"Παίδες, το έλαβα το μήνυμα."

ΚΑΝΑΒΑΣΤΟ

του Πάνου Θεοδωρίδη

Ταξιδάκι - «αστραπή» για δουλειές στη Θεσσαλονίκη. Μακριά από την Κέρκυρα μόλις 42 ώρες. Το ένα τρίτο ήταν το ταξίδι. Συνάντησα τριάντα ανθρώπους. Ενα σοβαρό ποσοστό, οι τέσσερις μού είπαν: Να γράφεις πιο απλά. Σε διαβάζουμε, αλλά μας βγαίνει η ψυχή. Μας τα λες με «ύφος», μπερδεμένα.

Εχουν δίκιο. Δεν τα γράφω απλά. Είναι λάθος μου. Και σακατλίκι μου. Δεν μπορώ να γράψω απλά. Επειδή πάνω απ� όλα θέλω να κουνάτε την γκλάβα και να λέτε «πώς τα λέει έτσι ο χοντρός!». Αν τύχει και γράψω κάτι απλά και σταράτα, ντρέπομαι. Νομίζω ότι δεν αξίζει τα λεφτά του. Oτι δε δείχνω την τέχνη μου. Βάση της απλής διατύπωσης είναι οι μικρές προτάσεις. Oι μεγάλες προτάσεις και το υπόγειο χιούμορ είναι για πάρτη μου. Γίνονται για να χαίρομαι ο ίδιος. Και για να διαφέρω από τους αναγνώστες. Το ξέρω. Από την άλλη, γράφοντας με ουρίτσες και φτεράκια, τους προστατεύω. Από τι; Από τη δράση. Τώρα, έχουν να λένε ότι τα λέω μπερδεμένα. Αν τους γράψω καθαρά και ίσια «αυτός σας δουλεύει ψιλό γαζί» ή «βαρέθηκα να λέτε και να λέτε και να βουλιάζετε στο βάλτο», δε θα έχουν δικαιολογία. Θα πρέπει να αναρωτηθούν και οι ίδιοι. Μήπως έχει δίκιο ο φαλακρός; Oπότε θα κάνουν την αυτοκριτική τους. Αυτό κι αν είναι σακατλίκι. Και αγωνία. Μήπως φταίμε όλοι μας και δε μας φταίνε μόνον οι «αρχηγοί» και οι «σκοτεινοί κύκλοι»; Μήπως είμαστε κι εμείς, ο καθένας στο χώρο του, ένας «σκοτεινός κύκλος;». Μήπως δεν έχουμε τόσο δίκιο όσο φαίνεται πως έχουμε;

Συχνά το σκέφτομαι αυτό, και χωρίς να μου το λένε. Να κρατήσω τα υφάκια και τα λοξά για τη λογοτεχνία, για τα μπλογκ μου, για καμιά συζήτηση με το σινάφι των ποιητών και των πεζογράφων. Και να προσφέρω στους αναγνώστες μου απλά λογάκια. Πολύ απλά. Μιλάμε για ένα κι ένα κάνει δύο. Αυτό είδα. Αυτό σας μεταφέρω. Αυτό συμβαίνει. Δείτε κι εσείς. Αύριο πάλι. Χωρίς τις παράξενες λεξούλες μου, δε φαντάζεστε πόσο πληκτικό μού μοιάζει. Και πόσο άχρηστο. Ειλικρινά (σκέφτομαι) οι αναγνώστες μου δεν ξέρουν και περιμένουν από μένα να το μάθουν; Αποκλείεται. Ξέρουν. Απλώς διαβάζοντας ένα άρθρο που τους καλύπτει, είναι σαν να το γράφουν αυτοί. Δεν αισθάνονται μόνοι. Κάποιος αναλαμβάνει να το γράψει για λογαριασμό τους.

Ευτυχώς, ο σχολιασμός στην Ελλάδα, πολύ καλά κρατεί. Υπάρχουν εξαιρετικοί αρθρογράφοι, πολύ καλύτεροι από την αφεντιά μου. Τους διαβάζω με πάθος. Oσο περισσότερο μου αρέσουν, τόσο ανακατεύομαι στον τρόπο που γράφουν. Και γι� αυτούς έχω ακούσει ότι τα λένε σύνθετα και μπελαλίδικα. Αρα ο κόσμος θέλει καθαρές κουβέντες. Δυστυχώς, τις θέλει από τους αρθρογράφους. Αυτό είναι το πρόβλημα. Εξήγησα ότι οι αναγνώστες και οι αρθρογράφοι είναι συνέταιροι. Oταν οι αναγνώστες θέλουν κάτι να είναι γραμμένο απλά, στην ουσία επιθυμούν να είναι οι ίδιοι πιο απλοί και αποτελεσματικοί. Αλλά οι αναγνώστες δεν ξέρουν τη δύναμή τους. Μήτε κι εμείς κάνουμε κάτι για να τους το δείξουμε. Μήπως και αχρηστευτούμε, και δε μας αγαπάνε πια.

Παίδες, το έλαβα το μήνυμα.