Στην Κύπρο πάντως η -ζάμπλουτη- τοπική Εκκλησία συζητά το ενδεχόμενο να χρηματοδοτήσει συντακτική επιτροπή για να γράψει καινούριο βιβλίο ιστορίας, τόσο σε αντικατάσταση του επίμαχου όσο και για ένα καινούριο με αμιγώς κυπριακή ιστορία.
Καλησπέρα Σύντροφε. Εγώ είμαι, το "πετσί", που λέμε. Ανά νταμ μπαμπαντάμ ενταγμένος σε όλους τους κοινωνικούς και εθνικο-απελευθερωτικούς αγώνες όταν αυτοί προασπίζονται χώματα πάνω στα οποία κάλπασαν τα ηρωικά άλογα του ΕΑΜ, του Δημοκρατικού Στρατού και βάλε. Κι όποιος θέλει, μετριέμαι και στα εργοστάσια και στα χαρακώματα του Μπέλφαστ. Το διάβασα το βιβλίο. Και δυστυχώς ο πατριάρχης του γένους Χριστόδουλος, έστω και για δικούς του λόγους, έχει δίκιο, (κακό που μας βρήκε). Και επειδή ξέρω ότι εμένα με πιστεύεις, ο χαρακτηρισμός απαράδεκτο, είναι το λιγότερο που μπορώ να δώσω.
Ttallou>>> Δεν ξέρω τι θα κάνουν στην Κύπρο αλλά είπες τις επίμαχες λέξεις: «αμιγώς κυπριακή ιστορία.». Τι θα πει «αμιγώς κυπριακή, ελληνική, τουρκική». Υπάρχει αμιγής ιστορία; Φυτρώσαμε; Δεν επικοινωνήσαμε ποτέ με κανέναν άλλον; Εμείς το κέντρο του κόσμου; Οι μοναδικοί; Από εκεί ξεκινούν τα προβλήματα –και όχι μόνο με την ιστορία αλλά και με τη γλώσσα και με τις τέχνες και με όλα…
«πετσί»>>> Σύντροφε, δεν υπερασπίζομαι κανένα βιβλίο. Τα σχολικά βιβλία ήταν είναι και θα παραμείνουν απαράδεκτα όσο μέσα από τα σχολεία θα προετοιμάζονται «κρέατα για τα κανόνια» (κάποτε), «εντατικοποιημένοι εργαζόμενοι-ρομποτάκια» (χθες και σήμερα), «άλιεν» (αύριο) και όσο η εκπαίδευση δεν θα είναι λαϊκή αλλά κατευθυνόμενη από ιερατεία και «νικητές». Γι αυτό και πάντοτε πίστευα στο ρόλο του Δασκάλου. Μου έτυχαν δάσκαλοι (που πια δεν υπάρχουν ή το είδος τους σπανίζει) που είχαν από την αρχή της χρονιάς πετάξει στο καλάθι τα βιβλία του ΟΕΔΒ και μας μάθαιναν Γράμματα! Το πρόβλημα μου λοιπόν δεν είναι τα βιβλία. Είναι αφενός οι δάσκαλοι και αφετέρου αυτές οι απίστευτες «συμμαχίες» των απίθανων (και επικίνδυνων) που με αφορμή το βιβλίο έχουν ξεμυτίσει…
Σύντροφε, εδώ Πετσί. Συμφωνώ!!! Μια σειρά από παγαμπόντηδες και σαλτιμπάγκους βρίσκουνε την ευκαιρία και ξεσπαθώνουν με την πρώτη ευκαιρία ( Ντου ρε, ντου), που θα έλεγαν και τα ΜΑΤ. Πάνω απ'ολα όμως επειδή εκτός από πετσιά είμαστε και άνθρωποι των γραμμάτων και της βαθιάς σκέψης οφείλουμε να κράξουμε κάποιους άλλους διότι από αυτούς περιμένουμε καλύτερη και κυρίως επιστημονική στάση. Στους προαναφερθέντες λοιπόν που μας τη σπάνε και οι οποίοι σκάνε μύτη με την πρώτη ευκαιρία, προσθέτω και άλλη μία κατηγορία. Τους καλαμαράδες συγγραφείς των σχολικών βιβλίων που χωρίς κριτικό μάτι ή υποκινούμενοι από τη νέα γενιά κυβερνητών που όλα τα θέλουν ίδια, αφιερώνουν μόνο μία, άντε μιάμιση σειρά, στη μάχη της Σαλαμίνας. Τα βιβλία σήμερα μου θυμίζουν σύντροφε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Περίμενα με τις ώρες να παρελάσει κι ο Βελουχιώτης αλλά όπως μου είχε πει και η γυναίκα μου, "πέσε για ύπνο. Τσάμπα περιμένεις. Θέλει κότσια για να ρίξεις οινόπνευμα στο αίμα..."
