Τα free-papers. Τα δύο μεγάλα. Της Αθήνας. Που την ξέρουν σαν την παλάμη τους. Όχι ολόκληρη. Κυρίως την εντός δακτυλίου. Κάπου κάπου ασχολούνται και με καμιά συνοικία. Ξώφαλτσα. Όμως το ιστορικό Κέντρο είναι ο ομφαλός του κόσμου. Με πίρσινγκ… Σε κοιλιά γραμμωμένη… Γυναικεία, αντρική, δεν έχει σημασία. Σε είδα, με είδες, ξέρεις εσύ, ξέρω ‘γω, μίλα μου βρώμικα, μίλα μου έξυπνα, μίλα μου μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Οι μεν. Και οι δε: εμείς περαστικοί είμαστε, αλλά λέμε να μείνουμε και για τις δύο επόμενες μετενσαρκώσεις μας, αν δεν βρούμε κάτι καλύτερο, μια Αλεξάνδρεια, ένα Αμάν, ένα Οσλο, μια Νέα Υόρκη, κάτι. Το καθένα κι ένας γαλαξίας που κρατάει χρόνια. Κάποιους τους ρούφηξαν οι μαύρες τρύπες. Κάποιοι εκτροχιάστηκαν και μπήκαν σε άλλα ηλιακά συστήματα. Η ύπαρξη της κάθε παρέας αγγίζει το υπαρξιακό του αναγνώστη: που θα πάμε, τι θα φάμε, τι θα δούμε, τι θα αρπάξει ο κώλος μας. Κάποιοι τους παρεξηγούν γι αυτό. Κακώς. Διότι κακά και τα ψέματα. Αυτό δεν είναι το θέμα (μας); Τώρα αν πάλι εσύ έχεις ανωτέρου επιπέδου υπαρξιακά ερωτήματα διάβαζε την «Λέξη» του Νιάρχου, τι την χώνεις στην κωλότσεπη την εφημερίδα; Ε; Στους πιο παλιούς όλο αυτό θυμίζει το χάρτινο δίπολο Ριζοσπάστης/Αυγή της δεκαετίας του ’70 μεταφερμένο τρεις δεκαετίες μετά (δηλαδή κάπου 30.000 έτη φωτός μακρύτερα). «Εις μνήμην του αγωνιστή Μάριου Σακαλή (καπετάν-Ορντινος) χαρίζουμε τρία βαζάκια ξερό σύκο από τα mastihashop στην οργάνωση βάσης του Guru bar-restaurant». Η πραγματικότητα μας ανήκει και την κάνουμε ο,τι γουστάρουμε. Οποιος δεν καταλαβαίνει ας μείνει σπίτι να βλέπει την Μαρία την Ασχημη.
(συνεχίζεται…)
Καλό Σ/Κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα περιμένω να διαβάσω και τη συνέχεια…
Απολαυστικά και πικρά τα σημερινά κείμενά σου, Αντρέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο να, για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς έχω ελαφρώς διαφορετική άποψη.
Τουλάχιστον στην Αθήνα υπάρχουν τρεις-τέσσερις καλοί ιδιωτικοί σταθμοί. Και όσον αφορά την ενημέρωση και όσον αφορά τη μουσική. Το ισχυρίζομαι αυτό μετά λόγου γνώσεως καθότι φανατικός ακροατής ραδιοφώνου επί εικοσιτετραώρου σχεδόν βάσεως...
Τέλος, την "εκτός δακτυλίου" Αθήνα (και Αττική γενικότερα) δεν την "καλύπτει" κανένα μέσο ενημέρωσης, πολλώ δε μάλλον τα free papers έντυπα. Έλεγα τις προάλλες ότι π.χ. ο κάτοικος του ακριτικού χωριού Καστανιές στο νομό Έβρου ενημερώνεται περισσότερο για τα τεκταινόμενα στην περιοχή του (από τις τοπικές εφημερίδες, τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αλεξανδρούπολης και της Ορεστιάδας) από το διαμένοντα στην Αγία Παρασκευή ή το Χαλάνδρι. Γιατί ο λεγόμενος τοπικός Τύπος στην Αττική, εάν δεν παράγει απλά διαφημιστικά έντυπα συνοικιακών κρεοπωλείων, είναι κατάφωρα ενεργούμενο και φερέφωνο επίδοξων παραγοντίσκων. Δε γνωρίζω επακριβώς την κατάσταση στη Θεσσαλονίκη, αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι ελαφρώς καλύτερα τα πράγματα σ' αυτόν τον τομέα. Από την άλλη, αν κρίνω από τα αποτελέσματα των νομαρχιακών εκλογών, μάλλον χειρότερα είναι...
Διάβασα δεύτερη, τρίτη φορά -έχασα το μέτρημα- το κείμενο για να συλλάβω όλη την ένταση που προκαλεί ο πόνος του παραπόνου σου αυτού. Μου άρεσε το κείμενο πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που λες για το κέντρο και την περιφέρεια μέσα στην πόλη, είναι πολύ σημαντικό. Στη Θεσσαλονίκη δεν είναι τόσο έντονο, ίσως μόνο ένας διαχωρισμός μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Θεσσαλονίκης να έχει αντίστοιχο νόημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά το Βερολίνο, είναι εντυπωσιακό να δεις πόσο έντονη έχουν τη συνείδηση του δημοτικού διαμερίσματος όπου ανήκουν. Εδώ που μένω, κυκλοφορούν τουλάζιστον τρία free press με θεματική τα προβλήματα και την καθημερινότητα του διαμερίσματος. Και είναι σε αρκετά υψηλό επίπεδο, αν αναλογιστεί κανείς το κοινό στο οποίο απευθύνονται.
Εννοώ προφανώς ότι είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένο.
ΑπάντησηΔιαγραφή