πόλη και απ’ τα’ ανοιχτό το λεωφορείο μου φαίνεστε όλοι τόσο μικρούτσικοι κι απλοί στη θερινή σας τη στολή. Σήμερα δεν κλαίει κανείς στο λεωφορείο. Ο ελεγκτής δεν βρίσκει κανέναν χωρίς εισιτήριο. Απόψε θα πάμε στην Αρβανιτάκη. Το μεσημέρι έρχεται και το ξαδελφάκι μου από την Αθήνα να δει τον αδελφό του που παίζει στο θέατρο. (Εγώ να δω πότε θα πάω να δω την παράσταση). Τα δύο μεγάλα μουσεία είναι γεμάτα παιδιά, κάποια λιάζονται στο γκαζόν, κάποια το σκάνε προς την παραλία. Ο Ξαρχάκος, στο πάρκο έχει κόσμο. Η ΧΑΝΘ αστράφτει και η Τσιμισκή δεν προλαβαίνει να μου χαλάσει το κέφι.

Σκέφτομαι ότι αν ήταν έτσι όλες οι ημέρες της ζωής μας ο Κοέλιο θα ήταν άνεργος!

…

10:00

Στο περίπτερο. Καλημέρα. «Τιιιι;». Καλημέρα. «Δεν άκουσα! Ποια θέλεις;». Γουίνστον. «Πες το καθαρά, δεν κατάλαβα πριν». Ευχαριστώ. Αχνα! Εσένα ειδικά θα σε μουρλάνω στο «καλημέρα» και το «ευχαριστώ». Ζαμπούνης θα γίνω για την πάρτη σου, περιπτερά μου. Στρέτο. Παίρνω καφέ στο πλαστικό. Ανεβαίνω στο «μαγαζί».

…

10:10

"Το sudoku ήλθε;"

"Δε γαμιέται και το sudoku!!!"

...

12:00

Όλα τα κεφάλια σήμερα. Μάγιαν ιερέας πάνω στην πυραμίδα. Θέλει ο θεός μας θυσία ανθρώπινη. Διψάει για ψυχές και αίμα. Τα νούμερα δικά μας. Όλα Πρώτα. Ετσι λένε οι χρησμοί της Β.F. Οκτώβριος-Μάρτιος. Πρώτο το δικό μας στα free. Οκτώβριος-Μάρτιος. Πρώτο και στα ένθετα. Διψάω. Το μυαλό μου στα κόκκινα. Άλλο δεν έχω να κάνω. Τα νούμερα και οι πέντε που μου λένε «καλύτερα τα έκανες». Δεν μου αρκεί. Δεν μου φτάνει τίποτα. Αυτά τα γαμημένα, τα λίγα που ξέρω, αυτά και οι 10, οι 12, οι 14 ώρες καθημερινά. Και τα παιδιά μου. Και τα «παιδιά» στην ομάδα. Από αυτά οι πρωτιές. Χάρη σε αυτά όλα. «Γελάνε και τα αυτιά σου» μου λέει ο καινούργιος Γ.Δ. Είναι να μην γελάνε;

Τώρα να έφευγα. Τώρα να φύγω! Τίποτα άλλο δεν θέλω και την δουλειά μου. Αυτό μπορώ. Σειρά σας τώρα!

Σήμερα είναι ημέρα γιορτής! Για όλους μας!

…

12:30-14:00

Χαμός…

«Να παραγγείλουμε για φαγητό;»

Σήμερα θα βγούμε έξω…

Ο,τι και να μας συμβεί από εδώ και περά, εμείς την δουλειά μας την κάναμε!

Τα κεφάλι ψηλά και προχωράμε!

(Πάνο Θ., θα σε πάρω τηλέφωνο, άκυρο εκείνο που σου είπα. Προχωράμε, σύντροφε!)

…

14:30

Επιστροφή…

Τώρα καταλαβαίνω το «η συννεφούλα μου κερδίζει το παιχνίδι».

…Και τριγύρνα μ’ όσους θέλεις κάθε βράδυ!

…

16:00

Σύσκεψη όλης της ομάδας!

Ακυρο…

Σε μία ώρα…

Είναι η στιγμή που δεν θέλω τίποτα άλλο.

Πέφτω με τα μούτρα στα πλάνα του Σεπτεμβρίου…

…