Στην Κύπρο πάντως η -ζάμπλουτη- τοπική Εκκλησία συζητά το ενδεχόμενο να χρηματοδοτήσει συντακτική επιτροπή για να γράψει καινούριο βιβλίο ιστορίας, τόσο σε αντικατάσταση του επίμαχου όσο και για ένα καινούριο με αμιγώς κυπριακή ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Σύντροφε. Εγώ είμαι, το "πετσί", που λέμε. Ανά νταμ μπαμπαντάμ ενταγμένος σε όλους τους κοινωνικούς και εθνικο-απελευθερωτικούς αγώνες όταν αυτοί προασπίζονται χώματα πάνω στα οποία κάλπασαν τα ηρωικά άλογα του ΕΑΜ, του Δημοκρατικού Στρατού και βάλε. Κι όποιος θέλει, μετριέμαι και στα εργοστάσια και στα χαρακώματα του Μπέλφαστ. Το διάβασα το βιβλίο. Και δυστυχώς ο πατριάρχης του γένους Χριστόδουλος, έστω και για δικούς του λόγους, έχει δίκιο, (κακό που μας βρήκε). Και επειδή ξέρω ότι εμένα με πιστεύεις, ο χαρακτηρισμός απαράδεκτο, είναι το λιγότερο που μπορώ να δώσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήOld Man Vick
για΄τι δεν συνεργάζονται και με την ελληνική "αστυνομία" για να το γράψουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο στον Αρχιεπίσκοπο λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επιμονή λογίζεται ως προτέρημα ..νομίζω .
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς αφού το επίσημο κράτος έβγαλε τον αρχιεπίσκοπο από τις ταυτότητες, δεν μπορεί να τον βγάλει και από το δημοτικό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε κοιτάει τα του οίκου του λέω εγώ; Tτα ξεχάσαμε και τα περι αυτοκάθαρσης μου φαίνεται. t
ΑπάντησηΔιαγραφήTtallou>>> Δεν ξέρω τι θα κάνουν στην Κύπρο αλλά είπες τις επίμαχες λέξεις: «αμιγώς κυπριακή ιστορία.». Τι θα πει «αμιγώς κυπριακή, ελληνική, τουρκική». Υπάρχει αμιγής ιστορία; Φυτρώσαμε; Δεν επικοινωνήσαμε ποτέ με κανέναν άλλον; Εμείς το κέντρο του κόσμου; Οι μοναδικοί; Από εκεί ξεκινούν τα προβλήματα –και όχι μόνο με την ιστορία αλλά και με τη γλώσσα και με τις τέχνες και με όλα…
ΑπάντησηΔιαγραφή«πετσί»>>> Σύντροφε, δεν υπερασπίζομαι κανένα βιβλίο. Τα σχολικά βιβλία ήταν είναι και θα παραμείνουν απαράδεκτα όσο μέσα από τα σχολεία θα προετοιμάζονται «κρέατα για τα κανόνια» (κάποτε), «εντατικοποιημένοι εργαζόμενοι-ρομποτάκια» (χθες και σήμερα), «άλιεν» (αύριο) και όσο η εκπαίδευση δεν θα είναι λαϊκή αλλά κατευθυνόμενη από ιερατεία και «νικητές». Γι αυτό και πάντοτε πίστευα στο ρόλο του Δασκάλου. Μου έτυχαν δάσκαλοι (που πια δεν υπάρχουν ή το είδος τους σπανίζει) που είχαν από την αρχή της χρονιάς πετάξει στο καλάθι τα βιβλία του ΟΕΔΒ και μας μάθαιναν Γράμματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα μου λοιπόν δεν είναι τα βιβλία. Είναι αφενός οι δάσκαλοι και αφετέρου αυτές οι απίστευτες «συμμαχίες» των απίθανων (και επικίνδυνων) που με αφορμή το βιβλίο έχουν ξεμυτίσει…
@ dianathenes μιλάς για δυο διαφορετικά επίσημα κράτη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ιστορία, έγραψε κάποιος, πρέπει να είναι πρωτ' απ όλα μία ωραία ιστορί. Σαν παραμύθι. Όλες οι λεπτομέριες δεν έχουν και τόση σημασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύντροφε, εδώ Πετσί. Συμφωνώ!!! Μια σειρά από παγαμπόντηδες και σαλτιμπάγκους βρίσκουνε την ευκαιρία και ξεσπαθώνουν με την πρώτη ευκαιρία ( Ντου ρε, ντου), που θα έλεγαν και τα ΜΑΤ. Πάνω απ'ολα όμως επειδή εκτός από πετσιά είμαστε και άνθρωποι των γραμμάτων και της βαθιάς σκέψης οφείλουμε να κράξουμε κάποιους άλλους διότι από αυτούς περιμένουμε καλύτερη και κυρίως επιστημονική στάση. Στους προαναφερθέντες λοιπόν που μας τη σπάνε και οι οποίοι σκάνε μύτη με την πρώτη ευκαιρία, προσθέτω και άλλη μία κατηγορία. Τους καλαμαράδες συγγραφείς των σχολικών βιβλίων που χωρίς κριτικό μάτι ή υποκινούμενοι από τη νέα γενιά κυβερνητών που όλα τα θέλουν ίδια, αφιερώνουν μόνο μία, άντε μιάμιση σειρά, στη μάχη της Σαλαμίνας. Τα βιβλία σήμερα μου θυμίζουν σύντροφε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Περίμενα με τις ώρες να παρελάσει κι ο Βελουχιώτης αλλά όπως μου είχε πει και η γυναίκα μου, "πέσε για ύπνο. Τσάμπα περιμένεις. Θέλει κότσια για να ρίξεις οινόπνευμα στο αίμα..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αφού έτσι χριστήκαμε έτσι υπογράφω....
Πετσί.